ระหว่างทาง กู้ชิวอี๋ไม่ได้พูดอะไรเลย ราวกับว่ามีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ
เมื่อเย่เฉินเห็นคิ้วที่สวยงามของเธอขมวดคิ้วอยู่ตลอด จึงอดไม่ได้ที่จะถามเธอว่า หนานหนาน คุณคิดอะไรอยู่?"
กู้ชิวอี๋กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งและพูดว่า "พี่เย่เฉิน พี่กับเซียวชูหรันคนนั้น มีความรักความผูกพันที่ดีต่อกันมากจริงๆ เหรอคะ?”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ: “ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาในทันใด?”
กู้ชิวอี๋พูดว่า “ฉันแค่สงสัย และรู้สึกกังวลนิดหน่อย”
“กังวลเรื่องอะไรล่ะ?”
กังวลว่าถ้าความสัมพันธ์ของพวกพี่ดีมากจริงๆ ต่อไปฉันควรจะทำยังไงดี... "
เย่เฉินยิ้ม พร้อมกับถามเธอว่า "ก่อนที่จะเจอผมคุณเคยคิดบ้างไหมว่าต่อไปนี้ตัวเองควรทำยังไง?"
กู้ชิวอี๋พยักหน้า "เคยคิดค่ะ ก่อนที่จะเจอคุณ ฉันก็รู้สึกว่าฉันจะต้องหาคุณเจอ ถ้าหาคุณไม่เจอ ฉันคงจะอยู่เป็นโสด ต่อไปเพราะไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนอื่นด้วย"
เย่เฉินถาม "ถ้าหาผมไม่เจอจริงๆ คุณคงจะไม่สามารถอยู่เป็นโสดไปจนอายุสามสิบสี่สิบหรอก?"
กู้ชิวอี๋พูดอย่างจริงจังว่า "อย่าพูดว่าสามสิบสี่สิบเลย ถ้าต้องห้าสิบหกสิบแล้วจะทำไม? เพราะฉันใช้ชีวิตเต็มที่แล้วและมันก็ไม่ถึงกับต้องน้อยใจในตัวเองเพียงเพราะต้องการการมีตัวตนของผู้ชายคนเดียวหรอก ดังนั้นฉันจึงยอมขาดแคลนดีกว่ามีของด้อยคุณภาพและแม้ว่าจะหาคุณไม่เจอ ฉันก็อาจใช้เวลาทั้งชีวิตต่อจากนี้เดินทางไปเที่ยวรอบโลกและเมื่อฉันแก่ตัวลงฉันก็จะหาที่ที่ชอบไว้สำหรับตั้งเป็นถิ่นฐานที่แน่นอน จะปลูกพันธุ์ไม้ ปลูกหญ้า และเลี้ยงสัตว์ ก่อนตายฉันจะบริจาคทรัพย์สินทั้งหมดออกไป ซึ่งการใช้ชีวิตแบบนี้ไปทั้งชีวิตต่อจากนี้ก็ไม่เลวนะ"
เย่เฉินเกือบจะพูดคำพูดช่วยเตือนออกไป แต่กลับเลือกที่จะกล้ำกลืนมันกลับไป
และในขณะนั้นเอง เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าตัวเขาเองได้ทิ้งมิตรภาพที่ลบไม่ออกไว้ในชีวิตของกู้ชิวอี๋แล้ว ไม่ว่าในอนาคตเขาจะอยู่กับเธอหรือไม่ก็ตาม มิตรภาพนี้จะไม่สามารถลบออกไปได้
นี่คือสิ่งที่ตัวเขาติดค้างเธอ และมันก็เป็นหน้าที่ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
เพียงแต่ว่า เขาในขณะนี้ จะยังไม่เข้าใจว่าในที่สุดแล้วตัวเองควรจะแก้ไขความสนิทสนมระหว่างตัวเองกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขามาตลอด 20 นี้ได้ยังไงกัน
มันจึงทำให้ยากระเพาะเก้าเสวียนเป็นสินค้าที่ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า
ซึ่งปัจจุบัน ยากระเพาะเก้าเสวียนต้องตกอยู่ในสภาวะการผลิตไม่เพียงพอต่อความต้องการตลอดมา และผู้จัดจำหน่ายทั่วประเทศต่างก็กำลังถือเงินสดกำใหญ่ๆ ไว้ โดยหวังว่าจะได้รับสินค้าในมือมากขึ้น
หากตามการพัฒนาแบบนี้ต่อไป ยากระเพาะเก้าเสวียนมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นยาที่ขายดีที่สุดของโลก และเป็นยากระเพาะที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลกอีกด้วย
ความสามารถในการนำไปใช้ได้จริงกับการประยุกต์ใช้ของยากระเพาะนั้นกว้างขวางอย่างมาก และผู้คนทั่วโลก ต่างก็มีความต้องการด้านนี้ โดยไม่มีการแบ่งอายุ เพศ และเชื้อชาติ
ดังนั้น นี่ก็หมายความว่าภาพแห่งอนาคตการพัฒนาของยากระเพาะเก้าเสวียนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถประมาณการได้
ซึ่งพวกเขาทั้งสองสามีภรรยานั้นเชื่อว่า ถ้ามีวันหนึ่งที่ เย่เฉินสามารถผลิตยาอายุวัฒนะที่น่าอัศจรรย์นั้นออกมาได้ เช่นนั้นเย่เฉินก็จะต้องกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในโลกแน่นอน และเป็นหนึ่งเดียวเท่านั้น
ดังนั้น พวกเขาก็รู้ด้วยว่าสำหรับเย่เฉินในตอนนี้แล้วจินหลิงเป็นถิ่นฐานของเขาเป็นค่ายฐานขนาดใหญ่ของเขา และเป็นหินรากฐานที่ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของธุรกิจส่วนตัวของเขา!

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...