ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1611
“เรื่องนี้…”
ทานากะซังเผชิญหน้ากับคำถามของนางาฮิโกะ อิโตะ ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทันที
ตัวเองควรตอบอย่างไร?
ตอบว่าสามารถเอากลับมาได้?
ถ้าเกิดเอากลับมาไม่ได้ ตัวเองก็ต้องเป็นแพะรับบาปไม่มากก็น้อยหรือเปล่า?
ตอบว่าเอากลับมาไม่ได้?
แม้แต่นางาฮิโกะ อิโตะตอนนี้ก็จะคลุ้งคลั่งในทันที!
ดูเหมือนว่าตอนนี้ คำถามนี้ยังคงตอบยากมากจริงๆ
เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะเห็นเขาอ้ำๆอึ้งๆไม่พูดออกมา ในใจก็กระตุกทีหนึ่ง และอ้าปากถามว่า:“แกคงจะไม่ได้คิดว่า เงินนี้แปดสิบเปอร์เซ็นต์เอากลับคืนมาไม่ได้นะ?”
ทานากะซังรีบอธิบายว่า: “ก็ไม่ใช่นะท่านประธาน ผมคิดว่าก็ไม่ต้องถึงกับมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น เรื่องนี้จากที่ผมดูตอนนี้ จะเอากลับมาได้หรือไม่ น่าจะเป็นห้าสิบห้าสิบนะ!”
“ห้าสิบห้าสิบ?”นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างรำคาญ: “นี่แมร่งต่างอะไรกับไม่พูด?”
ทานากะซังรีบพูด: “ท่านประธาน เรื่องนี้มีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากมายจริงๆ ตอนนี้ผมก็ยังสรุปอย่างแน่นอนไม่ได้ แต่ว่าท่านอย่าลืม ต่อให้สถานการณ์แย่มาก พวกเรายังสามารถแก้ปัญหาผ่านการดำเนินคดีได้”
“ดำเนินคดีเหรอ?”นางาฮิโกะ อิโตะชี้ไปที่ทานากะซังแล้วด่าว่า: “สมองแกถูกสุนัขกินไปหรือไง? ทากาฮาชิ เอคิจิถูกเย่เฉินหักแขนที่ถนน กลายเป็นตัวตลกของทั้งประเทศญี่ปุ่น ถ้าฉันแมร่งไปฟ้องว่าเขายึดครองสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐของฉันไปไม่คืน ก็ยิ่งจะถูกทั้งประเทศญี่ปุ่นหัวเราะเยาะไม่ใช่เหรอ?!”
ด้วยเหตุผลนี้ เขาถึงได้ตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อซื้อหุ้นในบริษัทผลิตยาโคบายา
คาดไม่ถึงว่า ก้าวเดียวกลับก้าวเข้าไปในหลุมลึกหนึ่งหลุม
ตอนนี้สี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐตกลงไปในหลุมเอาคืนไม่ได้ เขาจำได้จนเป็นทุกข์
เมื่อเห็นนางาฮิโกะ อิโตะรู้สึกหดหู่ใจมาก ทานากะซังรีบพูดโน้มน้าวอย่างรวดเร็วว่า: “ท่านประธาน อันที่จริงตอนนี้ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลมาก พวกเรากับตระกูลทากาฮาชิไม่เหมือนกัน ตระกูลทากาฮาชิถึงขนาดไม่รู้ว่าเย่เฉินเป็นใคร แต่อย่างน้อยพวกเราก็รู้เบื้องลึกของเย่เฉิน รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตยาโคบายาในตอนนี้และคนอยู่ที่เมืองจินหลิงในประเทศจีน ถอยหลังหนึ่งหมื่นก้าวพูด แม้ว่าสุดท้ายจะต้องใช้กำลังตัดสินปัญหา พวกเราก็สามารถหาตัวเขาเจอ ตระกูลทากาฮาชิก็ไม่เหมือนกัน พวกเขาก็อาจจะหาไม่เจอด้วยซ้ำ”
“ใช่!”นางาฮิโกะ อิโตะรู้สึกดวงตาเปล่งประกายในทันที และอ้าปากพูดว่า: “ก็ต้องการให้พวกเขาหาไม่เจอ! ตราบใดที่พวกเขาหาเย่เฉินไม่เจอ พวกเขาก็จะเป็นตัวตลกของทั้งประเทศญี่ปุ่นไปตลอด! ฮ่าๆๆๆ เป็นที่ชอบอกชอบใจของคนทั่วไปจริงๆ!”
พูดไปแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะก็ลุกขึ้นมาในทันที และจุดซิการ์ม้วนหนึ่งอย่างตื่นเต้น ดูดอย่างความสุข ถึงได้สั่งการด้วยรอยยิ้มว่า: “ทานากะซัง ส่งช่อดอกไม้และกระเช้าผลไม้ให้ตระกูลทากาฮาชิ ด้วยในนามของฉัน บอกว่าแสดงถึงความปลอบขวัญ สะอิดสะเอียนพวกเขาให้ตาย! ฮ่าๆๆๆ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...