ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1498

เย่เฉินยิ้ม “ฉันรู้สึกว่ามันดีจะตาย ไม่ได้เสียหน้าอะไร”

“เอ่อ...” กู้เหว่ยเลี่ยงแทบจะหมดอาลัยตายอยาก

เย่เฉินช่างยืนกรานไม่มีผ่อนปรนโดยแท้!

ตนยังคิดจะอาศัยความสัมพันธ์ของลูกพี่ลูกน้องในทุกๆ ทาง คิดไม่ถึงว่าเจ้าตัวจะไม่ให้โอกาสโดยสิ้นเชิง

อีกทั้งต่อให้ทำตัวดีๆ ก็อาจยังต้องใช้เวลาสามปีห้าปี สามปีห้าปีที่ต้องหักห้ามใจ นี่ไม่เท่ากับต้องการชีวิตตนหรอกหรือ?

แต่นอกจากนี้แล้ว เขาก็ไม่มีวิธีที่ดีๆ อื่นใดอีก ได้แต่ทำหน้าหนาพูดอย่างนอบน้อมว่า “พี่เขย ต่อไปผมจะต้องทำตัวดีๆ อย่างแน่นอน คุณวางใจได้เลย”

เย่เฉินกล่าวด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “อย่าพูดเหลวไหล ฉันไม่ใช่พี่เขยนาย”

กู้เหว่ยเลี่ยงพยักหน้าเออออกับตัวเอง “ผมรู้ ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่ช้าเร็วก็ต้องใช่...”

เย่เฉินคร้านจะถกหัวข้อน่าเบื่อหน่ายพวกนี้กับเขาอีก จึงไม่สนใจเขาอีก

เวลานี้ต่งรั่งหลินก็เขยิบเข้ามาถามเขาเสียงค่อยว่า “เย่เฉิน คุณจะกลับจินหลิงเมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้”

“หา? เร็วขนาดนี้เชียว? ไม่อยู่เย่นจิงอีกสักหลายวันล่ะ?”

“ฉันจัดการธุระเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรให้ต้องอยู่อีก พรุ่งนี้ก็จะไปเลย”

ต่งรั่งหลินฟังมาถึงตรงนี้ ก็พูดโดยไม่ต้องคิดว่า “งั้นพรุ่งนี้ฉันไปด้วย เราสองคนไปพร้อมกันได้ไหม? นั่งเครื่องบินกลับด้วยกัน”

เดิมเย่เฉินคิดจะปฏิเสธ แต่เห็นใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความอ้อนวอน จึงพูดปฏิเสธไม่ออกจริงๆ

เพราะอย่างไร ระหว่างเพื่อนนั่งเครื่องบินด้วยกันถือเป็นเรื่องปกติมาก ตนไม่อาจจงใจไม่ยอมนั่งเครื่องบินพร้อมกับเธอได้

ด้วยเหตุนี้เย่เฉินจึงกล่าวว่า “ได้สิ งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ”

ต่งรั่งหลินรีบเอ่ยว่า “งั้นคุณเอาข้อมูลบัตรประชาชนมาให้ฉัน ฉันจะซื้อตั๋วด้วยกันเลย!”

“ได้”

...

ช่วงที่งานเลี้ยงกำลังดำเนินไป น้าชายใหญ่และน้าชายรองของขงเต๋อหลง ก็เตรียมอุปกรณ์ให้เขาปั่นไปจินหลิงเสร็จเรียบร้อยแล้ว