ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1540
ในขณะนั้นเอง ประตูก็ถูกผลักเปิดออก
เซียวฉางเฉียนเดินนำเข้ามาก่อนพร้อมกับนายหญิงใหญ่
ส่วนเซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยเดินตามหลังมา
นายหญิงใหญ่สวมเสื้อคลุมขนมิงค์อันสูงส่ง ใบหน้าของเธอแดงเปล่งปลั่งดูมีน้ำมีนวล และบนใบหน้าของเธอก็ดูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ตั้งแต่ที่บริษัทเซียวซื่อฟื้นตัวใหม่ นายหญิงใหญ่เซียวก็ดูมีความสุขทุกวัน ใบหน้าของเธอแดงเปล่งปลั่งและมันวาว ราวกับว่าทานยาอายุวัฒนะยังไงอย่างงั้นเลย
ทันทีที่เธอเข้าไปในบ้าน นายหญิงใหญ่เซียวก็เอ่ยปากพูดว่า “ไอ้หยา แม้ว่าตระกูลอู๋จะใช้การไม่ค่อยได้แล้ว แต่ไม่ว่าจะร้ายดียังไงคนที่ความสามารถเมื่อต้องตกอยู่ในจุดที่ตกต่ำ ก็ยังไม่มีใครสามารถเทียบได้ซึ่งด้วยโปรเจ็กต์ที่พวกเขาให้ ในปีหน้าพวกเราก็จะสามารถทำกำไรได้อย่างน้อย 20 ล้านหยวนเลยนะ เยี่ยมมากเลยจริงๆ!”
เซียวฉางควนที่อยู่ด้านข้างหัวเราะแหะแหะพร้อมกับพูดว่า “แม่ครับ นี่เพราะแม่เป็นคนมองการณ์ไกลไม่ใช่หรอกครับ! ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ช่วยวางกลยุทธ์อยู่เบื้องหลัง บริษัทเซียวซื่อของพวกเราคงไม่สามารถฟื้นตัวใหม่ได้หรอกครับ!”
นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้าอย่างพอใจ เธอมักจะหลงตัวเองมาโดยตลอดทั้งยังมีความปรารถนาในอำนาจอย่างแรงกล้า และชอบที่จะถูกประจบเลียแข้งเลียขาเป็นที่สุด
เมื่อเฉียนหงเย่นที่นั่งอยู่บนโซฟาได้ยิน ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก จึงอดไม่ได้ที่จะแอบสาปแช่งในใจ และเมื่อเฉียนหงเย่นที่นั่งอยู่บนโซฟาได้ยิน ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก จึงอดไม่ได้ที่จะแอบสาปแช่งในใจว่า อีแก่นี่ช่างไร้ยางอายเสียจริง! ที่ตระกูลเซียวฟื้นตัวใหม่อีกครั้งมันเป็นคุณงานความดีของเธอตรงไหนกัน? มันไม่ใช่เพราะได้รับความช่วยเหลือจากประธานอู๋ของเราหรือไง? นอกจากนี้ ในตอนนั้นประธานอู๋ส่งคนไปที่เหมืองถ่านหินดำเพื่อช่วยชีวิตฉันก่อนต่างหาก! หลังจากนั้นถึงได้พาครอบครัวของพวกแกออกจากสถานที่คุมผู้ต้องสงสัย!”
นายหญิงใหญ่เซียวเข้าไปในห้องรับแขกอย่างดีอกดีใจ และเห็นเฉียนหงเย่นที่นั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟา ก็ตะโกนอย่างโมโหขึ้นทันใดว่า "เฉียนหงเย่นนี่เธอกำลังทำอะไรอยู่บนโซฟาน่ะ ทำไมไม่ทำอาหารอยู่ในครัว? นี่เป็นที่นั่งของเธอหรือไง?"
เฉียนหงเย่นลุกขึ้น และพูดอย่างโมโหว่า “แม่คะ แม่พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง? หนูก็เป็นสมาชิกของครอบครัวนี้เหมือนกันนะ แม้แต่โซฟาหนูก็ยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะนั่งเหรอคะ？”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างเคร่งขรึมและเฉียบขาดว่า “เธอพูดถูก! เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งบนโซฟา! ในบ้านหลังนี้ เธอเป็นแค่คนรับใช้! และยังเป็นคนรับใช้ที่ทำให้ฉันไม่พอใจอีกด้วย! ถ้าไม่มีประธานอู๋คอยปกป้องเธออยู่เบื้องหลัง ฉันคงจะไล่เธอนังผู้หญิงแรดที่เสือมเสียศีลธรรมออกไปนานแล้ว!"
แม้ว่าเฉียนหงเย่นจะไม่สบอารมณ์ แต่เธอก็ไม่ถกเถียงกับนายหญิงใหญ่ต่อ และพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า "กับข้าวทำเสร็จหมดแล้ว ทานข้าวเถอะ!"
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าบนหน้าของเธอไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา แต่ในใจก็เกลียดนายหญิงใหญ่จนเข้ากระดูกดำ
เธอเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ท่าทีนี้ของนายหญิงใหญ่เซียวต่อไปมันก็คงจะแย่ลงไปเรื่อยๆ และไม่มีทางดีขึ้นได้
ถ้าบริษัทเซียวซื่อยังคงก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆท่าทีของนายหญิงใหญ่เซียวจะหนักขึ้นอย่างแน่นอน
เธอถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “อีแก่คนนี้ ถ้าหกล้มอย่างหนักสักทีหนึ่งก็คงดี!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...