ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1405
เวลานี้ สุขภาพของกู้เย้นจงไอออกมาหลายครั้งอย่างไม่สู้ดีนัก หลังสงบลง ถึงเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “เฉินเอ๋อ สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ เธอระหกระเหินอยู่ที่จินหลิง เป็นมังกรว่ายวนอยู่ในหาดน้ำตื้น เมื่อกี้มังกรตัวนี้อย่างเธอก็ควรกลับมาได้แล้วเช่นกัน!”
กล่าวจบ เขาก็ทอดถอนใจออกมาจากใจจริง “แม้ตระกูลกู้ไม่อาจทำให้เธอโบยบินไปสู้ฟ้าได้ แต่มีตระกูลกู้คอยหนุนหลัง อนาคตหากเธอกลับตระกูลเย่ ก็จะมีกำลังที่มั่นคง หากเธออยากแย่งชิงทรัพย์สมบัติของตระกูลเย่ มีตระกูลกู้อยู่เบื้องหลัง ความเป็นไปได้ที่จะสำเร็จย่อมมีมากขึ้น!”
เย่เฉินฟังคำนี้จบในใจก็อับอายจนเหงื่อตก
เขาคิดไม่ถึงว่าต่อให้ตนเองไปจากตระกูลเย่แล้ว ต่อให้ตนเองแต่งงานแล้ว กู้เย้นจงกับหลินหว่านชิวก็ยังคงหวังให้การหมั้นหมายในปีนั้นดำเนินต่อไป เพื่อให้กู้ชิวอี้ที่เป็นที่จับตามองของคนเป็นล้านแต่งงานกับตนเอง
ยิ่งเป็นเช่นนี้ ความรู้สึกผิดที่มีต่อกู้ชิวอี๋รวมถึงทุกคนในตระกูลกู้จึงยิ่งเด่นชัดมากขึ้น
เวลานี้ กู้เย้นจงพูดอีกว่า “เฉินเอ๋อ เดิมทีลุงไม่คิดจะไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลอีกแล้ว ลุงอยู่มาจนถึงวันนี้คลื่นลมพายุลูกใหญ่เพียงใดล้วนเคยพบเห็นมาหมดแล้ว ดังนั้นลุงจึงไม่กลัวตาย หวังให้ตนเองได้จากไปอย่างมีเกียรติก็พอ แต่วันนี้ได้พบเธออีกครั้งหลังผ่านมานานหลายปี จู่ๆ ลุงก็มีความหวังที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปขึ้นมา ตอนนี้สิ่งที่ลุงหวังมากที่สุด ก็คือการเห็นเธอกับหนานหนานแต่งงานกันด้วยตาตนเอง หากลุงสามารถมีชีวิตอยู่จนพวกเธอสองคนมีลูกได้ อย่างนั้นคงจะโชคดีไปสามชาติเลยทีเดียว ถึงตายไปก็ไม่เสียดายแล้ว”
กู้ชิวอี๋ที่อยู่ด้านข้างพลันร้องไห้โฮออกมาทันที กล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า “พ่อคะ พ่ออย่าพูดแบบนี้...”
กู้เย้นจงยิ้มเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “ลูกก็รู้จักพ่อดี แต่ไรมาไม่เคยทำตัวไร้เหตุผล ไม่เคยยุยง คำพูดเหล่านั้นที่พูดมาเมื่อกี้ล้วนกลั่นออกมาจากใจจริง”
พูดจบ เขาก็มองไปที่หลินหว่านชิว เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “ที่รัก โทรหาคณะบดีหานของเซี๋ยเหอ บอกว่าผมคิดตกแล้ว อยากเข้ารับการรักษา จะได้มีชีวิตเพิ่มอีกหนึ่งวัน อยู่จนลูกสาวแต่งงาน ได้อุ้มหลานชาย หลานสาว ต่อให้ต้องได้รับโทษอีกสักกี่ครั้งก็ถือว่าคุ้มค่า”
หลินหว่านชิวรีบพยักหน้าติดๆ กันอย่างตื่นเต้นทันที
อันที่จริง เธอเกลี้ยกล่อมกู้เย้นจงมาตลอด ให้เขาพยายามเข้ารับการรักษา ต่อให้มีความหวังเพียงเสี้ยวเดียวก็อย่าได้ถอดใจ
แต่ตัวกู้เย้นจงเองกลับถอดใจไปเสียแล้ว เพราะเขาไม่อยากประสบกับความทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมเพื่อให้ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกปีหรือครึ่งปี
เขาอยากอยู่ในพิธีแต่งงาน ส่งลูกสาวที่ฟูมฟักเองกับมือมายี่สิบกว่าปี มอบไว้ในมือของเย่เฉิน เพื่อทำให้คำสัญญาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนของเขาที่ทำไว้กับพี่ชาย กับเพื่อนสนิทเป็นความจริง
เขาอยากอยู่ข้างนอกห้องคลอด รอคอยลูกสาวที่อยู่ในห้องคลอด คลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย ให้ตัวเองได้เห็นผู้สืบสายเลือดของตระกูลกับตาตนเอง
ดังนั้น ตอนนี้เขารู้สึกว่าหากความปรารถนาเหล่านี้สามารถเป็นจริงได้ ต่อให้ต้องได้รับความทรมานที่เจ็บปวดและรุนแรงที่สุดในโลกก็ตาม ตนเองก็พร้อมจะยอมรับโดยไม่ลังเล!
เวลานี้หลินหว่านชิวก็ล้วงมือถือออกมาเพื่อจะโทรศัพท์อย่างรีบร้อน
เวลานี้เย่เฉินก็รีบพูดขึ้นว่า “น้าหลิน ที่ผมมาครั้งนี้ อันที่จริงก็เพราะโรคของลุงกู้ ผมมีวิธีสามารถทำให้โรคของลุงกู้หายเป็นปกติได้”
“อะไรนะ?!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...