ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1447

เนื่องจากอากาศที่เย็นจัด อุณหภูมิในเย่นจิงจึงลดฮวบลงในตอนกลางคืน มีหิมะโปรยปรายบนท้องฟ้า

เย่เฉินได้รับข้อความแจ้งเตือนบนโทรศัพท์มือถือ เย่นจิงได้ออกสัญลักษณ์เตือนสีน้ำเงินว่าจะมีหิมะตกหนักในคืนนี้จนถึงวันพรุ่งนี้

เย่เฉินสวมเสื้อชั้นเดียว เดินออกมาที่ระเบียงห้องรับแขก คิดถึงแต่พ่อแม่ของตนอยู่ในใจ

พรุ่งนี้เขาจะไปทำความสะอาดหลุมฝังศพของพ่อแม่

เรื่องนี้ถูกเก็บไว้ในใจของเขามาสิบแปดปีแล้ว ทุกครั้งที่นึกถึงมันก็เหมือนก้างปลาติดคอ

ขณะที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของกู้ชิวอี๋ “พี่เย่เฉิน สวมเสื้อน้อยแบบนี้ไม่หนาวเหรอ?”

เย่เฉินหันกลับมา ไม่รู้ว่ากู้ชิวอี๋เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เธอเดินมาถึงระเบียงแล้ว

กู้ชิวอี๋รีบอธิบาย “ขอโทษนะพี่เย่เฉิน ฉันเคาะประตูเมื่อกี้ แต่ไม่มีใครตอบ ก็เลยเปิดประตูเข้ามาเอง”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไร ระหว่างเธอกับฉันยังต้องสุภาพแบบนี้อีกเหรอ?”

ทันใดนั้น ใบหน้าอันงดงามของกู้ชิวอี๋ก็แดงระเรื่อขึ้น

เธอเดินเข้าไปหาเย่เฉินแล้วเอ่ยว่า “พี่เย่เฉิน เมื่อกี้พี่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้า “กำลังคิดถึงเรื่องในอดีตน่ะ”

กู้ชิวอี๋สัมผัสมือของเขาเบาๆ แล้วจับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย พลางกล่าวขอบคุณ “พี่เย่เฉิน เรื่องอาการป่วยของพ่อ โชคดีที่มีพี่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตพ่อของฉัน!”

เย่เฉินพูดออกมาจากใจจริง “หนานหนาน ลุงกู้เป็นเพื่อนสนิทของพ่อของฉัน และเป็นรุ่นพี่ที่ฉันเคารพนับถือ ฉันไม่สามารถมองเขาป่วยหนักเฉยๆ โดยไม่ช่วยเหลือได้ ถ้าฉันไม่มีความสามารถก็ไม่เป็นไร แต่ในเมื่อมีความสามารถ ฉันก็ต้องช่วยเขาอยู่แล้ว”