ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1504
นี่ ก็คือกำแพงบังตาเก้ามังกรที่ในสิ่งก่อสร้างของราชสำนักสมัยโบราณถึงจะมี สามารถพูดได้ว่าเป็นอย่างหนึ่งที่มาตรฐานสูงที่สุด ภายในราชวังต้องห้ามก็มีกำแพงบังตาเก้ามังกรที่คล้ายคลึงกันอยู่หนึ่งชิ้น
วางไว้ในปัจจุบันยังถือว่าพูดง่าย หากวางไว้ในสมัยโบราณ นอกจากฮ่องเต้แล้ว ใครก็ไม่สามารถใช้สิ่งของที่มาตรฐานสูงขนาดนี้ได้
หากถูกราชสำนักพบเข้า นั่นก็คือโทษกบฏ ถึงขั้นสามารถประหารเก้าชั่วโคตร
อีกทั้ง เรือนสี่ประสานนี้ก็คือสี่เข้าสี่ออก ลานทางเข้าประตูคิดไม่ถึงว่าจะสร้างเป็นสวนซูหางขนาดย่อ มีภูเขาจำลอง มีศาลาพักร้อน มีสะพานเล็กๆ มีน้ำไหล
ในเรือนสี่ประสานมีเพียงแค่คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของตระกูลกู้ไม่กี่คน ดังนั้นกู้ชิวอี๋ก็ไม่ได้มีความพะว้าพะวังอะไร ถอดผ้าปิดปากออก คล้องแขนของเย่เฉินเอาไว้ เอ่ยกับเขาว่า “พี่เย่เฉิน พี่ยังจำลานแห่งนี้ได้ไหมคะ? พวกเราตอนเด็กๆ เล่นซ่อนแอบกันที่นี่อยู่บ่อยๆ”
เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า “พี่จำได้ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ตรงกับในความทรงจำอีก”
กู้ชิวอี๋หัวเราะพร้อมกับเอ่ย “ที่นี่ทำการรีโนเวทใหม่ เทียบกับเมื่อก่อนแล้วมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย”
ในขณะที่พูด เธอชี้ไปที่น้ำในบ่อที่แข็งตัวแล้ว เอ่ยว่า “ที่นี่มีปลาคาร์ปที่ดีมากเยอะมากมาโดยตลอด บางตัวเลี้ยงอยู่ที่ตระกูลกู้มาสามสิบกว่าปีแล้ว บางตัวเมื่อก่อนพี่ยังเคยเห็นด้วยนะ！แต่ว่าตอนนี้อากาศหนาว ปลาคาร์ปย้ายไปเลี้ยงในเรือนเหนือที่อยู่ข้างๆแล้ว รอเข้าฤดูใบไม้ผลิค่อยปล่อยพวกมันออกมา พี่จะไปดูหน่อยไหมคะ?”
เย่เฉินเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง “อายุขัยของปลาคาร์ปนานขนาดนี้เลย?”
กู้ชิวอี๋หัวเราะพร้อมกับเอ่ย “อายุขัยของปลาคาร์ปอยู่ที่ประมาณหกสิบถึงเจ็ดสิบปี หากเลี้ยงดี ดูแลดีล่ะก็ ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานขึ้นอีกหน่อย”
ในขณะที่พูด กู้ชิวอี๋ดัดนิ้วพร้อมกับเอ่ยด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า “พี่ดูสิ มีสัตว์เลี้ยงหลายชนิด หากพี่เลี้ยงดีล่ะก็ มันอาจจะมีชีวิตอยู่ได้นานกว่าพี่เสียอีก อีกชนิดก็คือปลาคาร์ป ที่ยังมีก็คือเต่าแล้วก็นกแก้ว มาคอว์และกระตั้วหงอนเหลืองต่างก็สามารถมีชีวิตอยู่ถึงหกสิบเจ็ดสิบปี”
เพิ่งจะพูดจบ เธอก็ดึงเย่เฉิน เอ่ยว่า “ไปค่ะ ฉันพาพี่ไปดูพวกมัน พี่ลองดูว่ายังจำได้อยู่หรือเปล่า！”
ดังนั้น ปลาคาร์ปที่มีชื่อเสียงทั้งยังล้ำค่า มูลค่าไม่อาจจะใช้มิติของปลาสวยงามธรรมดาไปประเมินได้
ในเวลานี้ กู้ชิวอี๋โค้งตัวนั่งย่ออยู่บนขอบบ่อปลาคาร์ป โบกมือให้กับปลาคาร์ปที่ใหญ่มหึมาตัวนั้น ร้องเรียกโนบิตะ คิดไม่ถึงว่าปลาคาร์ปตัวนั้นก็ว่ายตรงเข้ามา กู้ชิวอี๋ยื่นมือไปลูบมัน มันก็ไม่หลบเลยแม้แต่น้อย
กู้ชิวอี๋ลูบปลาคาร์ปตัวนั้นไปด้วย พูดไปด้วยว่า “โนบิตะ แกดูสิ พี่เย่เฉินมาเยี่ยมแกแล้ว แกยังจำเขาได้หรือเปล่า? เขายังจำแกได้เลยนะ”
ปลาคาร์ปแม้จะไม่กลัวคน กับกู้ชิวอี๋น่าจะมีความคุ้นเคยอยู่บ้าง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เข้าใจมนุษย์ ไม่อาจจะตอบกลับอะไรให้กู้ชิวอี๋ได้
และกู้ชิวอี๋ก็พูดเองเออเอง จากนั้นเงยศีรษะขึ้น เอ่ยกับเย่เฉินว่า “พ่อฉันบอกว่า โนบิตะปีนี้เพิ่งจะอายุสามสิบ หากดูแลดีล่ะก็ ยังสามารถมีชีวิตอยู่อีกสี่สิบปี พวกเราตอนเด็กๆก็เล่นกับมัน รอพวกเราสองคนมีลูกแล้ว ลูกก็เล่นกับมันได้ด้วย！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...