ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1503

ได้รับการตอบกลับที่แน่นอนของเย่เฉิน กู้ชิวอี๋ดีใจจนกระโดดโลดเต้น ทั้งวิ่งทั้งกระโดดกลับไปถึงห้อง รีบเปลี่ยนเป็นชุดกันหนาวขนสัตว์ทรงยาวหนาๆในทันที

เพื่อไม่ให้คนดูตนเองออก เธอยังตั้งใจสวมผ้าปิดปากกันหนาวโดยเฉพาะ รวมไปถึงหมวกที่ขนปุกปุย มีหูกระดาษที่น่ารักสองข้าง

นอกจากนี้ ในมือของเธอยังถือแว่นตากรอบดำทรงกลม หลังจากสวมเข้าไปแล้ว ทั้งคนก็คือสาวน้อยสไตล์แอ๊บแบ๊วน่ารัก เทียบกับกู้ชิวอี๋ที่ทำให้ผู้ชายทุกคนหลงใหลอย่างบ้าคลั่งคนนั้นแล้ว จากสไตล์ก็มีความผิดเพี้ยนที่เยอะมาก

ที่จริงแล้ว ในส่วนลึกของกู้ชิวอี๋ ก็คือเด็กผู้หญิงน่ารักที่ฉลาดแสนซนคนหนึ่ง

เธอจิตใจบริสุทธิ์ และไม่ได้มีประสบการณ์ความรักอะไร ไม่ได้มีความรู้ในการคบหากับเพศตรงข้ามอะไร ยิ่งไม่ได้มีความคิดสกปรกที่ไม่อาจแพร่งพรายได้อย่างเด็กผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกเหล่านั้น

เย่เฉินมองเห็นเงาในวัยเด็กจากบนใบหน้าของเธอ ตอนนี้คิดย้อนกลับไป กู้ชิวอี๋ก็คือภาระอันหวานชื่นในวัยเด็กของตนเอง

เหตุผลที่บอกว่าคือภาระอันหวานชื่น นั่นก็เพราะ ตนเองแม้ว่าจะไม่อยากให้เธอตามติดทุกวัน เรียกตนเองว่าพี่เย่เฉินอย่างกับหนอนตามก้น แต่ส่วนลึกภายในจิตใจก็ยังเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่เธอวนไปเวียนมาอยู่ที่รอบกายของตนเองเป็นอย่างมาก

กู้ชิวอี๋เห็นเย่เฉินมองดูตนเองอย่างค่อนข้างที่จะเหม่อลอย ใบหน้าที่งดงามก็แดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างเขินอายว่า “พี่เย่เฉิน ทำไมมองฉันแบบนี้คะ…”

เย่เฉินได้สติกลับคืนมา เก้อเขินแต่ยังยิ้มเพื่อไม่ให้เสียมารยาทพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ก็แค่อยู่ๆคิดถึงเรื่องวัยเด็กขึ้นมา ก็เลยละความสนใจไปหน่อย”

กู้ชิวอี๋ในใจหวานชื่นทั้งยังดีใจ หลุบตาลงเล็กน้อย เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “พวกเรารีบไปกันเถอะค่ะ！”

เพื่อปิดบังตัวตนของกู้ชิวอี๋อย่างมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เย่เฉินกับเธอก็ยังคงขับรถวอลโว่รุ่นเก่าที่ไม่สะดุดตาคันนั้น ขับจากเขตคฤหาสน์ไปทางใจกลางเมือง

ทะเลสาบโห้วไห่อยู่ที่โซนใจกลางของเมืองเย่นจิง สามารถพูดได้ว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ๆเจริญรุ่งเรืองที่สุดของทั้งเมืองเย่นจิงเลยก็ว่าได้