โคบายา ชิอิจิโร่ตื่นเต้นอย่างอดใจไม่ได้ เมื่อได้ยินว่าเย่เฉินจะพาตัวเองกลับไปญี่ปุ่นในวันพรุ่งนี้ แต่หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกประหม่าอีกครั้ง
เขามองไปที่เย่เฉิน และถามด้วยเสียงต่ำว่า “คุณเย่ ตอนนี้ผมกลับไปญี่ปุ่นแบบนี้ ผมจะโน้มน้าวใจคนได้อย่างไร? ทุกคนต่างคิดว่าผมเป็นคนที่ฆ่าพ่อของผม และพวกเขาทั้งหมดก็คิดว่าผมตายไปแล้ว หากผมกลับไปอย่างกะทันหันในเวลานี้ กลัวว่าจะสืบทอดบริษัทผลิตยาโคบายาอย่างราบรื่นได้ยาก........”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเหรอ?”
หลังจากพูดจบ เขาก็กวักมือเรียกหงห้าทันที “หงห้า จัดให้คนเตรียมกล้องวิดีโอ และถ่ายวิดีโอสารภาพให้โคบายา ชิจิโร่ ให้เขายอมรับเองว่า เขาเป็นคนวางยาพิษฆ่าพ่อของเขาเอง จากนั้นก็ประกาศเสนอเงินรางวัลใหญ่ซื้อหัวพี่ชายของเขา เพื่อจะได้บรรลุเป้าหมายในการผูกขาดบริษัทผลิตยาโคบายา”
เมื่อโคบายา ชิจิโร่ได้ยินคำพูดนี้ เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าฟ้าถล่มลงมาเลย ร้องไห้และพูดว่า “คุณเย่ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้! คุณไม่ใช่บอกว่า ถ้าพี่ชายของผมประพฤติตัวไม่ดี ก็จะเปลี่ยนผมกลับไปหรือ? คุณจะให้ผมสารภาพในตอนนี้ แล้วต่อไปผมจะกลับไปได้อย่างไร?”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณกลัวอะไรเหรอ เดี๋ยวพวกคุณพี่น้องทั้งสองก็บันทึกวิดีโอการสารภาพความผิดคนละท่อน ถ้าพี่ชายของคุณอยู่ในตำแหน่ง คุณก็เป็นคนรับผิดไป ถ้าคุณอยู่ในตำแหน่ง ก็ให้พี่ชายของคุณมารับผิดแทน นี่มันไม่ใช่เรื่องที่สมบูรณ์แบบเหรอ? ”
ทั้งในใจของโคบายา ชิจิโร่และโคบายา ชิอิจิโร่ต่างก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ในตอนนี้พวกเขาก็ได้ถูกเย่เฉินกำไว้อย่างจริงจังไปแล้ว?
อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้กันดีว่า ชีวิตและความเป็นตายในตอนนี้ของพวกเขาถูกกำอยู่ในมือของเย่เฉิน และหากต่อสู้กับเขาจริงๆ อาจมีแนวโน้มที่จะถูกฆ่าทิ้งก็ได้
ดังนั้นทั้งสองจึงทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและทำตามคำสั่ง และคนที่หงห้าจัดมาก็พาพวกเขาไปที่ห้องว่างที่อยู่ข้างๆ เพื่อถ่ายวิดีโอ
เย่เฉินโทรหาพอลลูกชายของหานเหม่ยฉิงในเวลานี้ และถามเขาทันทีที่เขารับสายขึ้นมาว่า “พอล ในช่วงสองสามวันนี้คุณมีเวลาว่างหรือไม่?”
พอลรีบพูดว่า “คุณเย่ คุณมีอะไรจะให้ผมรับใช้เหรอครับ?”
ไม่ว่ายังไงตระกูลเย่ก็เป็นตระกูลที่มีมีธุรกิจขนาดใหญ่ ในเมืองจินหลิงก็มีเครื่องบินส่วนตัวหนึ่งลำสำหรับให้เฉินจื๋อข่ายใช้งานในกิจวัตรประจำวันโดยเฉพาะ ทันทีที่เฉินจื๋อข่ายได้ยินว่าเย่เฉินจะไปญี่ปุ่น เขาก็ได้จัดลูกเรือของเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวเพื่อยื่นขอเส้นทางและเวลาออกเดินทาง
ในเวลาเดียวกัน เขาก็พูดกับเย่เฉินว่า “คุณชาย ท่านไปญี่ปุ่นในครั้งนี้ และไม่คุ้นเคยกับสถานที่ หรือว่าให้ผมกับท่านไหม ผมมีมิตรภาพกับบริษัท และตระกูลในญี่ปุ่นหลายแห่ง ถ้าเกิดมีความต้องการอะไร ก็ยังจะสามารถช่วยให้คุณง่ายขึ้นได้อีกด้วย”
ตั้งแต่กลับมาจากการสังหารราชาบู๊ทั้งแปดบนภูเขาฉางไบ เฉินจื๋อข่ายก็ติดตามเย่เฉินอย่างสุดใจ และถือว่าเย่เฉินเป็นเจ้านายเพียงคนเดียวในหัวใจของเขา และเย่เฉินก็สามารถมองออกได้ว่า คนคนนี้สามารถเชื่อถือได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว และอยู่ภายใต้การควบคุมของตัวเองอย่างสมบูรณ์แล้ว ในเมื่อเขาอยากจะติดตาม ตัวเองมันก็ไม่ได้มีความคิดเห็นใดๆ
ดังนั้น เย่เฉินก็พูดกับเขาว่า “เอาแบบนี้ไหม คุณจัดเครื่องบินให้เรียบร้อย แล้วจัดผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความสามารถสักสองสามคน แล้วไปที่นั่นด้วยกัน”
ขณะที่พูดแบบนั้น เย่เฉินเหลือบมองไปที่หงห้า และถามเขาว่า “หงห้า ในช่วงสองสามวันนี้คุณมีเรื่องอะไรหรือไม่? ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ก็ไปญี่ปุ่นกับผมสักหน่อย”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...