ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1610
เขามองดูท่าทางที่ทากาฮาชิ เอคิจิร้องโอดโอยครั้งแล้วครั้งเล่า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย ต่อจากนั้นยื่นมือลากแถบเวลา แล้วก็เล่นซ้ำตอนที่ทากาฮาชิ เอคิจิโชคร้ายอีกรอบ และรอยยิ้มที่มุมปากก็ยิ่งลึกมากขึ้น
ต่อจากนั้น เขาก็เล่นใหม่อีกครั้ง รอยยิ้มของมุมปาก ก็กลายเป็นลึกมากขึ้น
หลังจากที่ดูซ้ำมากกว่าสิบรอบ ใบหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “ดีมาก ทั้งตระกูลทากาฮาชิก็มีวันนี้! หลังจากที่วิดีโอนี้ได้รับความนิยมทั่วประเทศญี่ปุ่นแล้ว เกียรติของตระกูลทากาฮาชิของพวกเขาก็ไม่มีแล้ว!”
ทานากะซังพยักหน้าพูดว่า: “ตอนนี้วิดีโอนี้ได้กลายเป็นที่นิยมในแพลตฟอร์มออนไลน์และแพลตฟอร์มวิดีโอที่สำคัญทั้งหมดของในประเทศญี่ปุ่นแล้ว ครั้งนี้ชื่อเสียงของตระกูลทากาฮาชิ เอคิจิได้รับผลกระทบอย่ารุนแรง!”
“ดีมาก!”นางาฮิโกะ อิโตะพูดออกมาอย่างมีความสุข และพูดว่า: “โธ่เอ๊ย เห็นวิดีโอแบบนี้ อารมณ์ของฉันก็ดีขึ้นมามาก!”
พูดไปแล้ว เขานึกอะไรบางอย่างได้ แล้วพูดว่า: “ตระกูลทากาฮาชิกับฉันไม่ค่อยถูกกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ทว่าครั้งนี้ในที่สุดทุกคนก็มีศัตรูร่วมกัน!”
ทานากะซังพูดอย่างเร่งรีบว่า: “ท่านประธาน ท่านคงจะไม่ใช่ว่าจะร่วมมือตระกูลทากาฮาชิแล้วจัดการกับเย่เฉินด้วยกันนะ?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่!”นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างหวาดผวาว่า: “ฉันไม่เหมือนกับตระกูลทากาฮาชิ ทากาฮาชิ เอคิจิถูกเย่เฉินทำร้ายที่ถนน เป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ ภายใต้การเปรียบเทียบ ฉันก็ดีมากกว่า แม้ว่าวันนั้นอยู่ที่บริษัทผลิตยาโคบายาจะเสียเปรียบครั้งใหญ่ แต่ยังดีที่เสียเปรียบให้ที่ลับตาคน ไม่ได้ทำให้คนทั้งประเทศรู้…”
ทานากะซังนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง
คาดไม่ถึงว่า ท่านประธานที่อุปนิสัยแกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรีมาโดยตลอด ก็จะปลอบใจตัวเองขนาดนี้…
ในเวลานี้ ทานากะซังกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า: “เรื่องนี้ส่งผลต่อความประทับใจและทัศนคติที่ตระกูลซูมีต่อตระกูลทากาฮาชิ สิ่งนี้สำหรับพวกเราเป็นเรื่องที่ดีมาก!”
“นั่นก็ใช่อยู่”ทานากะซังพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดว่า : “ครั้งนี้ตระกูลทากาฮาชิไม่เพียงชื่อเสียงเสียหายเท่านั้น แม้แต่ความสามารถก็ถูกสงสัย หน้าประตูบ้านของตัวเองก็ถูกคนทำร้ายกลายเป็นแบบนี้ ถ้าตระกูลซูร่วมลงทุนการขนส่งทางทะเลกับพวกเขา คงจะกังวลอย่างแน่นอนว่าตระกูลทากาฮาชิไม่มีความสามารถปกป้องธุรกิจนี้ได้”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ฮ่าๆๆๆ นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด ในช่วงนี้จริงๆ!”
ขณะที่พูด ทานากะซังก็ลากแถบเวลาวิดีโอกลับไปถึงช่วงที่เย่เฉินต่อสู้คนเดียวกับบอดี้การ์ดสิบกว่าคน ชี้ไปที่วิดีโอแล้วพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะว่า: “ท่านประธาน ท่านดู สิบกว่าคนนี้อยู่ตรงหน้าเย่เฉิน แม้แต่ห่านเป็ดไก่ก็เทียบไม่ได้ แทบจะหนึ่งหมัดก็ล้มลงหนึ่งคน หนึ่งเตะก็กระเด็นหนึ่งคน!”
“ต่อให้เป็นตอนที่ห่านเป็ดไก่ถูกคนตี ก็ยังสามารถกระโดดขึ้นจิกได้สองครั้ง แต่กลุ่มนี้ที่เรียกว่ายอดฝีมือ อยู่ตรงหน้าเย่เฉินก็คือเศษสวะทุกระเบียนนิ้วชัดๆ!”
“เอ่อ…”สีหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะค่อยๆจริงจังมากขึ้น
ในวิดีโอ ความแข็งแกร่งของเย่เฉินนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ
ดูเหมือนยอดฝีมือสิบกว่าคน แมร่งไม่ใช่คนด้วยซ้ำ ถูกเขาทำร้ายอย่างบ้าคลั่งไร้มนุษย์ธรรม…
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขามองไปทางทานากะซังอย่างโศกเศร้า ถามอย่างเหี่ยวเฉาหมดหนทางว่า: “ทานากะซัง แกว่าสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐของพวกเรา ยังสามารถเอาคืนมาได้มั้ย?!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...