ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1529
"คุณหนูเหรอครับ?"
ทันทีที่ทานากะโคอิจิได้ยินคำถามของเย่เฉิน สีหน้าของเขาก็มืดครึ้มลง เขาถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า "คุณเย่ครับ พูดตรงๆ แบบไม่ปิดบังนะครับ ในการต่อสู้ครั้งนั้นของคุณหนูกับคุณฉิน เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าจะช่วยชีวิตได้ แต่ร่างกายก็ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ที่เกียวโตครับ...”
เมื่อเย่เฉินนึกถึงท่าทีที่อ่อนโยนของอิโตะ นานาโกะก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไว้เขาแสดงออกมาอย่างสงบนิ่งและเอ่ยปากถามว่า "มีอะไรร้ายแรงหรือเปล่า? ต่อไปยังจะสามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้หรือเปล่า?"
ทานากะโคอิจิส่งเสียงหัวเราะเจื่อนๆ "การแข่งขันคงจะไม่สามารถเข้าแข่งขันได้แล้วครับเพราะร่างกายของคุณหนูอ่อนแออย่างมากและเมื่อไม่กี่วันมานี้ก็พยายามลุกขึ้นยืนบ้างแล้ว แต่เดินออกไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ซึ่งเวลาส่วนมากช่วงนี้คุณหนูก็เอาแต่นอนพักอยู่บนเตียงเกือบทั้งวัน ถ้าช่วงกลางวันแดดดี ก็จะนั่งรถเข็นไปตากแดดที่สวนหลังบ้าน"
ทันใดนั้นสมองของเย่เฉินก็ปรากฏภาพของหญิงสาวผู้ชอบยิ้มคนนั้นที่ซึ่งกำลังนั่งตากแดดอยู่บนรถเข็น จากนั้นก็รู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาเจ็บปวดไปครู่หนึ่ง
เขาถามอีกครั้งว่า "แล้วความรู้สึกของเธอล่ะดีขึ้นไหม?"
ทานากะโคอิจิส่ายหัว "ลักษณะท่าทางภายนอกของคุณหนูดูไม่ได้มีผลกระทบอะไรเลย คุณหนูยังคงมีความสุขอยู่ทุกวัน แต่ตามความเข้าใจของผมที่มีต่อคุณหนูคือ คุณหนูคงมีเรื่องมากมายอยู่ในใจ เมื่อไม่กี่วันก่อนคุณหนูยังถามถึงตลอดเวลากับผมเลยว่า ผมมีคนที่อยากเจอมาก แต่ทั้งชีวิตนี้ไม่อาจเจอหรือเปล่าซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าคุณหนูต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่ แต่ผมก็สามารถดูออกว่า อารมณ์ของคุณหนูในตอนนั้นดูผิดหวังอย่างมาก..."
เย่เฉินถอนหายใจอย่างอดไม่ได้พร้อมกับเอ่ยปากพูดว่า "เธอไม่ควรเข้าการแข่งขันครั้งนั้นเลย"
ทานากะโคอิจิคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เฉินจะรู้สึกเสียใจกับคุณหนูของบ้านเขาด้วย
หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ด้วยเช่นกัน “คุณเย่พูดถูกแล้วครับตอนนั้นผมกับท่านประธานก็เกลี้ยกล่อมไม่ให้คุณหนูแข่งขันครั้งนั้น แต่คุณหนูไม่เห็นด้วยอย่างมาก...”
เมื่อนึกถึงจุดจุดนี้ เย่เฉินก็นึกขึ้นได้ว่า เขากำลังจะไปญี่ปุ่นเร็วๆ นี้เหมือนกันซึ่งก็ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะสามารถไปเยี่ยมอิโตะ นานาโกะที่โตเกียวได้หรือเปล่า?
ถ้ามีโอกาสจะต้องไปเยี่ยมเธอสักครั้ง อย่างน้อยที่สุด ต้องรักษาอาการบาดเจ็บของเธอให้ได้
เย่เฉินในขณะนี้ไม่ได้มีความรู้สึกที่จะไปคิดบัญชีกับทานากะโคอิจิและแฟนของเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงโบกมือ และพูดว่า “เอาล่ะ ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้แล้ว พวกคุณทั้งสองรีบไปเถอะ”
ทานากะโคอิจิราวกับว่าเขาได้รับการนิรโทษกรรม เขาโค้งคำนับเย่เฉินอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยความเคารพอย่างที่สุดว่า "คุณเย่ครับ งั้นพวกเราขอตัวไปก่อนนะครับ... "
หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขา ออกไปอย่างรวดเร็ว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...