ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1399

เครื่องบินลงจอด เย่เฉินกับต่งรั่งหลินลงจากเครื่องบินพร้อมกัน

เพราะเย่เฉินไม่ได้ฝากสัมภาระ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องรอหยิบกระเป๋าเดินทาง ส่วนต่งรั่งหลินอย่างไรก็เป็นสุภาพสตรีคนหนึ่ง ปกติออกจากบ้านก็ต้องพกเสื้อผ้ามาไม่น้อยรวมถึงเครื่องสำอางและครีมทาผิว

โดยเฉพาะสิ่งของจำพวกเครื่องสำอางและครีม ความจุอาจเกินมาตรฐานได้ง่าย ดังนั้นจึงจำเป็นต้องทำการฝากส่ง

หลังลงจากเครื่องบิน เธอยังไม่อาจไปเลยเหมือนอย่างเย่เฉินได้ ยังต้องไปยังช่องหยิบสัมภาระเพื่อรอกระเป๋าเดินทางออกมา

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรีบร้อนถามเย่เฉินว่า “เย่เฉิน อีกเดี๋ยวคุณจะไปยังไง?”

เย่เฉินกล่าวว่า “ผมจะออกไปเรียกแท็กซี่คันหนึ่งแล้วก็ไปเลย”

ต่งรั่งหลินรีบร้อนพูดว่า “งั้นสู้คุณรอฉันอีกสักเดี๋ยวไม่ดีกว่าหรือ พวกเราไปด้วยกันเถอะ? รถของที่บ้านมารับฉันพอดี ฉันไปส่งคุณได้”

เย่เฉินยิ้มพลางโบกมือ “ไม่ต้องหรอกรั่งหลิน ทางผมด่วนมาก ไปก่อนล่ะ”

ต่งรั่งหลินกล่าวอย่างจนปัญญาว่า “งั้นก็ได้ ไว้วันหลังเราค่อยนัดกันใหม่ คุณอย่าลืมที่รับปากฉันไว้ล่ะ พวกเราต้องไปกินข้าวด้วยกันหนึ่งมื้อ”

“ได้” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พลางกล่าวว่า “คุณรอสัมภาระเถอะ ผมไปก่อนนะ ไว้วันหลังค่อยนัดกัน”

หลังจากบอกลาต่งรั่งหลินแล้ว เย่เฉินก็สาวเท้าเดินออกจากสนามบินเย่นจิงตามลำพัง

หลังเขาออกประตูมา ก็ถอนหายใจออกมาแทบไม่ทัน เตรียมจะไปโบกรถตรงจุดเทียบท่ารถแท็กซี่ที่จอดรอเป็นแถว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน