ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 162

บทที่162 แม้แต่อึก็ไม่คู่ควรที่จะได้กิน（2）

เซียวชูหรันไม่ยินยอมพูดว่า: “ฉันไม่ไป! ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่!”

เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า: “รีบไป อยู่ที่นี่กลับทำให้ผมเป็นกังวล! บางทีอาจจะทำร้ายผมเสียด้วยซ้ำ”

เซียวชูหรันจึงพยักหน้ารับคำ ฉุดต่งรั่งหลินกลับไปในรถ

ต่งรั่งหลินที่ถูกเธอดึงจนตัวเซ จนมีหินสีขาวก้อนหนึ่งตกจากกระเป๋าเสื้อลงไปที่พื้น

และในขณะเดียวกัน เย่เฉินกลับหัวเราะขึ้นมา พูดว่า: “มดน้อยสองตัว กล้าที่จะโอหังอวดดีต่อหน้าข้า? พวกเจ้าทั้งสองเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม?”

ชายร่างกำยำหัวเราะอย่างเย้ยหยันพูดว่า: “รนหาที่ตาย ใครเป็นมดน้อยกันแน่ เจ้าลองดูก็รู้”

พูดจบ ชายร่างกำยำออกหมัดโจมตีไปที่ศีรษะของเย่เฉิน หมัดนั้นทรงพลัง ราวกับว่าจะทุบศีรษะของเย่เฉินให้แหลกละเอียด

เย่เฉินมองดู พูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า: “ไอ้พวกไม่รู้จักที่ตาย”

พูดจบ ใช้เท้าเตะใส่ไปที่ชายร่างกำยำ เตะเข้าไปที่ตรงกลางเป้าของเขาอย่างแม่นยำ

ร่างของชายฉกรรจ์คนนั้นแม้จะรวดเร็ว แต่ว่าไม่เร็วกว่าเย่เฉินเลยสักนิด!

ในชั่วพริบตา เขาก็ไม่เห็นเลยว่าเย่เฉินหายไปไหนแล้ว จากนั้นรู้สึกว่าตรงหว่างเกิดอาการปวดอย่างบอกไม่ถูก

“โอ้ย!”

ชายร่างกำยำร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สองมือกุมไปที่หว่างขา คุดคู้นอนกองลงกับพื้น

ตรงหว่างขาของเขา ค่อย ๆ มีเลือดสดๆ ไหลออกมา

ชายร่างกำยำเจ็บปวดแทบจะสิ้นสติ แผดเสียงออกมาอย่างเจ็บปวดว่า: “พี่ใหญ่...... พี่ใหญ่......ไอ้จู๋ผม......แหลกหมดแล้ว”

บุรุษชุดขาวคาดไม่ถึงว่าเย่เฉินสามารถหลบการโจมตีน้องชายเขาได้ อีกทั้งที่น่าตกใจก็คือ เขาไม่เพียงแต่หลบการโจมตีได้ หนำซ้ำยังโจมตีน้องชายเขาจนได้รับบาดเจ็บ!”