ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1499
งานเลี้ยงสิ้นสุด ตอนที่แขกทุกคนออกจากงาน ขงเต๋อหลงก็เข็นจักรยาน28นิ้วคันใหม่เอี่ยมของเขาออกมาแล้ว
ขงเต๋อหลงก็คิดถึงคลิปวิดีโอเพลงที่ดังเปรี้ยงอยู่ช่วงหนึ่งบนเว็บไซต์ขึ้นมา
ร้องว่าอะไรนะ ขับบนมอเตอร์ไซค์คันน้อยสุดที่รักของฉัน...
เขาคิดถึงเพลงนั้น จากนั้นก็มองไปที่จักรยาน28นิ้วที่ทั้งเก่าทั้งน่าเกลียดคันนี้ ก็อดทอดถอนใจอยู่ในใจไม่ได้ว่า “หากสามารถขับมอเตอร์ไซค์ไปได้ก็คงจะดี วันหนึ่งขับได้สามสี่ร้อยกิโลเมตร สามวันก็คงถึงจินหลิงแล้ว อีกทั้งการเดินทางก็ไม่ต้องลำบากเกินไป...”
แต่น่าเสียดาย เย่เฉินไม่มีทางให้โอกาสเขาได้ต่อรองแน่ เขาจึงได้แต่เข็นจักรยาน28นิ้วออกมาอย่างเชื่อฟัง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง
น้าชายใหญ่ต่งเจียงไห่ถือหมวกจักรยานสีเขียวใบหนึ่งไว้ คิดจะสวมให้เขา เขาจึงทางหนึ่งหลบ ทางหนึ่งถามอย่างอึดอัดว่า “น้าชายใหญ่ ทำไมคุณถึงซื้อหมวกสีเขียวมาให้ผมล่ะ...”
“อย่าให้พูดเลย” ต่งเจียงไห่กล่าวอย่างจนปัญญา “ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ไปที่ไหนก็มีแต่คนแย่งหมวก หมวกที่ร้านจักรยานจึงมีคนแย่งซื้อไปหมดแล้ว จึงเหลือสีเขียวอยู่สองสามใบที่ยังไม่ได้ขาย ฉันก็เลยให้คนซื้อมาให้แกใบหนึ่ง ยังคงเป็นความปลอดภัยคือสิ่งสำคัญที่สุด!”
ขงเต๋อหลงแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
มิน่าหมวกใบนี้ถึงไม่มีใครแย่ง มันสีเขียวมันเลื่อม! ขนาดผักกุยช่ายสดยังไม่เขียวเท่าสีหมวกใบนี้เลย!
แม้ในใจเขาจะรังเกียจมากแค่ไหน แต่ก็รู้ว่าความปลอดภัยต้องมาก่อน ไม่อย่างนั้นหากล้มศีรษะกระแทกขึ้นมา นั่นไม่จบเห่หรอกหรือ?
ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้แต่กัดฟัน ให้น้าชายใหญ่สวมหมวกบนศีรษะของตัวเอง
ต่งเจียงไห่จัดสายรัดคางของหมวกให้เขาจนเรียบร้อย จากนั้นก็ชี้ไปที่แท่นวางโทรศัพท์ที่อยู่บนแฮนด์จักรยาน ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เสี่ยวหลงเอ๋ย นี่เป็นแท่นวางโทรศัพท์ที่น้าชายใหญ่ตั้งใจให้คนซื้อมาให้นายเป็นพิเศษ นายเอาโทรศัพท์ใส่เข้าไปตรงที่หนีบก็จะสามารถนำทางได้ พันกว่ากิโลเมตรเชียวนะ ต้องดูแผนที่ให้ดี อย่าได้ไปผิดทางเด็ดขาด”
ขงเต๋อหลงพยักหน้า ถามเขาว่า “น้าชายใหญ่ ทำไมคุณไม่ซื้อแบตสำรองให้ผมบ้าง ตอนที่ผมปั่นจักรยานหากมือถือแบตหมดจะทำยังไง...”
นายท่านใหญ่ต่งก็กำชับเช่นกันว่า “อย่างไรก็คำนวณเวลาให้ดี อย่าแอบอู้ หากไปช้า คุณเย่จะโกรธเอาได้”
ขงเต๋อหลงภายในใจห่อเหี่ยวเป็นอย่างยิ่ง นี่ยังใช่คุณตาแท้ๆ อยู่ไหม? ถึงกับห่วงว่าเดี๋ยวเย่เฉินจะโกรธ...
นายหญิงใหญ่กลับอ่อนโยนมาก ควักยันต์คุ้มภัยสีเหลืองแผ่นหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า แล้วมอบให้ขงเต๋อหลง ก่อนจะพูดว่า “เสี่ยวหลง นี่เป็นยันต์คุ้มภัยที่ขอมาจากพระตำหนักยงเหอสมัยยายยังสาว พระอาจารย์เคยปลุกเสกไว้ ศักดิ์สิทธิ์อย่างมาก ยากพกติดตัวไว้ตลอด ตอนนี้ยายขอมอบมันให้กับหลาน มันจะช่วยคุ้มครองให้หลานปลอดภัย!”
ขงเต๋อหลงพยักหน้าอย่างตื้นตัน “ขอบคุณครับคุณยาย...”
เวลานี้เย่เฉินที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดก็เอ่ยปากขึ้นว่า “นายดูสิ ตอนนี้นายมีความก้าวหน้าขึ้นแล้ว อย่างน้อยก็รู้จักพูดขอบคุณคนในครอบครัว!”
ขงเต๋อหลงพลันอับอายขึ้นมาทันที พลางกล่าวเสียงค่อยว่า “ขอบคุณคุณเย่มากที่สั่งสอน ต่อไปผมจะทำตัวอ่อนน้อม เป็นคนที่ดีขึ้น!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...