ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1561

นางาฮิโกะ อิโตะไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เฉินถึงมาที่นี่ได้ ทานากะโคอิจิยิ่งไม่เข้าใจ

เพราะไม่ว่ายังไง ในความทรงจำของเขา ตัวตนของเย่เฉินก็คือครูฝึกของฉินเอ้าเสวี่ยน ปรมาจารย์ของเมืองจินหลิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่นเลย แต่ทำไมจู่ๆเขาถึงปรากฎตัวที่โตเกียวได้ แล้วยังปรากฏตัวในห้องประชุมของบริษัทผลิตยาโคบายา?

สิ่งที่ทำให้สับสนยิ่งกว่าคือ ทำไมเย่เฉินบอกว่าเขาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทผลิตยาโคบายา? !

ตอนนี้ สีหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะดูแย่เล็กน้อย

ระหว่างทางที่เขามา เขาได้ยินทานากะโคอิจิพูดถึงเย่เฉิน ที่จริงแล้ว เขาดูถูกพวกปรมาจารย์เช่นนี้มาก ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย

ดังนั้นเขาจึงจ้องไปที่เย่เฉิน และตะโกนอย่างเย็นชา:"ไอ้หนู ควรพิจารณาถึงผลที่จะตามมาก่อนที่จะพูด ค่าของการพูดไม่คิด นายแบกรับไม่ไหว!"

เย่เฉินไม่รู้จักนางาฮิโกะ อิโตะ คนญี่ปุ่นคนนี้ดูเหมือนเขาอายุประมาณห้าสิบปี ผมเสยขึ้น สีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เย่อหยิ่งมาก และจู่ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เขาจ้องไปที่นางาฮิโกะ อิโตะ และพูดอย่างเย็นชา:"อย่าคิดว่าคุณอายุมากก็จะเที่ยวอวดดีได้ กวนผมจนโมโห ผมก็ทำ"

นางาฮิโกะ อิโตะ ไม่เคยโดนว่าแบบนี้เลย?

แม้แต่ทีมยามากุจิรุ่นเจ็ด ในปัจจุบัน ก็ต้องให้เกียรติเมื่อเห็นเขา ในประเทศนี้ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนั้น

เป็นผล ทำให้นางาฮิโกะ อิโตะโกรธจัดทันที ชี้ไปที่บอดี้การ์ดทั้งสองคนข้างๆเขา แล้วตะโกนอย่างโกรธจัด:"สั่งสอนมันซะ!"

ทันทีที่เสียงหายไป คนสองคนที่นิ่งเฉยราวกับภูเขารีบวิ่งไปหาเย่เฉินทันที

พวกเขาล้วนเป็นสุดยอดปรมาจารย์ และไม่เหมือนกับผู้เล่นประเภทการแข่งขันอย่างยามาโมโตะ คาซึกิ พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้เล่นต่อสู้ที่แท้จริง ถ้าสู้จริงๆ อาจจะไม่มีทริคและท่าทางที่หล่อเหลาใดๆ แต่มันอันตรายถึงตายอย่างแน่นอน!

ทั้งสองคนส่งเสียงต่ำ ความแข็งแกร่งทั้งหมดของร่างกายของพวกเขาเพิ่มขึ้น โจมตีเย่เฉินทันที

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน