ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1615
ภายใต้การวางแผนจัดการบริหารของเว่ยเลี่ยง สายการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายา ได้ผลิตผลิตภัณฑ์ยากระเพาะเก้าเสวียนสำเร็จรูปออกมา
เย่เฉินมาถึงที่ฐานที่ผลิตของโตเกียวในเขตชานเมืองของโตเกียว ทำการตรวจสอบคุณภาพเป็นด้วยตัวเอง หลังจากที่แน่ใจยากระเพาะเก้าเสวียนที่ผลิตใหม่ ไม่ได้แตกต่างกับอะไรกับที่ผลิตในจินหลิง ก็สั่งการเว่ยเลี่ยง: “เว่ยเลี่ยง นายต้องมั่นใจรักษาความเร็วของสายการผลิตในโตเกียวตอนนี้ ทำงานล่วงเวลาและผลิตล่วงเวลา คนหยุดเครื่องจักรไม่หยุด ต้องผลิตผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปจำนวนมากออกมาอย่างรวดเร็วในปริมาณที่มาก”
“ได้ครับอาจารย์เย่!”เว่ยเลี่ยงพยักหน้าทันที และถามว่า: “ใช่แล้วอาจารย์เย่ งั้นยากระเพาะเก้าเสวียนของพวกเรา จะออกสู่ตลาดในญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการเมื่อไหร่?”
เย่เฉินพูดว่า: “ไม่รีบร้อนออกสู่ตลาดอย่างเป็นทางการ พวกเรายังจะต้องแก้จุดบกพร่องสายการผลิตในโยโกฮามากับนาโงยะและโอซาก้าออกมา ต่อจากนั้นสะสมผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปจำนวนหนึ่ง ในเวลาเดียวกันยังต้องเตรียมโฆษณาในประเทศญี่ปุ่นด้วย ให้ทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่น ถึงขนาดผู้บริโภคทั่วทั้งเอเชียก็รู้ว่ายากระเพาะเสี่ยวหลินได้รับการอัปเกรดอย่างสมบูรณ์แล้ว เปลี่ยนชื่อเป็นยากระเพาะเก้าเสวียนและใบสั่งยาก็ได้รับการปรับปรุง มีผลอย่างน้อยสิบเท่าของก่อนหน้านี้ รอหลังจากที่แคมเปญเสร็จสิ้นค่อยเริ่มขาย”
เว่ยเลี่ยงรีบพูดว่า: “ได้ครับอาจารย์เย่ รอหลังจากที่สะสางสายการผลิตเสร็จ ผมก็จะเริ่มโปรโมตสิ่งต่างๆในทันที”
เย่เฉินตอบอือคำหนึ่ง และพูดว่า: “ในเมื่อทางนี้ทดลองผลิตประสบความสำเร็จแล้ว งั้นพรุ่งนี้พวกเราก็มุ่งหน้าไปที่โยโกฮามาได้แล้ว”
เว่ยเลี่ยงหยักหน้า พูดว่า: “อาจารย์เย่ ผมจะปล่อยให้วิศวกรรับหน้าที่ดูแลอยู่ที่นี่หนึ่งคน พรุ่งนี้พวกเราออกเดินทางแต่เช้าตรู่!”
เย่เฉินหันไปพูดกับโคบายา ชิอิจิโร่ว่า: “ให้โอกาสนายกลับมา นายก็ต้องดูแลมันให้ดี ต่อไปชีวิตของนายจะมีเรื่องให้กังวลใจหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่ว่านายทำตัวยังไงในประเทศญี่ปุ่น สายการผลิตเหล่านี้ ต้องจัดการดูแลดีๆให้ฉันด้วย ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะหยุดการจ่ายเงินปันผลของนาย ให้นายอดตาย”
ตอนนี้ โคบายา ชิอิจิโร่ได้มอบหุ้นเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทผลิตยาโคบายาให้กับเย่เฉิน สิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือของเขาไม่มีบทบาทสำคัญในบริษัทผลิตยาโคบายา
เย่เฉินในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่ มีอำนาจในการตัดสินใจทุกอย่างในบริษัท
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ถ้าหากบริษัทผลิตยาโคบายาทำเงินได้หนึ่งหมื่นล้าน เย่เฉินต้องการถอนผลกำไรทั้งหมดของบริษัทผลิตยาโคบายาและโอนส่งไปที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียน โคบายา ชิอิจิโร่ก็ทำอะไรไม่ได้
ถึงเวลานั้น ผลกำไรทั้งหมดจะถูกถอนไป ก็ย่อมไม่สามารถจ่ายเงินปันผลให้เขาได้แม้แต่แดงเดียว ถึงเวลานั้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
เฉินจื๋อข่ายรีบถามว่า: “นายน้อย คุณเป็นอะไรไปครับ?”
เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดอย่างไม่แยแสในทันทีว่า: “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”
หลังจากที่พูดจบ ก็มุดเข้าไปในรถ
ต่อจากนั้น ขบวนรถออกจากที่โรงงานอย่างเรียบร้อย
ในเวลานี้ ชั้นบนของอาคารตรงข้ามของบริษัทผลิตยาโคบายา มีชายชุดนินจาสีดำสี่คนนอนหงายเข้าแถวกัน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...