ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1494
ที่ค่อนข้างเจ็บปวดทรมานอยู่อย่างเดียว ก็คือการปั่นจักรยานจากเย่นจิงไปจินหลิง
แต่ก็ยังถือว่าดี ปันจักรยานครึ่งเดือนก็ยังดีกว่าผ่าตัดนอนอยู่บนเตียงครึ่งเดือน
ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองผ่าตัดคราวก่อนก็ต้องทรมานแสนสาหัส ตอนนี้ยังไม่หายดีด้วยซ้ำ นี่ถ้าต้องมาผ่าตัดอีกครั้ง ความเจ็บปวดเกรงว่าจะต้องเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
แต่เวลานี้เย่เฉินพูดว่า “ให้นายไปจินหลิงเพื่อปรับปรุงตัวดีๆ นายคิดว่าให้นายไปเสวยสุขหรือไง ฉันจะบอกให้นะ ไปจินหลิงครั้งนี้ นายปั่นได้แค่จักรยานฟีนิกซ์28นิ้ววินเทจแบบธรรมดาที่สุดเท่านั้น จักรยานแบบอื่นห้ามขี่ทั้งสิ้น! ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะให้นายใช้รถลากขนอิฐไปเต็มคันไปจินหลิงแทน!”
“นอกจากนี้หลังนายถึงจินหลิงแล้ว นอกจากเวลาที่ขับรถให้จินหลิงแล้ว เวลาอื่นนายต้องไปเช่าห้องเดี่ยวอยู่ในเขตสลัมของหมู่บ้านชุมชน ค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนของนายห้ามเกินกว่าพันหยวนรวมค่าเช่าบ้านในนั้น!”
“นายวางใจ พอถึงจินหลิงแล้วฉันจะให้คนจับตาดูนายให้ดี กล้าใช้เงินเกินหนึ่งหยวน ก็จะปรับวันเพิ่มหนึ่งวัน หากนายใช้หลายหมื่นหยวน ก็อย่าคิดจากไปอีกเลยตลอดชีวิต!”
พอขงเต๋อหลงได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าฟ้าจะถล่มลงมา
ให้คุณชายตระกูลขงอันมีเกียรติอย่างเขาไปพักอยู่ในหมู่บ้านชุมชน?! อีกทั้งในแต่ละเดือนก็ห้ามใช้เงินเกินพันหยวนรวมค่าเช่าบ้านในนั้นด้วย?!
นั่นไม่เท่ากับต้องการให้ตนเองกินดินแทนข้าวหรอกหรือ?!
เขาพูดทั้งน้ำตาว่า “คุณเย่ เงินพันหยวนเกรงว่าแม้แต่ค่าเช่าบ้านก็ไม่พอแล้ว...”
เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “วางใจ ค่าใช้จ่ายในจินหลิงไม่ได้สูงอย่างที่นายคิด เช่าห้องเดี่ยวห้องหนึ่งในหมู่บ้านชุมชน เดือนหนึ่งตกอยู่ที่สามร้อยหยวน ที่เหลือเจ็ดร้อยหยวน ใช้วันละยี่สิบกว่าหยวนก็พอให้นายอยู่ได้แล้ว”
ตัวเย่เฉินเองก็ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในชนชั้นล่างสุดของเมืองมาหลายปี เขาจึงรู้ดีถึงการใช้ชีวิตของคนจน
ค่าเช่าในหมู่บ้านชุมชนมีราคาถูกมาก ในตอนนั้นห้องเดี่ยวชั้นเดียวราคาเพียงร้อยหยวนเท่านั้น ค่าข้าวก็ไม่แพง ร้านอาหารตึกแถวในซอยเล็กๆ กับข้าวจานหนึ่งก็ตกอยู่ที่สองสามร้อยหยวนเช่นกัน ตอนนั้นเงินหนึ่งหยวนสามารถซื้อหมั่นโถวได้สี่ลูก พอกินไปหนึ่งวัน
เพราะอย่างไรเรื่องทั้งหมดล้วนเป็นญาติผู้พี่หาเรื่องเอง และตนก็ไม่อยากให้เย่เฉินไม่ถือสาเขาเลยทั้งหมด หากทำเช่นนั้นล่ะก็ จะไม่เป็นการทำให้เย่เฉินไม่ได้รับความเป็นธรรมหรอกเหรอ?
เย่เฉินคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอมาหลายครั้ง เป็นชายในดวงใจที่เธอรักเพียงคนเดียว เธอยอมให้ญาติผู้พี่ผู้ดีที่น่าเกลียดชังผู้นี้ได้รับความอยุติธรรม ดีกว่าจะยอมให้เย่เฉินประนีประนอมเพื่อตัวเธอ
ด้วยเหตุนี้เธอจึงเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจว่า “คุณป้า คุณไม่อาจตามใจญาติผู้พี่เช่นนี้ไปเรื่อยๆ ได้ นานวันเข้าจะเป็นการทำร้ายเขาแทน!”
เวลานี้เย่เฉินเอ่ยขึ้นเสียงเย็นว่า “ขงเต๋อหลง ฉันแนะนำว่าก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ ให้รีบรับปากโดยเร็วจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะจัดให้นายไปแบกปูนอยู่ในไซต์งานก่อสร้างที่จินหลิง ก่อนหน้านี้ที่จินหลิงมีผู้จัดการใหญ่ของบริษัทGMEแก่งหนึ่ง ชื่อว่าจางเจี้ยน นายรู้ไหมว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไร?”
ขงเต๋อหลงส่ายหน้าอย่างงุนงงสับสน
เย่เฉินยิ้มเยาะว่า “ตอนนี้เขากำลังแบกปูนอยู่ในไซต์งานก่อสร้างที่จินหลิง แถมยังต้องแบกถึงยี่สิบปี นายอยากจะไปอยู่เป็นเพื่อนเขาใช่ไหม?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...