สำหรับการแสดงความรักที่ไม่มีความเจียมตัวเลยสักนิดของต่งรั่งหลินเย่เฉินเย็นชากับมันไปตั้งนานแล้ว
ดังนั้นเขาจึงพย่าามทำให้เป็นเหมือนกับว่าต่งรั่งหลินกำลังหยอกล้อกับตัวเขาเองเขาจึงเปลี่ยนเรื่องทันที พร้อมกับถามเธอว่า “ใช่แล้ว ขงเต๋อหลงลูกพี่ลูกน้องของคุณน่ะปั่นจักรยานไปถึงไหนแล้วเนี่ย?”
ต่งรั่งหลินเบะปากอย่างเซ็ง ซึ่งเธอก็รู้ว่า ที่จริงแล้วเย่เฉินมักจะหลีกเลี่ยงตัวเองในเรื่องความรู้สึกมาโดยตลอด ดังนั้นเธอจึงเคยชินกับท่าทีแบบนี้ของเย่เฉิน เมื่อเห็นว่าเขาเปลี่ยนเรื่อง ก็พูดกับเขาว่า เมื่อเช้าได้ยินมาว่าไปถึงเมืองจินไห่แล้ว แต่ก็ได้ยินมาเหมือนกันว่านอนอยู่ใต้สะพานตอนกลางคืน เลยเป็นหวัดนิดหน่อย”
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ถ้าเขาปั่นไปถึงเมืองจินหลิง สมรรถภาพทางกายคงจะพัฒนาไปได้ไกลมาก”
ต่งรั่งหลินส่งเสียงหัวเราะเบาๆ “ที่จริงการลงโทษแบบนี้ของคุณ สำหรับเขาแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเหมือนกันนะ ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ของฉันมักจะยโสโอหังจนเคยตัวและมักสร้างปัญหาให้กับครอบครัวอยู่ตลอด เพราะเมื่อก่อนเขาไม่เคยยากลำบากมาก่อน เขาเลยไม่เข็ด แต่ฉันก็เชื่อว่าหลังจากครั้งนี้ไป เขาจะเจียมตัวขึ้นมาหน่อย”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าคุณในช่วงงานเลี้ยงผมคงต้องให้เขากลืนจี้หยกนั้นไป และให้เขาผ่าตัดนำมันออกอีกครั้ง เพราะคนแบบนี้ บาดแผลที่หายแล้วก็จะลืมว่าเคยเจ็บ ดังนั้นจะต้องสร้างบาดแผลใหม่เขาถึงจะได้เข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่าความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่มีวันลืม
ต่งรั่งหลินมองไปที่เย่เฉินพร้อมกับพูดว่า “รู้อยู่ว่าเป็นเพราะคุณเห็นแก่หน้าฉันถึงได้ยอมให้อภัยเขา ไว้ให้ลูกพี่ลูกน้องของฉันมาถึงที่เมืองจินหลิงแล้ว ฉันจะพาเขาไปชวนคุณทานข้าวด้วยกันให้เขาเลี้ยงเหล้าเพื่อเป็นการขอโทษคุณ”
เย่เฉินโบกมือ “ทานข้าวเลี้ยงเหล้าอะไรแค่นี้ก็พอแล้วให้เขาปรับปรุงตัวใหม่อย่างซื่อสัตย์ที่เมืองจินหลิงก็แล้วกัน ถ้าเขาทำดี บางทีอาจให้เขากลับล่วงหน้าก็ได้แต่ถ้าทำตัวไม่ดี ก็จะยึดเวลาออกไปได้ทุกเมื่อ”
ต่งรั่งหลินยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า “คุณอย่าเอาแต่เข้มงวดขนาดนี้เลย ถ้าในอนาคตพวกเราทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันจริงๆ เขาอาจเป็นพี่เขยของคุณนะ แม้ว่าเขาจะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง แต่เขาก็เป็นพี่เขยคุณนะ!"
เย่เฉินส่ายหัวอย่างจนปัญญา "นี่คุณจะใช้มุกนี้ทั้งวันเลยเหรอ..."
"แหะๆ" ต่งรั่งหลินพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แล้วใครทำให้ฉันชอบคุณกันล่ะ? ยังไงก็ตามฉันก็พร้อมเสมอนะ ถ้าวันไหนคุณคิดได้แล้ว ก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ!"
เย่เฉินไม่ได้สนในสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไปเลย แต่เขากลับเงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าจอขนาดใหญ่แวบหนึ่งแล้วพูดว่า "เอ๊ะ ดูเหมือนว่าเที่ยวบินของพวกเราจะเริ่มให้ผู้โดยสารที่นั่งโดยสารชั้นหนึ่ง และที่นั่งโดยสารชั้นธุรกิจขึ้นเครื่องแล้วเราไปกันเถอะ"
ต่งรั่งหลินส่งเสียงอืม เธอลุกขึ้นเก็บสัมภาระไปด้วยพร้อมกับถามไปโดยไม่คิดว่า "คุณได้บอกชูหรันแล้วหรือยังว่าวันนี้เราจะกลับไปด้วยกัน?"
เย่เฉินพยักหน้า "ผมบอกไปแล้วในวีแชทเมื่อคืนนี้"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...
รอตอนต่อไปอยู๋นะครับกำลังสนุกเลย...
รออัพเดตตอนใหม่อยู่นะครับ กำลังสนุกเลย...
ไม่มีอัพเดตแล้วหรือครับ กำลังสนุกเลย...
99% เว็บนี้แปลใกล้เคียงคำพูดของคนไทยที่สุด เสียดายเขาไม่แปลต่อให้ เว็บอื่นเขาไปไกลแล้วแต่แปลเข้าใจยากหน่อย ต้องใช้การเดาเข้าช่วยถึงพอจะเข้าใจ มีเว็บที่เป็นภาษาจีนล้วน ลองใช้โปรแกรมแปลภาษาดู ก็เหมือนเว็บอื่นๆที่ว่า ผลสุดท้ายก็กลับมาอ่านเว็บนี้ต่อ คิดว่าถ้าอ่านจนจบที่เขาแปล ก็คงไปหาอ่านเว็บอื่นต่อ เดาเอา😁...
อัพตอนต่อไปหน่อยครับกำลังสนุกเลย...
il semble que c'est leur fin d'histoire comme ça . merci pour ce temps de lecture,nous aurions préféré un lien d'achat complète du livre hélas . il temps de faire autre chose désormais...
สงสัยไม่ได้อ่านต่อแล้ว...แต่งดีมากเลยคัฟ ได้อรรถรถ...
สงสัยจะไม่ได้อ่านต่อแล้ว กำลังสนุกเชี่ยว...