เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 158

บทที่ 158 อาจารย์เย่ ผมจะเป็นสุนัขรับใช้คุณเอง(2)

“ได้ ผมขับเอง”

สองคนสามีภรรยาก็ขับรถไปถึงตลาดของโบราณ

ตลาดของโบราณในวันหยุดสุดสัปดาห์ เป็นเวลาที่คนเยอะมากที่สุด

จางเอ้อเหมาเป็นขาใหญ่ของตลาดของโบราณ มีแผงร้านเป็นของตนเอง ดังนั้น พอเย่เฉินไปถึงก็หาเขาพบได้ง่าย

ตอนนี้ จางเอ้อเหมากำลังถือป้ายหยกอยู่ กำลังโม้ให้กับสองสามีภรรยาคนนอกพื้นที่ คุยโวโอ้อวดว่า “ผมจะบอกให้นะ หยกอันนี้ เป็นของที่จักรพรรดิฉงเจินแห่งราชวงศ์หมิงพกติดตัวอยู่ตลอด ต่อมา เขาก็ได้แขวนคอตายอยู่ที่เย่นจิง จิ่งซานใช่ไหม? หยกนี้ก็ตกมาอยู่ในมือของหลี่จื้อเฉิง ต่อมาหลี่จื้อเฉิงแพ้สงคราม หลานของเขาเอาหยกนี้หนีออกมา ไปๆ มาๆ ก็มาอยู่ที่ผมนี่........”

“ขนาดนั้นเชียวหรือ?” ชายวัยกลางคนคนนั้นถามอย่างตะลึง “หยกนี้ขายเท่าไร?”

จางเอ้อเหมาก็พูดยิ้มๆ ว่า “ผมเห็นว่าคุณมีวาสนากับหยกอันนี้ เอาอย่างนี้ ผมขายให้ในราคาแสนแปดหมื่นแล้วกัน ออกจากตลาดของโบราณนี้ไปแล้ว ไปหาที่ประมูลขาย ในราคาล้านแปดยังได้เลย”

หญิงคนนั้นก็เบ้ปาก “ออกจากตลาดของโบราณนี่ไปก็ได้เป็นสิบเท่า แล้วทำไมคุณไม่ไปเองละ? คิดว่าเราโง่หรือไง? เหอะ คุณสามีคะ พวกเราไปกันเถอะ！”

พูดจบ ผู้หญิงคนนั้นก็พาสามีตนเองกลับออกไป

จางเอ้อเหมาก็ยืนสบถด่าอยู่ตรงนั้น “แม่งเอ้ย นักท่องเที่ยวต่างถิ่นฉลาดขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหนวะ?”

เย่เฉินเห็นดังนั้น ก็เดินเข้าไปหัวเราะ “จางเอ้อเหมา ยังจะมาหลอกคนอื่นอยู่ที่นี่อีกหรือ?”

“ไอหย๋า！” พอจางเอ้อเหมาเห็นเย่เฉิน ก็ตื่นเต้นจนสั่น รีบออกไปต้อนรับ โน้มตัวพูดว่า “อาจารย์เย่ ทำไมวันนี้ถึงได้ว่างมาที่นี่ได้ละครับ?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน