ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1534
ขณะที่พูดอยู่อย่างนั้น เย่เฉินก็นึกเรื่องเรื่องหนึ่งขึ้นได้ และพูดอย่างเร่งรีบว่า "เอ่อใช่แล้วที่รักผมกลับมาครั้งนี้ จะพักผ่อนแค่วันสองวัน ก็ต้องรีบไปญี่ปุ่นอีกรอบครั้งที่แล้วผมก็บอกกับคุณแล้วด้วยพอดีว่ามีลูกค้าที่ญี่ปุ่นเร่งให้ผมไปที่นั่นตลอดเลย”
เซียวชูหรันพยักหน้า และถามเขาว่า “จะไปนานแค่ไหน? เหลืออีกแค่ครึ่งเดือนก็จะถึงปีใหม่แล้วนะ และหลายหน่วยก็กำลังเตรียมตัวสำหรับวันหยุดแล้วด้วย ไม่อย่างงั้นคุณก็พักผ่อนก่อน หลังปีใหม่ค่อยกลับไปทำงาน”
เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมรับปากเขาแล้ว และในเวลานี้ผมจะผิดสัญญาทันทีได้ที่ไหนกันล่ะแต่คุณวางใจเถอะ คงใช้เวลาไม่กี่วันก็คงเสร็จแล้ว ที่จริงแล้วญี่ปุ่นอยู่ไม่ไกลมากหรอก บินโดยตรงจากเมืองจินหลิงของเราไปใช้เวลาแค่สองชั่วโมงเอง"
"งั้นก็ได้ค่ะ... " เซียวชูหรันพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นไปถึงญี่ปุ่นแล้วคุณต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ เราน่ะไม่คุ้นเคยกับความเป็นอยู่ที่นั่น ห้ามขัดแย้งกับคนอื่นเด็ดขาดนะ จะได้ไม่ถูกคนในพื้นที่รังแก"
"ได้เลย!" เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า "ความสามารถของสามีคุณในตอนนี้คุณยังไม่รู้อีกเหรอ? และผมจะไม่ยอมให้คนอื่นมารังแกผมได้อย่างแน่นอน "
เซียวชูหรันมองบนใส่เขาไปทีหนึ่ง แล้วพูดว่า "ฉันรู้ว่าคุณสามารถต่อสู้ได้ แต่ที่สุดแล้วคุณก็ยังต้องใช้ความปรองดองก่อเกิดทรัพย์นะ"
เย่เฉินพยักหน้า "วางใจเถอะที่รัก ผมจะระวัง"
...
เมื่อกลับไปถึงที่ Tomson Riviera
ทันทีที่รถเข้าไปในลานบ้าน หม่าหลันที่กำลังรื้อปูนปลาสเตอร์ก็วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ดีอกดีใจ
เพราะเธอรู้ว่าเซียวชูหรันไปรับเย่เฉินที่สนามบิน ดังนั้นจึงเอาแต่รอเย่เฉินกลับมา
เหตุผลที่ตั้งตารอเย่เฉินกลับมา ประเด็นหลักเพราะเย่เฉินได้รับปากกับเธอไว้ว่า เขาจะซื้อของขวัญมาฝากเธอเมื่อเขากลับมาเย่นจิง
เพราะครั้งที่แล้วเย่เฉินซื้อชุดผลิตภัณฑ์ดูแลผิวคาเวียร์ราคาหลายแสนให้เธอ เพราะเธอให้ความสำคัญกับลูกเขยที่ใช้จ่ายเงินอย่างฟุ่มเฟือยของตัวเองมาก และคาดเดาว่าครั้งนี้เย่เฉินจะต้องซื้อของขวัญที่ล้ำค่าให้กับตัวเองอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงร้อนอกร้อนใจรอไม่ไหวมาตั้งแต่เช้าแล้ว
ในขณะนั้นเองเซียวฉางควนผู้เป็นพ่อตาก็เดินออกมาพร้อมกับถือสร้อยลูกปัดไม้จันทน์แดงเส้นหนึ่งที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรมากในมือ และหัวเราะอย่างดีอกดีใจ "ไอ้หยาเย่เฉินลูกกลับมาแล้วเหรอ งานที่เย่นจิงหลายวันมานี้เป็นยังไงบ้าง?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “พ่อครับ งานของผมราบรื่นดีครับ”
เซียวฉางควนพยักหน้า “ราบรื่นก็ดีแล้ว!”
หม่าหลันเหลือบมองกล่องของขวัญหลายกล่องที่เบาะหลังรถ แต่เพราะกระจกรถติดฟิล์มไว้ จึงมองไม่เห็นว่าตกลงมันคืออะไร เธอจึงถามอย่างเร่งรีบว่า “ไอ้หยาลูกเขยคนดีอะไรวางอยู่ที่เบาะหลังรถเนี่ย? เป็นของขวัญที่ซื้อมาฝากพวกเราใช่ไหม?”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วยิ้ม "ไปเย่นจิงครั้งนี้ ผมได้เตรียมของขวัญให้คุณแม่และคุณพ่อด้วยนะครับ"
"ไอ้หยา!" หม่าหลันก็หน้าชื่นตาบานไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่หยุดว่า "ไม่แปลกใจเลยที่เป็นลูกเขยคนดีของแม่ แม่คิดถึงลูกตลอดเลยนะ รีบนำออกมาให้แม่ดูหน่อย เร็วเข้าลูกซื้อของขวัญอะไรให้แม่บ้าง!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...