ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 161

บทที่161 แม้แต่อึก็ไม่คู่ควรที่จะได้กิน（1）

สองคนที่เดินมา เดินมาหน้าสุด เป็นบุรุษชุดขาว

ชายคนนี้สวมชุดฝึกกังฟูผ้าไหมสีขาว ชุดพลิ้วไหวไปตามลม ไม่มีน้ำฝนซักหยดเปรอะบนตัวเขา

ส่วนอีกคนสวมชุดสีดำ ร่างกายกำยำ! ท่าทางน่าเกรงขาม

ราวกับว่ารอบตัวเขามีเกราะป้องกัน น้ำฝนโปรยลงมาก็กระเซ็นออกไปเอง

เย่เฉินชำเลืองตามอง มองออกว่าบุรุษทั้งสองคนเป็นผู้ฝึกวรยุทธ หนาซ้ำวรยุทธไม่ธรรมดา

ในเวลานั้นเอง จางเอ้อเหมาที่มองออกมาจากทางหน้าต่างรถ จู่ ๆ ก็มีท่าทางเหมือนกับเห็นผี คิดจะเปิดประตูวิ่งหนี

เย่เฉินท่วงท่าฉับไว รั้งคอเสื้อเขาไว้ พูดว่า: “เจ้าจะวิ่งไปไหน!”

“นักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนาน......พวกเขาคือนักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนาน!” จางเอ้อเหมาดิ้นเพื่อจะหลบหนีพร้อมกับแหกปากด้วยความตื่นตระหนกว่า: “อาจารย์เย่ท่านรีบปล่อยผม ให้ผมไป ผมไม่อยากตาย......”

บุรุษรูปร่างกำยำหัวเราะเสียงดังพูดว่า: “รู้จักพวกเราสองพี่น้อง นับได้ว่าเด็กเปรตอย่างเจ้าพอจะมีสมองอยู่บ้าง แต่ว่า ก่อนที่พวกเราสองพี่น้องจะทำภารกิจสำเร็จ พวกเจ้าทั้งสี่คนใครก็อย่าคิดจะหลบหนีไปไหน!”

“นักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนานเหรอ?”

เย่เฉินกวาดสายตามองคนทั้งสอง ขมวดคิ้วคิดไปจำได้ว่ามีความประทับใจเล็กน้อย

ปีก่อนมีข่าวดังติดอันดับค้นหายอดนิยม สถานีโทรทัศน์หลายช่องหมุนเวียนกันออกข่าว เขาเห็นภาพนี้โดยบังเอิญขณะทำอาหารอยู่ที่บ้าน

ในข่าวบอกว่ามีไอ้โม่งสองคนท่าทางโหดเหี้ยม ลักพาตัวลูกชายเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของเมืองไห่ โดยเรียกค่าไถ่จำนวนมหาศาลถึง 80ล้าน

ผลสุดท้ายเศรษฐีผู้ใจกล้า ไม่เพียงไม่ให้ ยังใช้เงิน 100ล้าน เชิญผู้อาวุโสเฉินจากสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งภาคใต้ เพื่อช่วยชีวิตลูกชายของเขา

พลังการต่อสู้ของสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งภาคใต้เป็นหนึ่งในมณฑล อำนาจอิทธิพลขยายไปทั่วทางใต้ อิทธิพลกว้างขวาง หากถูกสมาคมประกาศออกหมายจับแล้ว ก็เปรียบเสมือนการวางวงล้อมและตาข่ายของกฎหมายยากที่จะหลบหนีได้พ้น

และผู้อาวุโสเฉินก็เป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จนชำนาญ ระดับฝีมืออยู่ในอันดับที่5 ของสมาคม ชื่อเสียงเลื่องลือ