ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1514
ลูกหลานตระกูลเย่ทั้งกลุ่ม มองกันไปมองกันมา ล้วนคิดว่าเรื่องที่แทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ตระกูลเย่และตระกูลซูเปรียบเทียบกัน ความแตกต่างมีไม่มาก ความแข็งแกร่งโดยรวมของตระกูลซู ก็คงจะอยู่สูงกว่าตระกูลเย่ออกมาเพียงยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น
แต่เพราะว่าฐานจำนวนทรัพย์สินครอบครัวของตระกูลซูและตระกูลเย่ใหญ่มาก ดังนั้นความแตกต่างยี่สิบเปอร์เซ็นต์นี้ ความแตกต่างในด้านการเงินก็มากจนทำให้คนตกใจ
หากตระกูลเย่คิดจะล้ำหน้าตระกูลซู ทรัพย์สินอย่างน้อยที่สุดต้องเพิ่มหลายแสนล้านถึงจะมีความเป็นไปได้
น้ำหนักของตระกูลซูเดิมทีก็แข็งแกร่งกว่าตระกูลเย่ ความรวดเร็วในการพัฒนาก็ต้องไวกว่าตระกูลเย่เป็นธรรมดา ดังนั้นความแตกต่างของตระกูลเย่และตระกูลซูที่จริงแล้วกำลังค่อยๆใหญ่ขึ้น
ตอนนี้คิดอยากจะเติบโตขึ้นสวนกระแส ตามทันตระกูลซู ไม่เพียงแค่ยากราวกับขึ้นไปเหยียบบนสวรรค์ เหมือนเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มากยิ่งกว่า
เย่โจงฉวนเห็นทุกคนต่างก็ไม่พูดจา อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจอย่างโศกเศร้าขึ้นมาระลอกหนึ่ง “ยี่สิบปีก่อน ตอนที่ฉางอิงยังมีชีวิตอยู่ ตระกูลเย่ภายใต้การเป็นผู้นำของเขา ดูเหมือนได้นำตระกูลซูไปแล้ว ในตอนนั้น ฉางอิงกำหนดยุทธศาสตร์ครองที่หนึ่งของประเทศ ตระกูลใหญ่ทั่วทั้งเย่นจิงต่างก็คิดว่า ตระกูลเย่จะต้องนำหน้าตระกูล กลายเป็นจุดสูงสุดของประเทศอย่างแน่นอน…”
พูดถึงตรงนี้ เย่โจงฉวนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นพร้อมนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความสงสารเห็นใจ “แต่ว่า หลังจากที่ฉางอิงจากไป พวกแกเหล่านี้แย่ลงเรื่อยๆจริงๆ…”
ลูกชายคนโตเย่ฉางโคงได้ฟังประโยคนี้ เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก “พ่อ หากพ่อพูดแบบนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว ชอบพูดว่าพวกเรานี่สู้ฉางอิงไม่ได้ นั่นสู้ฉางอิงไม่ได้ แต่ตอนแรกก็คือพ่อที่ไล่ฉางอิงทั้งครอบครัวไป หากในตอนแรกพ่อไม่ไล่ฉางอิงไป ไม่แน่ตระกูลเย่ตอนนี้คงจะบรรลุเป้าหมายครองที่หนึ่งของประเทศแล้ว”
“แก...” เย่โจงฉวนชี้เย่ฉางโคงด้วยความโมโห อยากจะตะโกนด่าออกไป แต่จากนั้นก็อดทนกลับมาได้
เขาถอนหายใจยาวออกมา เอ่ยขึ้นกับทุกคนว่า “เรื่องในปีนั้น ผ่านไปก็ผ่านไปแล้ว ยังไงพวกเราก็มุ่งจุดสนใจไปที่ด้านหน้าเถอะ”
เย่ฉางโคงมองดูหลานชายที่หน้าตาธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษแวบหนึ่ง ส่ายศีรษะพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “เสี่ยวเห้า ความแข็งแกร่งของตระกูลซูเดิมทีก็อยู่เหนือว่าพวกเรา ต่อให้เป็นพี่เฟิงของแกลูกชายคนโตหลานชายคนโตคนนี้ ก็ไม่แน่ว่าจะเข้าตาตระกูลซูได้ นับประสาอะไรกับแก?”
เย่ฉางหยุนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักว่า “พี่ใหญ่ ประโยคนี้ของพี่ก็ทำให้คนหมดความสนใจแล้ว ใครกำหนดว่าหลานสาวคนโตของตระกูลซูจะต้องแต่งกับลูกชายคนโตหลานชายคนโตของตระกูลอื่น? ไม่แน่เสี่ยวเห้าของพวกเราก็อาจจะมีเสน่ห์นี้ก็ได้นะ?”
เย่ฉางโคงหัวเราะเหอะๆ “ไอ้สาม หากแกไม่ยอม งั้นก็ให้เสี่ยวเห้าไปลองดูได้ ฉันเพียงแต่กลัวว่าเสี่ยวเห้าแม้แต่โอกาสที่จะพบกับซูจือหยูก็ยังไม่มี หากเป็นเช่นนั้น ก็เป็นการทิ้งสิ่งที่น่าขำไว้ให้กับทุกคนเกินไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง”
คุณท่านเย่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ราดน้ำเย็นใส่ “คิดจะดองกับตระกูลซู เสี่ยวเห้าห่างไกลมากเกินไปจริงๆ”
ในขณะที่พูด อยู่ๆเขาก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ในสายตาเปล่งประกายขึ้น หันไปทางถังซื่อไห่ที่ไม่ได้พูดอะไรมาโดยตลอด เอ่ยปากว่า “ซื่อไห่ แกคิดว่า หากให้ลูกชายของฉางอิงไปดองกับตระกูลซู เขาจะยินยอมไหม?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...