ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1414

ชายผู้นั้นอัปยศอย่างยิ่ง แต่เพื่อเอาชีวิตรอด เขาเป็นเหมือนนกกระทา และตะโกนอย่างจริงใจว่า:"พ่อ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย……"

เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดว่า:"เห็นว่าคุณสองคนยังค่อนข้างจริงใจ งั้นฉันจะให้โอกาสพวกคุณรอด คุกเข่าลงพื้นเรียกว่าพ่อ ถ้าครั้งนี้เรียกได้ดี ฉันจะปล่อยพวกคุณไป"

เทพสงครามพูดประท้วง:"คุณให้ฉันเรียกว่าพ่อ ฉันก็เรียกแล้ว ทำไมคุณยังไม่ปล่อยฉันไป แล้วยังให้ฉันคุกเข่าเรียกพ่ออีก?"

เย่เฉินยิ้มพูดว่า:"แรกๆฉันก็บอกแล้วว่าให้คุกเข่าเรียกพ่อ ถ้าคุณไม่เรียก งั้นฉันจะให้คุณตายอย่างมีศักดิ์ศรี คุณคิดเอาเองแล้วกัน"

เจ้าถิ่นที่อยู่ข้างๆพูดอย่างโกรธเคือง:"จะว่ายังไงฉันก็คือเจ้าถิ่นของนอร์ทเทิร์นแลนด์ ในตอนนั้นฉันสามารถเอาชนะได้ด้วยหนึ่งต่อร้อย คุณอย่าทำมากเกินไป!:

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย และพูดว่า:"เจ้าถิ่นของนอร์ทเทิร์นแลนด์? คืออะไร?"

เจ้าถิ่นพูดว่า:"ทหารรับจ้างนอร์ทเทิร์นแลนด์ องค์กรทหารรับจ้างเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ!"

"อ๋อ"เย่เฉินพยักหน้า และยิ้มพูดว่า:"สวัสดีเจ้าถิ่น ชื่อเรียกของคุณยอดเยี่ยมมาก ฉันก็มีชื่อ ซึ่งได้มาจากคนในยุทธภพ ไม่รู้ว่าเมื่อเทียบกับของคุณ ใครจะสุดยอดกว่ากัน?"

เจ้าถิ่นถามว่า:"ชื่อเรียกของคุณคืออะไร?"

เย่เฉินยิ้มเบาๆ:"ห้าคำ เทพมังกรในโลกมนุษย์"

สีหน้าของเจ้าถิ่นเปลี่ยนไป

เทพมังกรในโลกมนุษย์?

บ้าไรเนี่ย!

หยิ่งเกินไปหน่อยรึเปล่า?

เย่เฉินคร้านที่จะพูดคุยกับเขาต่อไป ออกแรงในมืออีกครั้งและพูดนิ่งๆว่า:"ถ้าคุณเต็มใจก็คุกเข่า ไม่เต็มใจก็ตาย คุณมีเวลาเพียงสามวินาทีในการคิด"

เจ้าถิ่นรู้สึกว่าพลังแถวลำคอของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ตกใจจนตื่นตระหนก และโพล่งออกมาว่า:"ฉันคุกเข่า! ฉันคุกเข่า!"

เย่เฉินมองไปหาคนที่เรียกว่าเทพสงครามที่อยู่ถัดจากเขา:"แล้วคุณล่ะ พี่เทพสงคราม คุกเข่าหรือไม่คุกเข่า?"

"คุกเข่า! ฉันก็คุกเข่าด้วย!"