ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1507

เย่เฉินในเวลานี้ ไม่รู้แม้แต่น้อยว่าตนเองกำลังถูกต่งรั่งหลินจับตามองอย่างใกล้ชิดอยู่

เขาได้จมลงสู่รถสเก็ตน้ำแข็งกีฬายามว่างที่ตอนเด็กๆหลงใหลมากนี้โดยสมบูรณ์แบบ ทุกๆคนต่างก็มีจิตใจที่เป็นเด็ก เย่เฉินเป็นธรรมดาว่าเช่นเดียวกัน

ตอนที่เล่นอย่างมีความสุขมากที่สุด เด็กคนหนึ่งที่เท้าเหยียบรองเท้าสเก็ตน้ำแข็ง ยิ่งลื่นยิ่งไวอยู่บนพื้นผิวน้ำแข็ง มุ่งตรงมายังรถสเก็ตน้ำแข็งของเย่เฉินกับกู้ชิวอี๋

คิดไม่ถึงว่า เด็กคนนี้จะสูญเสียการควบคุมทิศทาง ตอนนี้ระยะห่างใกล้กู้ชิวอี๋เข้ามาเรื่อยๆยังไม่ยอมเลี้ยว ชนเข้ามาทางกู้ชิวอี๋ด้วยความเหม่อลอย

เห็นว่ากำลังจะชน เด็กคนนั้นตกใจเองจนร้องเสียงดังออกมา กู้ชิวอี๋หันไป ตกใจ！

เด็กคนนั้นดูเหมือนก็แค่สิบขวบต้นๆ น้ำหนักก็ไม่เกินสามสิบสามสิบห้ากิโลกรัม แต่หลังจากที่ความเร็วแรงขึ้นมานั้น แรงโจมตีจากความเฉื่อยก็ไม่อาจจะดูถูกได้

ยิ่งอันตรายก็คือ ที่เด็กสวมใส่บนเท้าไม่ใช่รองเท้าสเก็ตน้ำแข็งแบบมีล้อ แต่เป็นรองเท้าสเก็ตน้ำแข็งแบบใบมีด สิ่งๆนั้นทั้งแหลมทั้งคม หากแทงโดนคนหรือข่วนโดนคนล่ะก็ จะเกิดเป็นการได้รับบาดเจ็บที่รุนแรงได้ง่าย！

เย่เฉินเห็นดังนี้ ในความเร่งรีบกระโดดลงจากรถสเก็ตน้ำแข็งอย่างกะทันหัน จากนั้นอุ้มกู้ชิวอี๋เข้ามาไว้ในอ้อมแขนหมุนครึ่งวงกลม อุ้มเธอออกจากตำแหน่งที่กำลังจะถูกชน

แต่ว่า เห็นเด็กคนนั้นจะชนรถสเก็ตน้ำแข็ง เย่เฉินก็ทนไม่ได้ที่เด็กคนนั้นจะได้รับบาดเจ็บ ก็เลยถือโอกาสเตะรถสเก็ตน้ำแข็งออกไปหนึ่งที ในชั่วพริบตาที่รถสเก็ตน้ำแข็งกำลังจะถูกเด็กคนนั้นชนเข้า ฟึ่บพุ่งออกไปจากพื้นน้ำแข็งไปยังอีกทาง

เด็กคนนั้นก็ไม่ได้มีประสบการณ์อะไร ยิ่งไม่ได้มีความสามารถอะไรในการตอบสนองกับสภาวะฉุกเฉิน เห็นกำลังจะชนรถสเก็ตน้ำแข็งแล้ว ก็ตกใจจนเอามือปิดตาทั้งสองข้างของตนเองไปเลย

และในเวลานี้ รถสเก็ตน้ำแข็งก็ถูกเย่เฉินเตะออกไปอีก เด็กก็พุ่งอย่างรุนแรงไปทางด้านหน้าต่อไป อีกทั้งความเร็วยังไวกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก！

ต่งรั่งหลินที่อยู่บริเวณไม่ไกล อยู่บนเส้นตรงสามจุดที่ประกอบขึ้นคือหน้าสุดเด็กคนนั้น ตรงกลางเย่เฉิน และสุดท้ายตัวเธอเองอยู่ตลอดเวลา เย่เฉินกับกู้ชิวอี๋บังเด็กผู้หญิงคนนั้นเอาไว้พอดี ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เห็นชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และก็ไม่ได้เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสูญเสียการควบคุมอยู่บนพื้นน้ำแข็ง