ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1605

เมื่อได้ยินซูจือหยูตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวอยู่ข้างหลัง เย่เฉินก็ดูหมิ่น แม้แต่หัวก็ไม่หันกลับไป

ซูจือหยูเติบโตมาขนาดนี้ ไม่เคยถูกดูหมิ่นขนาดนี้มาก่อน ในใจก็ย่อมโกรธเป็นธรรมดา

ลูกสาวของเย่นจิงตระกูลยักษ์ใหญ่ แทบจะไม่มีไม่คิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอดเวลา ก็แค่แยกหนักเบา

ซูจือหยูถือว่าเป็นเย่นจิง ถึงกับเป็นตัวตนชั้นสูงสุดในบรรดาคุณหนูที่มั่นคงทั้งประเทศ ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นระดับภาคภูมิใจในตนเอง หรือคิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอดเวลา จึงสูงกว่าคนทั่วไปบ้าง

ดังนั้น การที่เย่เฉินดูหมิ่นโดยไม่หันกลับมา ทำให้ลมปราณของเธอพุ่งกระฉูด

แต่ทว่า ในใจของเธอรู้ดีว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉิน ที่สำคัญอยู่ที่โตเกียวไม่คุ้นที่คุ้นทาง นอกจากโกรธแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นด้วยซ้ำ

ตอนที่ซูจือหยูกำลังโกรธมาก ทากาฮาชิ เอคิจิลากแขนทั้งสองข้างที่หัก มาถึงตรงหน้าของซูจือหยูและผู้หญิงที่ดีดกีตาร์ร้องเพลงคนนั้น สีหน้าของเขาชั่วร้ายมาก จ้องมองเด็กผู้หญิงที่ดีดกีตาร์ร้องเพลง และถามอย่างชั่วร้ายว่า: “บอกมา! ไอ้หมอนั่นเป็นใคร!? ชื่ออะไรอยู่ที่ไหนและมีพื้นเพอย่างไร?!”

หญิงสาวพูดด้วยความตกใจว่า:“ฉันไม่รู้จักคุณผู้ชายคนนั้นด้วยซ้ำ…”

“พูดจาเหลวไหล!”ทากาฮาชิ เอคิจิด่าด้วยความโกรธว่า: “แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบเหรอ? แกบอกว่าไม่รู้จักก็ไม่รู้จักเหรอ? ถ้าไม่พูดตรงไปตรงมาอย่างเปิดเผยชัดเจนกับฉัน ฉันแมร่งจะฆ่าแกให้ตาย!”

ซูจือหยูเบิกตากว้างจ้องมาเขาแวบหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “คุณทากาฮาชิ ตะโกนโหวกเหวกโวยวายกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่เหมาะสมนะ?”

ทากาฮาชิ เอคิจิถึงได้ดึงสติกลับมาเล็กน้อย ระงับความโกรธไว้ภายในใจ และกัดฟันพูด: “คุณหนูซูเมื่อกี้นี้คุณก็เห็นแล้ว ไอ้สารเลวนั่นหักแขนทั้งสองของผม!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน