ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1566
ในนั้น นางาฮิโกะ อิโตะเป็นคนที่ยอมรับไม่ได้มากที่สุด เขาประท้วงด้วยความโกรธ:"ไอ้แซ่เย่ นายอย่าพูดโม้ตรงนี้! ฉันเพิ่งเซ็นสัญญากับโคบายา มาซาโยชิ ฉันซื้อหุ้น 30% ในบริษัทผลิตยาโคบายา ด้วยเงินสด 4.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ! แค่ฉันคนเดียวก็มี 30% นายจะมี90% ได้ยังไง? ฝันกลางวันอยู่เหรอ?"
เย่เฉินเยาะเย้ย และถามเขาว่า:"คุณอิโตะใช่ไหม? ฉันถามหน่อย โคบายาชิ มาซาโยชิอยู่ตำแหน่งอะไรในบริษัทนี้? เขามีสิทธิ์อะไรที่จะเซ็นสัญญากับคุณ?"
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างเย็นชา:"เขาเป็นตัวแทนประธานบริษัทผลิตยาโคบายา! ในเมื่อเป็นตัวแทนประธาน จึงมีสิทธิ์ลงนามในข้อตกลงทางการเงินโดยธรรมชาติ!"
เย่เฉินพูดอย่างเหยียดหยาม:"อย่ามาพูดไร้สาระตรงนี้ ใครตั้งให้เขาเป็นตัวแทนประธาน?? เขาตั้งเองเหรอ? มีประโยชน์อะไร? หุ้นทั้งหมดของบริษัทผลิตยาโคบายาเป็นของโคบายา ชิมาซาโอะ โคบายา ชิมาซาโอะตายแล้ว ก็เป็นของโคบายาชิอิจิโร่กับโคบายาชิจิโร่ ตอนนี้โคบายา ชิจิโร่หายไป ดังนั้นจึงเป็นของโคบายา ชิอิจิโร่ทั้งหมด โคบายา มาซาโยชิมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจแทนโคบายา ชิอิจิโร่ และขายหุ้น 30% ให้กับคุณ?"
นางาฮิโกะหยิบสัญญาที่ลงนามไว้เมื่อกี้ด้วยความโกรธ และด่าอย่างโกรธเคือง:"นายดูให้ชัดเจน สัญญานี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ฉันตระกูลอิโตะ เป็นเจ้าของหุ้น 30% ของบริษัทผลิตยาโคบายา! และฉันได้จ่ายเงินไปแล้ว!"
"โอ้ งั้นขอโทษนะ" เย่เฉินพูดหน้านิ่ง:"คนที่เซ็นสัญญานี้กับคุณ ไม่มีคุณสมบัติที่จะเซ็นสัญญานี้เลย ดังนั้น สัญญานี้จึงถือเป็นโมฆะ โปรดใช้สมองของคุณคิดดู ถ้าฉันเซ็นสัญญากับคุณ ขายเกาะญี่ปุ่นให้คุณแล้ว เกาะญี่ปุ่นทั้งหมดเป็นของคุณงั้นเหรอ?"
พูดจบ เย่เฉินก็หยิบสำเนาการโอนหุ้นจากพอล และโยนมันให้นางาฮิโกะ อิโตะ และพูดว่า:"มาดูสิ่งที่เขียนบนนี้ บริษัทผลิตยาโคบายาได้รวม 90% ของหุ้นไว้ที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของฉันโดยสมัครใจ หลักฐานแน่ชัด!"
"และคุณต้องเข้าใจอย่างหนึ่ง โคบายา ชิอิจิโร่เป็นผู้สืบทอดโดยชอบธรรมของบริษัทผลิตบาโคบายา ดังนั้นข้อตกลงในมือของฉันจึงมีผลสมบูรณ์และถูกต้องตามกฎหมาย!"
"ส่วนของคุณ ขอโทษด้วย แต่มันเป็นแค่เศษกระดาษ! แม้ว่าคุณจะถามทนายความและผู้พิพากษาชาวญี่ปุ่น ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะไม่ยอมรับว่ากองกระดาษเหลือใช้ของคุณมีความหมายในทางปฏิบัติ!"
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างโกรธเคือง:"ฉันบอกว่าคุณต้องคืน 4.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐที่ฉันโอนเข้าบัญชีของบริษัทผลิตยาโคบายาให้ฉันเดี๋ยวนี้!"
"คืนเงิน?"เย่เฉินพ่นลมหายใจ และพูดอย่างดูถูก:"ขอโทษนะ คุณอิโตะ คุณคงไม่ค่อยรู้จักฉันเย่เฉิน ฉันมีกฎเหล็กเสมอในวงการ ฉันไม่รู้ว่าคุณได้ยินหรือเปล่า"
นางาฮิโกะ อิโตะกัดฟันถามว่า:"กฎเหล็กอะไร?!"
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:"กฎเหล็กคือ ไม่มีการคืนเงิน!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...