ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1414
ชายผู้นั้นอัปยศอย่างยิ่ง แต่เพื่อเอาชีวิตรอด เขาเป็นเหมือนนกกระทา และตะโกนอย่างจริงใจว่า:"พ่อ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย……"
เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดว่า:"เห็นว่าคุณสองคนยังค่อนข้างจริงใจ งั้นฉันจะให้โอกาสพวกคุณรอด คุกเข่าลงพื้นเรียกว่าพ่อ ถ้าครั้งนี้เรียกได้ดี ฉันจะปล่อยพวกคุณไป"
เทพสงครามพูดประท้วง:"คุณให้ฉันเรียกว่าพ่อ ฉันก็เรียกแล้ว ทำไมคุณยังไม่ปล่อยฉันไป แล้วยังให้ฉันคุกเข่าเรียกพ่ออีก?"
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:"แรกๆฉันก็บอกแล้วว่าให้คุกเข่าเรียกพ่อ ถ้าคุณไม่เรียก งั้นฉันจะให้คุณตายอย่างมีศักดิ์ศรี คุณคิดเอาเองแล้วกัน"
เจ้าถิ่นที่อยู่ข้างๆพูดอย่างโกรธเคือง:"จะว่ายังไงฉันก็คือเจ้าถิ่นของนอร์ทเทิร์นแลนด์ ในตอนนั้นฉันสามารถเอาชนะได้ด้วยหนึ่งต่อร้อย คุณอย่าทำมากเกินไป!:
เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย และพูดว่า:"เจ้าถิ่นของนอร์ทเทิร์นแลนด์? คืออะไร?"
เจ้าถิ่นพูดว่า:"ทหารรับจ้างนอร์ทเทิร์นแลนด์ องค์กรทหารรับจ้างเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ!"
"อ๋อ"เย่เฉินพยักหน้า และยิ้มพูดว่า:"สวัสดีเจ้าถิ่น ชื่อเรียกของคุณยอดเยี่ยมมาก ฉันก็มีชื่อ ซึ่งได้มาจากคนในยุทธภพ ไม่รู้ว่าเมื่อเทียบกับของคุณ ใครจะสุดยอดกว่ากัน?"
เจ้าถิ่นถามว่า:"ชื่อเรียกของคุณคืออะไร?"
เย่เฉินยิ้มเบาๆ:"ห้าคำ เทพมังกรในโลกมนุษย์"
สีหน้าของเจ้าถิ่นเปลี่ยนไป
เทพมังกรในโลกมนุษย์?
บ้าไรเนี่ย!
หยิ่งเกินไปหน่อยรึเปล่า?
เย่เฉินคร้านที่จะพูดคุยกับเขาต่อไป ออกแรงในมืออีกครั้งและพูดนิ่งๆว่า:"ถ้าคุณเต็มใจก็คุกเข่า ไม่เต็มใจก็ตาย คุณมีเวลาเพียงสามวินาทีในการคิด"
เจ้าถิ่นรู้สึกว่าพลังแถวลำคอของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ตกใจจนตื่นตระหนก และโพล่งออกมาว่า:"ฉันคุกเข่า! ฉันคุกเข่า!"
เย่เฉินมองไปหาคนที่เรียกว่าเทพสงครามที่อยู่ถัดจากเขา:"แล้วคุณล่ะ พี่เทพสงคราม คุกเข่าหรือไม่คุกเข่า?"
"คุกเข่า! ฉันก็คุกเข่าด้วย!"
ถึงเวลานั้น จะต้องปลิดชีพเขาเพื่อบรรเทาความเกลียดชังของตัวเองให้ได้!
สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือ เย่เฉินได้เตรียมการมานานแล้ว ว่าจะตัดรากเหง้าแห่งภัยพิบัติตลอดไป
ดังนั้น เย่เฉินจึงทำสีหน้าเล่นตลก และยิ้มพูดว่า:"ลูกชายที่น่ารักสองคน คนหนึ่งในพวกคุณคือเทพสงคราม และอีกคนหนึ่งเป็นเจ้าถิ่น มันสุดยอดมากจริงๆ พ่อรู้สึกภูมิใจมาก แต่พ่อไม่ชอบให้พวกเธอสองคนตีกันทั้งวัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เป็นเด็กดีที่นอนหลับตรงเวลากันเถอะ"
ทั้งสองคนคิดว่าเย่เฉินเยาะเย้ยพวกเขาเฉยๆ ดังนั้นพวกเขาไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
แต่พวกเขาไม่นึกเลยว่า เย่เฉินได้วางแผนที่จะฆ่าพวกเขามานานแล้ว
จากนั้น เขาปล่อยปราณทิพย์สองอันออกจากมืออย่างเงียบๆ มุดเข้าไปในร่างของทั้งสองโดยตรง และปิดผนึกตันเถียนและเส้นลมปราณของทั้งสองคนทันที ทำให้ทั้งสองคนจากยอดฝีมือระดับสูงในสายตาของคนธรรมดา กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่มีแรงเลยสักนิด
หากทั้งสองคนกล้าออกแรงหรือสะสมพลังงาน ไม่เพียงแต่ไม่สามารถที่จะระเบิดความอันตรายใดๆออกมาได้ ยังต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดสุดขีดจากมดนับหมื่นตัวที่กัดร่างกายของพวกเขา แม้แต่อยากจะย้ายอิฐสักนิดก็เป็นไปไม่ได้
ดังนั้น ทั้งสองคนกลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้วจริงๆ ไร้ประโยชน์จะไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
ณ ตอนนี้ เย่เฉินตะคอกเสียงเย็นชาใส่ทั้งคู่ว่า:"เอาล่ะ พวกแกทั้งสองคนไปอยู่นิ่งๆฝั่งนั้นไป ฉันยังมีธุระนิดหน่อย จะคุยกับลูกพี่ทั้งสองคนของตระกูลกู้!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...