เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1417

ตอนนี้กู้เย้นเจิ้งตกใจจนตั่วสั่นแล้ว

ทำบ้าอะไรเนี่ย

เทพสงครามกับเจ้าถิ่น ที่เขาจ้างด้วยเงินเดือนสูง ถูกเย่เฉินบีบคอและคุกเข่าเรียกพ่อ นี่ก็ไม่เป็นไร ที่สำคัญขนาดปืนยังเอาไม่ออกมา?

ต้องรู้ว่าคนกลุ่มนี้เป็นเหมือนบรรพบุรุษของการเล่นปืน!

พวกเขาถือปืนไม่ได้ มันน่าขันราวกับว่าช่างตัดผมจับกรรไกรไม่ได้!

แต่ว่า ไม่ว่าข้อเท็จจริงจะน่าเหลือเชื่อ ไม่น่าเชื่อเพียงใด มันก็เป็นความจริงเช่นกัน

กู้เย้นเจิ้งเห็นว่าเทพสงครามกลัวเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว ไม่กล้าพูดอะไร ก็รู้ว่าถ้าวันนี้พึ่งพวกเขาคงต้องจบแน่นอน

แบบนี้ ที่ตนถูกตบหน้าเมื่อกี้ ก็ถูกตบฟรีๆเลยสิ?

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็ยิ่งขุ่นเคือง

แต่ว่า ตอนนี้เขาก็ไม่กล้าตะคอกใส่เย่เฉินเกินไป

ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงพูดอย่างโกรธเคืองว่า:"เอาล่ะ! ไอ้หนู ฉันจะจำนายไว้! ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

พูดจบ ก็พูดกับกู้เหว่ยเลี่ยงลูกชายของเขาทันทีว่า:"พวกเราไปกัน!"

เย่เฉินที่ยิ้มตลอดเวลา จู่ๆก็ตะโกนอย่างเย็นชาว่า:"ไป? ใครให้คุณไป?"

กู้เย้นเจิ้งปิดหน้าและก้าวถอยหลัง ถามอย่างสั่นเทาว่า:"นาย…..นายหมายความว่าไง!"

"ฉันหมายความว่าไง?"เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา:"คุณพาสุนัขสองสามตัววิ่งไปรบกวนที่บ้านของคนอื่น ก็อยากสบัดหัวไปเลย?"

กู้เย้นเจิ้งไม่คิดว่าเย่เฉินตบหน้าตัวเองแล้ว ยังไม่ยอมอีก ดังนั้นเขาจึงถามสั่นๆว่า:"นายต้องการอะไรอีก?"

เย่เฉินพูดว่า:"คำขอของฉันง่ายมาก คุณยั่วยุฉัน ก็ต้องทำให้ฉันพอใจ มิฉะนั้น อย่าคิดว่าจะมีใครได้ออกไป"

กู้เหว่ยเลี่ยงด่าอย่างโกรธเคือง:"ไอ้หนู แกอย่าทำจนเกินไป! ไม่อย่างนั้น ขนาดแกตายยังไม่รู้เลยว่าตายยังไง!"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน