ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1523
"กลายเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลเย่งั้นเหรอ?"
เย่เฉินยิ้มอย่างไม่แยแส พร้อมกับพูดด้วยความรังเกียจเล็กน้อยว่า "ผมไม่ได้มีความสนใจ กับการเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลเย่หรอก"
ถังซื่อไห่พูดอย่างเร่งรีบว่า "คุณชายครับ คุณชายอย่าลืมนะครับว่าตระกูลเย่เป็นตระกูลที่ใหญ่เป็นอันดับสองของเย่นจิงและแม้แต่ของทั้งประเทศเลยนะครับ ถ้าคุณชายสามารถยึดตระกูลเย่ได้ระยะห่างระหว่างคุณชายกับตระกูลซูก็จะใกล้กันมากขึ้น!
เย่เฉินโบกมือและพูดว่า “พ่อบ้านถังครับ สักวันหนึ่ง ผมจะใช้มือทั้งสองของตัวเอง เอาชนะตระกูลซูและตระกูลอื่น ๆ ทั้งหมดที่เนรคุณพ่อของผม! ผมจะพึ่งพากำลังของตัวเอง ทำให้พวกเขาคุกเข่าและสำนึกผิดต่อหน้าหลุมศพของพ่อแม่ผม!”
ถังซื่อไห่ถอนหายใจ “คุณชายครับ ถ้าคุณชายยึดตระกูลเย่ได้วันนั้นก็จะมาถึงเร็วกว่านะครับ!”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา “ที่ผมไม่อยากกลับไปที่ตระกูลเย่ก็เป็นเพราะว่าเมื่อวันนั้นมาถึง แม้ว่าคนตระกูลเย่ ก็ต้องคุกเข่าเช่นกัน!”
ถังซื่อไห่ตกใจกับท่าทีที่แน่วแน่และพลังที่แข็งแกร่งของเย่เฉิน
ในขณะนี้เขาก็เห็นเงาของเย่ฉางอิง บนตัวเย่เฉิน
และในขณะนี้เองเขาก็ล้มเลิกแผนการที่จะเกลี้ยกล่อมเย่เฉินให้กลับไปยังตระกูลเย่ และสู้กับแผนการผู้นำตระกูลของตระกูลเย่แทน
เพราะเขารู้ว่า ตระกูลเย่มันไม่คู่ควร!
และในปีนั้นตระกูลเย่ก็ไม่คู่ควรกับเย่ฉางอิงอยู่แล้วด้วยและในตอนนี้พวกเขาก็ไม่คู่ควรกับลูกชายของเย่ฉางอิงด้วยเช่นกัน!
ดังนั้น เขาจึงแสดงความคิดเห็นกับเย่เฉินทันที “คุณชายครับ ตั้งแต่นี้ไป ทุกอย่างต่อจากนี้ของผมขึ้นอยู่กับคำสั่งของคุณชายถ้าคุณชายต้องการ ผมสามารถออกจากตระกูลเย่ได้ทุกเมื่อ และผมจะอยู่คอยติดตามอยู่ข้างๆ คุณชายไปทุกที่!”
เย่เฉินยิ้ม พร้อมกับพูดว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบหรอก แต่ในอนาคตผมอาจต้องการให้พ่อบ้านถังออกจากตระกูลเย่ มาช่วยผม”
เย่เฉินยังอยากพาโคบายา ชิอิจิโร่ไปเที่ยวญี่ปุ่นสักครั้ง ก่อนช่วงปีใหม่มาถึง และยึดบริษัทผลิตยาโคบายาไว้ในมือตัวเองอย่างสิ้นเชิง จากนั้นก็ปล่อยให้บริษัทผลิตยาโคบายาช่วยตัวเขาเองผลิตยากระเพาะเก้าเสวียนอย่างทุ่มสุดตัว แล้วทำการวิจัยและพัฒนายาป้องกันตับด้วยตัวเองและทำการยึดตลาดค้าไปทั่วโลกอย่างรวดเร็ว
อุตสาหกรรมยาเกี่ยวข้องกับสุขภาพของมนุษย์ ดังนั้นตราบใดที่มีเทคโนโลยีหลักความสามารถในการทำกำไรจะไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย ทั้งยังสามารถกลายเป็นกลุ่มบริษัทข้ามชาติยักษ์ใหญ่ได้อย่างง่ายดาย
ถ้าตัวเองสามารถพัฒนาจิ่วเสวนเภสัชกรรมให้กลายเป็นบริษัทยาชั้นนำของโลก ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเย่ หรือตระกูลซู คงจะไม่สามารถตีเสมอกับตัวเขาได้
ถังซื่อไห่พูดอย่างเร่งรีบว่า “คุณชายรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะจัดให้คนนำมาให้!”
ไม่นานผู้จัดการโรงน้ำชาก็นำกล่องของขวัญอันวิจิตรมาสองสามกล่องแล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ถังซื่อไห่พูดกับเย่เฉินว่า "คุณชายครับ ในนี้มีชาหมิงเฉียนหลงจิ่งคุณภาพดี พร้อมด้วยคิ้วอาชาทองเกรดสูงและชาผู่เอ๋อร์สุก คุณชายนำกลับไปให้คุณเซียวลองชิมดูนะครับ ถ้าคุณชายชอบ เดี๋ยวผมจะกำหนดวันแล้วส่ไปรษณีย์ให้คุณชายนะครับ"
เย่เฉินรับชามาและขอบคุณพร้อมกับกับพูดว่า "รบกวนพ่อบ้านถังซะเปล่า แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ"
ถังซื่อไห่โค้งคำนับอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ..."
...
เขากล่าวคำลากับถังซื่อไห่จากนั้นเย่เฉินกับกู้ชิวอี๋ก็กลับไปยังวิลล่าตระกูลกู้ด้วยกัน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...