ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1454

กู้เย้นเจิ้งเห็นว่าเขาสัญญาอย่างมั่นใจ และมันก็ยากที่จะหาสาเหตุของปัญหาต่อไป ดังนั้นเขาจึงกัดฟันและพูดว่า "ดี! งั้นรอผลการตรวจร่างกายของคุณออกมา! ถ้าคุณยังไม่ดีขึ้น ฉันคิดว่าสภาพร่างกายคุณไม่เหมาะที่จะเป็นประธานต่อไป ดังนั้นคุณควรละทิ้งตำแหน่งประธานและปล่อยให้คนที่มีสุขภาพแข็งแรงรับไป!"

เย่เฉินที่ไม่ได้พูดมาตลอดยิ้มในเวลานี้และกล่าว "ถ้าตำแหน่งประธานต้องเต็มไปด้วยคนที่มีสุขภาพแข็งแรง ฉันก็เชื่อว่าทั้งคุณและน้องชายของคุณไม่ตรงตามข้อกำหนดนี้"

กู้เย้นเจิ้งโพล่งออกมา "นายแม่งอย่ามาพูดจาเหลวไหล! ร่างกายของฉันแข็งแรงมาก!"

“จริงเหรอ?” เย่เฉินเยาะเย้ย “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ตอนนี้คุณน่าจะสูญเสียความสามารถในการมีลูกแล้วใช่มั้ย? ไม่สามารถมีลูกได้ คุณยังมีหน้ามาบอกว่าคุณแข็งแรงมาก? หรือว่าการมีลูกไม่สำคัญเหรอ?”

กู้เย้นเจิ้งเก็บกดเพราะสูญเสียความสามารถในการมีลูก นิสัยก่อนหน้านี้ของเขาอาจทนไม่ไหวที่จะหาเย่เฉินเพื่อชำระบัญชี

ดังนั้นจึงอดทนมาตลอด เขาไม่พูดกับเย่เฉินจนถึงตอนนี้ก็เป็นเพราะเขาให้ความสำคัญกับการรับช่วงต่อในฐานะประธานก่อนเสมอ

แต่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเขายังไม่หาเรื่องกับเย่เฉิน ผู้ชายคนนี้ก็ริเริ่มเอาเรื่องนี้มาถากถาง ทำให้เขาไม่สามารถระงับอารมณ์โกรธของเขาได้ในทันที และเขาก็โพล่งออกมาว่า “ไอ้แซ่เย่ ฉันได้สืบนายอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าภูมิหลังของนายเป็นอย่างไร นายเป็นเขยแต่งเข้าของจินหลิงไม่ใช่เหรอ? นายยังจะมาทำอวดเก่งต่อหน้าฉัน?”

เมื่อเห็นว่ากู้เย้นเจิ้งระเบิดออกมา กู้เย้นกางก็ลุกขึ้นยืนกัดฟันและด่า "ไอ้แซ่เย่ นายใช้แผนอะไรต่อ? ถ้าไม่ปล่อยให้เรากลับสู่สภาวะปกติอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนายละกัน! แม้ว่าพี่ใหญ่จะปกป้องนายเราจะไม่ปล่อยนายไว้แน่!"

กู้เหว่ยเลี่ยงและกู้เหว่ยกวงซึ่งนั่งอยู่ที่จุดที่ไกลที่สุดในห้องประชุม ยังคงระงับความโกรธที่มีต่อเย่เฉิน พวกเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำเพียงเพราะพวกเขากลัวที่จะทำลายความดีของกู้เย้นเจิ้งและกู้เย้นกาง ตอนนี้ที่เห็นพวกเขาทั้งสองกล่าวโทษเย่เฉิน จู่ๆพวกเขาก็ลุกขึ้นทันที

กู้เหว่ยเลี่ยงพูดอย่างดุ “เย่เฉินใช่มั้ย! ถ้านายไม่ให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เราในเรื่องนี้ ฉันจะให้นายนอนในโกศและกลับไปที่จินหลิง!”

กู้เหว่ยเลี่ยงก็ไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตนด้อยกว่า “นอนอยู่ในโกศก็อย่าคิดที่จะกลับไป ฉันจะให้แกกลายเป็นขี้เถ้าเลย!”

กู้เย้นจงทำหน้าดุพลางพูด "พวกนายมันช่างบัดซบยิ่งนัก! คิดว่าฉันจะเป็นเจ้าบ้านไม่ได้แล้วใช่มั้ย? คิดว่าฉันป่วยก็คิดขี่คอฉันแล้วทำอะไรตามใจชอบได้ใช่มั้ย?"