ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1494

ที่ค่อนข้างเจ็บปวดทรมานอยู่อย่างเดียว ก็คือการปั่นจักรยานจากเย่นจิงไปจินหลิง

แต่ก็ยังถือว่าดี ปันจักรยานครึ่งเดือนก็ยังดีกว่าผ่าตัดนอนอยู่บนเตียงครึ่งเดือน

ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองผ่าตัดคราวก่อนก็ต้องทรมานแสนสาหัส ตอนนี้ยังไม่หายดีด้วยซ้ำ นี่ถ้าต้องมาผ่าตัดอีกครั้ง ความเจ็บปวดเกรงว่าจะต้องเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

แต่เวลานี้เย่เฉินพูดว่า “ให้นายไปจินหลิงเพื่อปรับปรุงตัวดีๆ นายคิดว่าให้นายไปเสวยสุขหรือไง ฉันจะบอกให้นะ ไปจินหลิงครั้งนี้ นายปั่นได้แค่จักรยานฟีนิกซ์28นิ้ววินเทจแบบธรรมดาที่สุดเท่านั้น จักรยานแบบอื่นห้ามขี่ทั้งสิ้น! ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะให้นายใช้รถลากขนอิฐไปเต็มคันไปจินหลิงแทน!”

“นอกจากนี้หลังนายถึงจินหลิงแล้ว นอกจากเวลาที่ขับรถให้จินหลิงแล้ว เวลาอื่นนายต้องไปเช่าห้องเดี่ยวอยู่ในเขตสลัมของหมู่บ้านชุมชน ค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนของนายห้ามเกินกว่าพันหยวนรวมค่าเช่าบ้านในนั้น!”

“นายวางใจ พอถึงจินหลิงแล้วฉันจะให้คนจับตาดูนายให้ดี กล้าใช้เงินเกินหนึ่งหยวน ก็จะปรับวันเพิ่มหนึ่งวัน หากนายใช้หลายหมื่นหยวน ก็อย่าคิดจากไปอีกเลยตลอดชีวิต!”

พอขงเต๋อหลงได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าฟ้าจะถล่มลงมา

ให้คุณชายตระกูลขงอันมีเกียรติอย่างเขาไปพักอยู่ในหมู่บ้านชุมชน?! อีกทั้งในแต่ละเดือนก็ห้ามใช้เงินเกินพันหยวนรวมค่าเช่าบ้านในนั้นด้วย?!

นั่นไม่เท่ากับต้องการให้ตนเองกินดินแทนข้าวหรอกหรือ?!

เขาพูดทั้งน้ำตาว่า “คุณเย่ เงินพันหยวนเกรงว่าแม้แต่ค่าเช่าบ้านก็ไม่พอแล้ว...”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “วางใจ ค่าใช้จ่ายในจินหลิงไม่ได้สูงอย่างที่นายคิด เช่าห้องเดี่ยวห้องหนึ่งในหมู่บ้านชุมชน เดือนหนึ่งตกอยู่ที่สามร้อยหยวน ที่เหลือเจ็ดร้อยหยวน ใช้วันละยี่สิบกว่าหยวนก็พอให้นายอยู่ได้แล้ว”

ตัวเย่เฉินเองก็ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในชนชั้นล่างสุดของเมืองมาหลายปี เขาจึงรู้ดีถึงการใช้ชีวิตของคนจน

ค่าเช่าในหมู่บ้านชุมชนมีราคาถูกมาก ในตอนนั้นห้องเดี่ยวชั้นเดียวราคาเพียงร้อยหยวนเท่านั้น ค่าข้าวก็ไม่แพง ร้านอาหารตึกแถวในซอยเล็กๆ กับข้าวจานหนึ่งก็ตกอยู่ที่สองสามร้อยหยวนเช่นกัน ตอนนั้นเงินหนึ่งหยวนสามารถซื้อหมั่นโถวได้สี่ลูก พอกินไปหนึ่งวัน