ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1493

พอได้ยินว่าต้องการให้ปั่นจักรยานไปเองจากเย่นจิงถึงจินหลิง จากนั้นก็ให้อยู่เป็นคนขับรถที่จินหลิงนานหนึ่งปี ขงเต๋อหลงก็มีความคิดอยากจะถอดใจแล้ว

สำคัญคือระยะทางนี้เกือบ1200กว่ากิโลเมตร หากต้องปั่นจักรยานไปเองจริง จะไม่ทำคนเหนื่อยตายหรือ?

อีกทั้งยังเป็นเดือนที่หนาวที่สุด ต้องปั่นลงใต้ไปตลอดทาง แถมไม่อนุญาตให้ตนพักโรงแรมอีก เรียกร้องได้โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือไม่?

ขงเต๋อหลงในใจรู้สึกไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง ไม่ทันระวัง น้ำตาก็ไหลกลิ้งลงมา

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...

คุณชายสามแห่งตระกูลขงอันยิ่งใหญ่ ปั่นจักรยานไปจินหลิงด้วยตัวเอง การเดินทางครั้งนี้ไม่เท่ากับเป็นการทรมานจนต้องเอาชีวิตไปทิ้งครึ่งหนึ่งหรอกหรือ?

ด้วยร่างกายที่ผอมบางนี้ของตัวเอง วันหนึ่งปั่นได้ห้าหกสิบกิโลก็เก่งแล้ว

1200กว่ากิโลเมตร ก็เท่ากับต้องปั่นยี่สิบวัน!

แต่นี่ใกล้จะเดือนสิบสองแล้วนะ!

เขาพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คุณเย่ หากผมปั่นจักรยานไปจินหลิงตอนนี้ พอผมไปถึงก็เป็นเดือนแรกของปีแล้ว ถึงเวลาน้องสาวผมยังต้องกลับมาฉลองปีใหม่ที่เย่นจิงอย่างแน่นอน ผมไปที่นั่นไม่ใช่เสียเวลาเปล่าหรอกเหรอ?”

เย่เฉินถามเสียงเย็นว่า “เดือนแรกถึงจะไปถึง? ก้นนายลงไปอยู่ที่ขาหรือไง? วันหนึ่งแปดสิบกิโล สิบห้าวันก็ถึงแล้ว! และท่าทางน่าจะสิ้นเดือนสิบสองพอดี”

ขงเต๋อหลงหน้าเบ้ วันหนึ่งปั่นจักรยานแปดสิบกิโลเมตร นี่เท่ากับจะเอาชีวิตกันแล้วไม่ใช่หรือ?

ปกติยังพอว่า ประเด็นคือตนเองเพิ่งจะทำการผ่าตัดเสร็จได้ไม่นาน พอเคลื่อนไหวมากเกินไป บาดแผลก็จะฉีกเล็กน้อยจนรู้สึกเจ็บ เกรงว่าการเดินทางครั้งนี้คงต้องพบกับความลำบากไปอีกนาน...