ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1436

กู้เย้นเจิ้งตัวสั่นสะท้าน หลุดปากถามหัวหน้าแผนกบุรุษเวชศาสตร์ว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน? สืบรู้สาเหตุแล้วหรือยัง?”

หัวหน้าแผนกบุรุษเวชศาสตร์ปาดเหงื่ออันเย็นเฉียบที่หน้าผากแล้วพูดว่า “ท่านรอง เรื่องนี้แปลกประหลาดมาก เราใช้วิธีตรวจสอบทั้งหมดแล้ว แต่ไม่มีเบาะแสเลย ผมทำงานที่แผนกบุรุษเวชศาสตร์มาหลายสิบปีแล้ว ไม่เคยเจออาการป่วยแบบนี้มาก่อน...”

กู้เย้นเจิ้งมองไปที่เด็กสองคนที่กำลังหน้าม่อยคอตก เขาขมวดคิ้วถามว่า “อย่าบอกนะว่าไม่มีวิธีรักษาให้หายน่ะ?”

หัวหน้าแผนกบุรุษเวชศาสตร์พูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ท่านรอง จะรักษาหายหรือไม่เป็นปัญหาขั้นที่สอง ปัญหาขั้นแรกคือต้องเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้พวกเราทุกคนสับสนและไม่มีเบาะแส...”

กู้เย้นเจิ้งรู้สึกเวียนหัว ครุ่นคิดอยู่ภายในใจ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ?”

“เด็กสองคนนี้อายุยี่สิบกว่าทั้งคู่ คนที่อายุน้อยที่สุดคือกู้เหว่ยกวง ที่เพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น ไม่เข้าใจเลยจริงๆ?!”

“คนรุ่นนี้ของตระกูลกู้ มีแค่เด็กหนุ่มสองคนนี้เองเหรอ!”

“ถ้าพวกเขาทั้งคนใช้การไม่ได้ แล้วใครจะเป็นผู้สืบทอดตระกูลกู้รุ่นต่อไปล่ะ?”

“จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีหลานชายสักคน!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้เย้นเจิ้งก็หันขวับไปหากู้เหว่ยเลี่ยงผู้เป็นลูกชาย แล้วโพล่งถามออกมา “เหว่ยเลี่ยง บอกพ่อที ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? แกมีความรู้สึกอะไรบ้างไหม?”

กู้เหว่ยเลี่ยงถูกดึงตัวไปตรวจหลายครั้ง แต่หมอก็ตรวจไม่เจอว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงยิ่งสิ้นหวังมากขึ้นเรื่อยๆ พลางร้องไห้บอกว่า “พ่อครับ! ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! อยู่ดีๆ ก็ใช้การไม่ได้ ที่สำคัญคือไม่รู้สึกอะไรเลย ผมเอานิ้วบีบก็ยังไม่รู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียว รู้สึกเจ็บก็ยังดี...”