ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1407
พร้อมกับเสียงตะโกนเดือดดาลของหลินหว่านชิว ชายคนนั้นที่เป็นหัวหน้าของอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นเสียงเย็นด้วยสีหน้าเหยียดหยามเล็กน้อย “พี่สะใภ้ นี่เป็นบ้านของพี่ใหญ่ผม น้องชายอย่างผมมาที่นี่ยังต้องขออนุญาตคุณด้วยเหรอ?”
หลินหว่านชิวกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางไม่น่าดู “กู้เย้นเจิ้ง ฉันกับพี่ชายแกเป็นสามีภรรยากัน บ้านนี้เป็นของฉันครึ่งหนึ่ง หากแกบุกเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน แบบนี้เขาเรียกว่าบุกรุกเคหสถาน!”
กู้เย้นเจิ้งเบะปาก มองสำรวจหลินหว่านชิวขึ้นลงแวบหนึ่ง กล่าวด้วยสีหน้าดูถูกว่า “โธ่เอ๊ย พี่สะใภ้ คุณยังรู้ว่าคุณเป็นสามีภรรยากับพี่ใหญ่ผมด้วย? แต่คุณทำหน้าที่ภรรยาคนหนึ่งอย่างสุดความสามารถหรือยัง?”
กู้เย้นจงยืนขึ้นมาอย่างกินแรงอยู่บ้าง ก่อนจะกล่าวอย่างตำหนิว่า “เย้นเจิ้ง ทำไมถึงพูดจากับพี่สะใภ้แกแบบนี้? พี่สะใภ้คนโตเปรียบเสมือนมารดา หลักการนี้แกไม่เข้าใจหรือ?”
“พี่สะใภ้คนโตเปรียบเสมือนมารดา?” กู้เย้นเจิ้งยิ้มเย็นพลางเอ่ยขึ้นว่า “พี่ใหญ่ พี่อย่าลืมสิ เธออยู่ในตระกูลกู้สุดท้ายก็คือคนนอก อีกทั้งเธอในฐานะสะใภ้คนโตของตระกูลกู้ กลับไม่สามารถให้กำเนิดหลานชายคนโตกับตระกูลกู้ได้ ทำให้ตอนที่พ่อแม่ของเราจากโลกนี้ไป ไม่มีแม้กระทั่งหลานชายคนโตที่จะโบกธงนำส่งวิญญาณ เธอนี่แหละคือคนบาปของตระกูลกู้เรา!”
พอหลินหว่านชิวได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นไม่น่าดูอย่างยิ่งทั้งยังเจือไปด้วยความไม่เป็นธรรมหลายส่วน
กู้เย้นจงที่อยู่ด้านข้างโกรธจนสั่นไปทั้งตัว คว้าชามกระเบื้องใบหนึ่งขึ้นมา ก็เขวี้ยงลงกับพื้นอย่างแรง ชามกระเบื้องตกลงแทบเท้ากู้เย้นเจิ้งเสียงดังเพล้ง!
จากนั้น เขาก็ตะโกนด่าโพล่งออกมาว่า “กู้เย้นเจิ้ง! แกเลิกเอาเรื่องนี้มาแต่งเป็นนิยายเสียที! พี่สะใภ้แกตอนคลอดหนานหนานก็เสี่ยงกับภาวะคลอดยากจนเกือบเสียชีวิต หลังจากนั้น ฉันก็สาบานว่าจะไม่ให้เธอตั้งท้องลูกคนที่สองอีก ในจุดนี้ก่อนพ่อแม่ตายก็ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเช่นกัน ขนาดผู้อาวุโสอย่างพวกเขาสองคนยังไม่ว่าอะไร แล้วแกมีสิทธิ์อะไรถึงมาวิจารณ์คนอื่นอยู่ที่นี่!?”
กู้เย้นเจิ้งพูดอย่างดูถูกว่า “พี่ใหญ่ พ่อแม่บอกว่าเคารพพวกพี่ อันที่จริงไม่รู้ว่าในใจจะเสียใจต่อเรื่องนี้มากแค่ไหน! ก็แค่เห็นแก่หน้าพี่เลยไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง!”
เพียงแต่ เจ้ารองกับเจ้าสามนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับความหมายชื่อที่ตั้งให้ เป็นคนไม่คู่ควรกับมันอยู่บ้างจริงๆ
เวลานี้ ที่ด้านข้างของกู้เย้นกาง ยังมีชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ คนหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่างใส่ไฟว่า “นั่นสิ ญาติผู้พี่ ในคำสอนของบรรพบุรุษตระกูลกู้เราเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า ทายาทรุ่นหลังของตระกูลกู้ ห้ามทำอาชีพชั้นต่ำเก้าอย่าง!”
“อีกทั้งการเป็นนักแสดงนี้ ในอดีตแม้แต่อาชีพชั้นต่ำเก้าอย่างก็ยังไม่จัดเข้าไปเป็นหนึ่งในนั้นด้วยซ้ำ กลับมาสู่ฐานะที่เพิ่มขึ้นมาหน่อย จากที่ไม่นับเป็นอาชีพ ถึงฝืนจัดเข้าเป็นอาชีพชั้นต่ำเก้าอย่างอย่างเสียไม่ได้ ตอนนี้พี่เป็นนักแสดง นั่นไม่เท่ากับทำให้บรรพบุรุษของตระกูลกู้เราอับอายขายหน้าหรอกหรือ?”
กู้ชิวอี๋กัดฟันกรอด พูดด้วยความโมโหว่า “กู้เหว่ยกวง ลูกผู้ดีที่รู้จักแต่กินดื่มเที่ยวผู้หญิง เกาะพ่อแม่กินอย่างนาย ถือดีอะไรมาชี้มือชี้ไม้ใส่ฉันอยู่ที่นี่? ฉันจะบอกให้นะ ที่นี่ยังไม่มีที่ให้นายพูด!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...