ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1524

ระหว่างทาง กู้ชิวอี๋ไม่ได้พูดอะไรเลย ราวกับว่ามีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ

เมื่อเย่เฉินเห็นคิ้วที่สวยงามของเธอขมวดคิ้วอยู่ตลอด จึงอดไม่ได้ที่จะถามเธอว่า หนานหนาน คุณคิดอะไรอยู่?"

กู้ชิวอี๋กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งและพูดว่า "พี่เย่เฉิน พี่กับเซียวชูหรันคนนั้น มีความรักความผูกพันที่ดีต่อกันมากจริงๆ เหรอคะ?”

เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ: “ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาในทันใด?”

กู้ชิวอี๋พูดว่า “ฉันแค่สงสัย และรู้สึกกังวลนิดหน่อย”

“กังวลเรื่องอะไรล่ะ?”

กังวลว่าถ้าความสัมพันธ์ของพวกพี่ดีมากจริงๆ ต่อไปฉันควรจะทำยังไงดี... "

เย่เฉินยิ้ม พร้อมกับถามเธอว่า "ก่อนที่จะเจอผมคุณเคยคิดบ้างไหมว่าต่อไปนี้ตัวเองควรทำยังไง?"

กู้ชิวอี๋พยักหน้า "เคยคิดค่ะ ก่อนที่จะเจอคุณ ฉันก็รู้สึกว่าฉันจะต้องหาคุณเจอ ถ้าหาคุณไม่เจอ ฉันคงจะอยู่เป็นโสด ต่อไปเพราะไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนอื่นด้วย"

เย่เฉินถาม "ถ้าหาผมไม่เจอจริงๆ คุณคงจะไม่สามารถอยู่เป็นโสดไปจนอายุสามสิบสี่สิบหรอก?"

กู้ชิวอี๋พูดอย่างจริงจังว่า "อย่าพูดว่าสามสิบสี่สิบเลย ถ้าต้องห้าสิบหกสิบแล้วจะทำไม? เพราะฉันใช้ชีวิตเต็มที่แล้วและมันก็ไม่ถึงกับต้องน้อยใจในตัวเองเพียงเพราะต้องการการมีตัวตนของผู้ชายคนเดียวหรอก ดังนั้นฉันจึงยอมขาดแคลนดีกว่ามีของด้อยคุณภาพและแม้ว่าจะหาคุณไม่เจอ ฉันก็อาจใช้เวลาทั้งชีวิตต่อจากนี้เดินทางไปเที่ยวรอบโลกและเมื่อฉันแก่ตัวลงฉันก็จะหาที่ที่ชอบไว้สำหรับตั้งเป็นถิ่นฐานที่แน่นอน จะปลูกพันธุ์ไม้ ปลูกหญ้า และเลี้ยงสัตว์ ก่อนตายฉันจะบริจาคทรัพย์สินทั้งหมดออกไป ซึ่งการใช้ชีวิตแบบนี้ไปทั้งชีวิตต่อจากนี้ก็ไม่เลวนะ"

เย่เฉินเกือบจะพูดคำพูดช่วยเตือนออกไป แต่กลับเลือกที่จะกล้ำกลืนมันกลับไป

และในขณะนั้นเอง เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าตัวเขาเองได้ทิ้งมิตรภาพที่ลบไม่ออกไว้ในชีวิตของกู้ชิวอี๋แล้ว ไม่ว่าในอนาคตเขาจะอยู่กับเธอหรือไม่ก็ตาม มิตรภาพนี้จะไม่สามารถลบออกไปได้

นี่คือสิ่งที่ตัวเขาติดค้างเธอ และมันก็เป็นหน้าที่ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

เพียงแต่ว่า เขาในขณะนี้ จะยังไม่เข้าใจว่าในที่สุดแล้วตัวเองควรจะแก้ไขความสนิทสนมระหว่างตัวเองกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขามาตลอด 20 นี้ได้ยังไงกัน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน