ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1562
การโจมตีอันทรงพลังทั้งสองหยุดกะทันหันในขณะนี้!
ทั้งสองคนตกใจกับแรงมหาศาลที่ข้อมืออย่างกะทันหัน และเห็นว่าหมัดของพวกมันขยับเข้าไปไม่ได้และถอยออกมาไม่ได้ พวกเขารู้ทันทีว่าวันนี้พวกเขาได้พบกับปรมาจารย์แล้ว!
ทั้งสองมองหน้ากัน และเห็นความกลัวในดวงตาของกันและกัน
หลังจากนั้น ทั้งสองก็สบตากัน ออกแรงพร้อมกัน พยายามปล่อยมือขวาออกจากมือของเย่เฉิน
แต่น่าเสียดายที่พลังทั้งหมดของพวกเขา ยังไม่อาจดึงมือขวาออกได้เลยแม้แต่น้อย!
เย่เฉินมองดูทั้งสองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และพูดด้วยความสนใจ:"มือของทั้งสองดำไปนะ! เข้ามาโจมตีซี่โครงของคนอื่นเลย ไม่กลัวว่าจะตายบ้างเหรอ?"
ทั้งสองประหม่ามาก และหนึ่งในนั้นก็พูดว่า:"เรา......เราแค่อยากทดสอบความแข็งแกร่งของคุณ ไม่มีอย่างอื่น!"
เย่เฉินหัวเราะ:"เหตุผลโง่ๆแบบนี้ยังคิดออกมาได้ ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างจริงๆ!"
เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะเห็นว่าบอดี้การ์ดทั้งสองของเขา ถูกเย่เฉินควบคุมอย่างสมบูรณ์ ก็รู้สึกประหม่าทันที โพล่งออกมาว่า:"แกจะทำอะไรกันแน่! รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร? หาเรื่องฉัน แกจะไม่มีวันจบลงด้วยดีในญี่ปุ่น!"
เย่เฉินยิ้ม:"จะตายแล้วยังปากแข็งอีก มีคุณธรรมของชาติที่ไม่เหมือนใครจริงๆ"
หลังจากพูดจบ เขามองไปที่บอดี้การ์ดทั้งสองของนางาฮิโกะ อิโตะ และพูดเบา ๆ ว่า:"คุณทั้งสองจำไว้นะ ที่โดนทั้งหมดในวันนี้ เป็นเพราะเจ้านายของพวกคุณ!"
ทั้งสองคนกำลังจะขอความเมตตาด้วยความตกใจ จู่ๆเย่เฉินก็บิดมือ และแขนขวาของพวกเขาบิดเป็นเกลียวทันที !
ในเวลานี้ ทั้งสองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และทุกคนในที่เกิดเหตุหน้าซีด!
ตัวตนของนางาฮิโกะ อิโตะคืออะไร?
ถ้านางาฮิโกะ อิโตะ หาปรมาจารย์แห่งนินจาในญี่ปุ่นมาได้จริงๆ บางทีอาจจะทำให้เย่เฉินเห็นค่ามากขึ้น
ในเวลานี้ นางาฮิโกะ อิโตะด่าด้วยความประหม่าเล็กน้อย:"นาย......นายเป็นคนจีน กล้ามาก่อเรื่องโตเกียว! นายไม่กลัวว่าฉันจะไม่ให้นายกลับไปประเทศจีนเหรอ?"
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:"ทำไม? คุณอยากให้ฉันอยู่ในญี่ปุ่นในฐานะลูกเขยเข้าบ้านงั้นเหรอ?"
"ไอ้สารเลว!"นางาฮิโกะ อิโตะอุทาน:"ไอ้หนู แกไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเกินไปแล้ว!"
เย่เฉินพูดด้วยความดูถูกเล็กน้อย:"ฉันไม่เห็นใครในสายตา? ที่ฉันมาในวันนี้ ก็เพื่อมารับบริษัทของตัวเอง คุณกลับมาเห่าที่บริษัทของฉัน คุณเป็นใครกัน? ฉันไม่ไล่คุณออกไป ก็ถือว่าเคารพแล้ว!"
ทานากะโคอิจิรีบเข้าไป และพูดด้วยความเคารพ:"คุณเย่ ใจเย็นๆ ก่อน นี่คือผู้เฒ่าตระกูลอิโตะและประธานอิโตะ คอร์ปอเรชัน คุณนางาฮิโกะ อิโตะ!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...