ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1512

เย่เฉินเห็นว่าต่งรั่งหลินเชื่อคำพูดของตนเองแล้ว ก็เลยเอ่ยปากว่า “รั่งหลิน นี่ก็สายมากแล้ว พวกผมก็ไปก่อนล่ะ พรุ่งนี้พวกเราเจอกันที่สนามบินก็แล้วกัน”

ต่งรั่งหลินพยักหน้าเบาๆ คิดอะไรขึ้นมาได้ รีบเอ่ยขึ้นว่า “ใช่แล้ว เมื่อครู่นี้คุณช่วยชีวิตฉันไว้อีกครั้งหนึ่งแล้ว!”

เย่เฉินหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “ที่ช่วยไม่ใช่คุณ คือสาวน้อยคนนั้น ชนขึ้นมาจริงๆ คุณคงจะไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร แต่สาวน้อยคนนั้นอาจจะค่อนข้างอันตรายแล้ว”

ต่งรั่งหลินจงใจเบ้ปาก เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดื้อรั้นมาก “นั่นก็ต้องขอบคุณคุณ!”

เย่เฉินยิ้มขึ้นอย่างจนปัญญา “พอได้แล้ว พวกเราต้องไปก่อน ก็ไม่เกรงใจกับคุณอยู่ที่นี่แล้ว เรื่องนี้คุณจำไว้ อย่าเพิ่งบอกกับชูหรันก่อน”

ต่งรั่งหลินพยักหน้า “ค่ะ ฉันรู้แล้ว จะปิดปากให้สนิทอย่างแน่นอน สายมากแล้ว พวกเราสองคนก็ต้องไปแล้วเช่นเดียวกัน”

ต่งรั่งหลินและน้องสาวจอดรถไว้ที่ลานจอดรถบริเวณใกล้ๆ เย่เฉินกับกู้ชิวอี๋เมื่อครู่นี้ก็นำรถจอดไว้ที่เรือนสี่ประสานของตระกูลกู้ ดังนั้นทุกคนไม่ใช่ทางเดียวกัน ก็เลยบอกลาที่ริมลานน้ำแข็ง

หลังจากแยกกัน เย่เฉินในที่สุดก็โล่งอก ดูเหมือน เรื่องนี้ในวันนี้ถือว่าผ่านด่านไปได้แบบหวุดหวิด

หลังจากที่เย่เฉินและกู้ชิวอี๋หมุนตัวเดินออกมาหลายสิบเมตร กู้ชิวอี๋ถึงได้เอ่ยถามเขาเบาๆว่า “พี่เย่เฉิน ทำไมพี่ถึงต้องปิดบังสถานะของตัวเองอยู่ตลอดเวลาด้วยล่ะคะ? หากพี่เปิดเผยสถานะของตัวเอง คนเหล่านั้นที่จินหลิงจะกล้ารังแกพี่ได้ยังไงกัน!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ในตอนแรกพี่ตามพ่อแม่ออกจากตระกูลเย่ ย้ายถิ่นฐานมาที่จินหลิง พูดให้ชัดเจน ก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากเด็กกำพร้าธรรมดาทั่วไป ต่อให้เปิดเผยสถานะของตนเองแล้วจะยังไงได้? คนอื่นๆก็ไม่แน่ว่าจะเชื่อ”

กู้ชิวอี๋ถามอีก “งั้นพี่หลังจากที่ลุงเย่กับป้าเย่เสียชีวิต ก็สามารถติดต่อกับคนตระกูลเย่ ให้พวกเขารับพี่กลับไปก็ได้แท้ๆนี่คะ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน