ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1499

งานเลี้ยงสิ้นสุด ตอนที่แขกทุกคนออกจากงาน ขงเต๋อหลงก็เข็นจักรยาน28นิ้วคันใหม่เอี่ยมของเขาออกมาแล้ว

ขงเต๋อหลงก็คิดถึงคลิปวิดีโอเพลงที่ดังเปรี้ยงอยู่ช่วงหนึ่งบนเว็บไซต์ขึ้นมา

ร้องว่าอะไรนะ ขับบนมอเตอร์ไซค์คันน้อยสุดที่รักของฉัน...

เขาคิดถึงเพลงนั้น จากนั้นก็มองไปที่จักรยาน28นิ้วที่ทั้งเก่าทั้งน่าเกลียดคันนี้ ก็อดทอดถอนใจอยู่ในใจไม่ได้ว่า “หากสามารถขับมอเตอร์ไซค์ไปได้ก็คงจะดี วันหนึ่งขับได้สามสี่ร้อยกิโลเมตร สามวันก็คงถึงจินหลิงแล้ว อีกทั้งการเดินทางก็ไม่ต้องลำบากเกินไป...”

แต่น่าเสียดาย เย่เฉินไม่มีทางให้โอกาสเขาได้ต่อรองแน่ เขาจึงได้แต่เข็นจักรยาน28นิ้วออกมาอย่างเชื่อฟัง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง

น้าชายใหญ่ต่งเจียงไห่ถือหมวกจักรยานสีเขียวใบหนึ่งไว้ คิดจะสวมให้เขา เขาจึงทางหนึ่งหลบ ทางหนึ่งถามอย่างอึดอัดว่า “น้าชายใหญ่ ทำไมคุณถึงซื้อหมวกสีเขียวมาให้ผมล่ะ...”

“อย่าให้พูดเลย” ต่งเจียงไห่กล่าวอย่างจนปัญญา “ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ไปที่ไหนก็มีแต่คนแย่งหมวก หมวกที่ร้านจักรยานจึงมีคนแย่งซื้อไปหมดแล้ว จึงเหลือสีเขียวอยู่สองสามใบที่ยังไม่ได้ขาย ฉันก็เลยให้คนซื้อมาให้แกใบหนึ่ง ยังคงเป็นความปลอดภัยคือสิ่งสำคัญที่สุด!”

ขงเต๋อหลงแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

มิน่าหมวกใบนี้ถึงไม่มีใครแย่ง มันสีเขียวมันเลื่อม! ขนาดผักกุยช่ายสดยังไม่เขียวเท่าสีหมวกใบนี้เลย!

แม้ในใจเขาจะรังเกียจมากแค่ไหน แต่ก็รู้ว่าความปลอดภัยต้องมาก่อน ไม่อย่างนั้นหากล้มศีรษะกระแทกขึ้นมา นั่นไม่จบเห่หรอกหรือ?

ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้แต่กัดฟัน ให้น้าชายใหญ่สวมหมวกบนศีรษะของตัวเอง

ต่งเจียงไห่จัดสายรัดคางของหมวกให้เขาจนเรียบร้อย จากนั้นก็ชี้ไปที่แท่นวางโทรศัพท์ที่อยู่บนแฮนด์จักรยาน ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เสี่ยวหลงเอ๋ย นี่เป็นแท่นวางโทรศัพท์ที่น้าชายใหญ่ตั้งใจให้คนซื้อมาให้นายเป็นพิเศษ นายเอาโทรศัพท์ใส่เข้าไปตรงที่หนีบก็จะสามารถนำทางได้ พันกว่ากิโลเมตรเชียวนะ ต้องดูแผนที่ให้ดี อย่าได้ไปผิดทางเด็ดขาด”

ขงเต๋อหลงพยักหน้า ถามเขาว่า “น้าชายใหญ่ ทำไมคุณไม่ซื้อแบตสำรองให้ผมบ้าง ตอนที่ผมปั่นจักรยานหากมือถือแบตหมดจะทำยังไง...”