ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1491

เพื่อประจบเย่เฉิน กู้เหว่ยเลี่ยงจึงเก็บความรู้สึกเห็นใจต่อขงเต๋อหลงที่มีอยู่น้อยนิดนั้นไว้ในก้นบึ้งของจิตใจ

เขาพูดน้ำเสียงเฉียบขาดด้วยสีหน้าท่าทางไร้ความรู้สึกว่า “ขงเต๋อหลง ทุกคนต่างโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เมื่อลงเดิมพันได้ก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ได้ ฉันว่านายก็อย่ามัวพิรี้พิไรอยู่ที่นี่เลย รีบกลืนหยกก้อนนี้เข้าไปเถอะ!”

สีหน้าท่าทางของขงเต๋อหลง พลันเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวจนไม่อาจจะบิดเบี้ยวไปกว่านี้ได้อีก

กู้เหว่ยเลี่ยงกล่าวเสียงเย็นว่า “ฉันจะบอกนายให้ ในใจนายควรจะดีใจนะ ที่คราวก่อนนายกลืนสร้อยคอลงไป หินนี้จึงเป็นเพียงอัญมณี โชคดีที่นายไม่ได้ให้อัญมณีพร้อมกับสร้อย ไม่อย่างนั้นนายได้กลืนสร้อยลงท้องไปพร้อมกันแน่!”

ขงเต๋อหลงหน้าเบ้ มองไปทางต่งรั่งหลินลูกพี่ลูกน้องสาว แล้วเอ่ยขึ้นอย่างร้องขอความเมตตาว่า “รั่งหลิน น้องสาวที่แสนดีของฉัน เธอรีบขอความเมตตาจากคุณเย่เร็วเข้า บอกให้คุณเย่ปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะ ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ตั้งแต่นี้ไปฉันจะไม่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาอีกแล้ว ต่อไปฉันจะเป็นสุนัขให้เขา เขาให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำ ต่อให้เขาให้ฉันกัดคน ฉันก็จะทำโดยไม่ลังเล ขอเพียงครั้งนี้เขาปล่อยฉันไป...”

เวลานี้ภายในใจของต่งรั่งหลินก็พันกันยุ่งเหยิงเช่นเดียวกัน

เมื่อกี้ญาติผู้พี่ทำกับเย่เฉินแบบนั้น ทำให้ในใจเธอไม่พอใจอย่างมากจริงๆ

ผู้หญิงล้วนเป็นเช่นนี้ อย่าว่าแต่ขงเต๋อหลงจะเป็นญาติผู้พี่ของต่งรั่งหลิน ทั้งสองคนความสัมพันธ์สมัยเด็กก็ไม่เลวเช่นกัน

แต่อย่างไรเย่เฉินก็เป็นชายในดวงใจที่ต่งรั่งหลินแอบรักมานาน ดังนั้น หากวางสองคนนี้ไว้ตรงหน้าเธอ ในใจเธอย่อมจะเอนเอียงไปทางเย่เฉินอย่างแน่นอน

ตอนนี้ขงเต๋อหลงให้เธอขอร้องเย่เฉิน ในเวลาสั้นๆ เธอจึงยังไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีจริงๆ

พอตงซิ่วหัวเห็นเช่นนี้ ก็รีบวิ่งมาหยุดตรงหน้าต่งรั่งหลิน ร้องไห้ต้องการจะคุกเข่า ปากก็พร่ำพูดว่า “รั่งหลิน ไว้หน้าป้าสักครั้ง ขอร้องคุณเย่ให้หน่อยเถอะ ขอความเมตตาให้เขาปล่อยญาติผู้พี่ของแกไปสักครั้ง ป้าคุกเข่าให้แกแล้ว!”

ต่งรั่งหลินรีบยื่นมือออกไปต้องการจะประคอง แต่ตงซิ่วหัวกลับดึงดันจะคุกเข่าลงให้ได้ ทั้งสองจึงยื้ดยุดกันอยู่เช่นนี้

ต่งรั่งหลินทำใจให้ป้าคุกเข่าให้ตนเองไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงรีบมองไปทางเย่เฉิน มีความรู้สึกผิดอยู่เต็มใบหน้า จากนั้นก็ถามอย่างวิงวอนเล็กน้อยว่า “เย่เฉิน ขอร้องคุณช่วยเห็นแก่หน้าฉัน ปล่อยพี่ชายฉันไปสักครั้งเถอะ...”