ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1618
หัวหน้านินจาสังเกตดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ เมื่อเห็นโรงแรมบุรีอยู่ไม่ไกลจากอาคารนี้ ดังนั้นเขาก็สั่งการว่า: “น้องสอง พวกเราลงไปชั้นบนของโรงแรมบุรีเฝ้าดูฝ่ายข้าม น้องสามน้องสี่ตามหาที่เหมาะสมกับการซ่อนตัว เฝ้าดูเป้าหมายอย่างเข้มงวดก่อน!”
ในเครื่องอินเตอร์คอม เสียงของคนสามคนดังขึ้นในทันที: “ได้ครับศิษย์พี่!”
เครื่องร่มร่อนดำมืดทั้งสองค่อยๆลดความสูงลง ในที่สุดก็ลงจอดชั้นบนของโรงแรมบุรี หลังจากที่ตกลงมา หัวหน้านินจาก็รีบโทรหาทากาฮาชิ มาจิพ่อของทากาฮาชิ เอคิจิ
ในขณะนี้ทากาฮาชิ มาจิกำลังอยู่ในโรงพยาบาล ทากาฮาชิ เอคิจิลูกชายคนโตของเขายังคงได้รับการผ่าตัดฝังแผ่นเหล็กไว้ในแขนทั้งสองข้าง หลังจากที่ผ่าตัดเสร็จ ต้องเข้าเฝือกพักรักษาอย่างน้อยสามเดือนถึงจะสามารถค่อยๆฟื้นตัวได้
หลังจากได้รับโทรศัพท์จากอีกฝ่ายหนึ่ง ทากาฮาชิ มาจิก็เอ่ยปากถามในทันที: “คุณฟูจิบายาชิ เรื่องราวไปถึงไหนแล้ว?”
คนที่ถูกเรียกว่าคุณฟูจิบายาชิ ก็คือหัวหน้าของนินจาสี่คนนี้
ชื่อของเขาคือฟูจิบายาชิ มาสะ และตระกูลฟูจิบายาชิ เป็นหนึ่งในสี่นินจาที่มีชื่อเสียงในประเทศญี่ปุ่น
ในระยะที่ผ่านมาของการพัฒนาของในวิชานินจาในประเทศญี่ปุ่น เคยมีนักเขียนยอดเยี่ยมคนหนึ่งของวิชานินจา ชื่อว่าฟูจิบายาชิ ยาสุทาเกะ
ฟูจิบายาชิ ยาสุทาเกะคนนี้ เคยเป็นคนมีชื่อเสียงของตระกูลโทกูนาวะตระกูลชั้นนำในประเทศญี่ปุ่น
เขาอยู่ในปีคริสต์ศักราช1676เขียนผลงานหนังสือชื่อว่าBansenshukai(แปลว่าท้องทะเลจำนวนมากไหลมาบรรจบกัน) ซึ่งในนั้นรวมเอาแก่นแท้ของศิลปะการต่อสู้ของยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงของประเทศจีนกับประเทศญี่ปุ่นเอาไว้ และยังกล่าวถึงพิชัยสงครามซุนจื่อและพิชัยสงครามไท่กงที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ประเทศจีนอีกด้วย หนังสือเล่มนี้ ต่อมาถูกถือว่าเป็นสารานุกรมของนินจา
ตั้งแต่เริ่มต้น ตระกูลฟูจิบายาชิก็ค่อยๆกลายเป็นตระกูลวิชานินจาชั้นนำของประเทศญี่ปุ่น
และฟูจิบายาชิ มาสะ ก็เป็นทายาทรุ่นนี้ของตระกูลฟูจิบายาชิ
ในประเทศญี่ปุ่น นินจาต้องพึ่งพาตระกูลชั้นสูงเพื่อเอาชีวิตรอดเสมอมา ในช่วงราชวงศ์จ้านกั๊วของประเทศญี่ปุ่นภายใต้มือของตระกูลใหญ่และโชกุน ต่างก็มีนินจาจำนวนมากที่ทำงานให้พวกเขา
พูดไปแล้ว ทากาฮาชิ มาจิก็สั่งการว่า: “คุณฟูจิบายาชิ คุณจำเป็นต้องจับตาดูเขาไว้ เขาไปที่ไหน คุณก็ตามไปที่นั่น รอการแจ้งเตือนขั้นต่อไปของฉัน แต่ว่า ถ้าหากเขาออกจากประเทศญี่ปุ่น คุณก็ฆ่าเขาทิ้งซะ!”
ฟูจิบายาชิ มาสะเอ่ยปากพูดว่า: “คุณทากาฮาชิโปรดวางใจได้ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ไป ผมไม่มีทางปล่อยให้เป้าหมายออกจากการควบคุมของพวกเราไปได้!”
ทากาฮาชิ มาจิพูดว่า: “คุณฟูจิบายาชิ หลังจากที่เรื่องสำเร็จ ผมจะให้รางวัลก้อนใหญ่กับคุณ อย่างน้อยก็ห้าล้านเหรียญสหรัฐ!”
ฟูจิบายาชิ มาสะพูดด้วยรอยยิ้ม: “งั้นก็ขอบคุณคุณทากาฮาชิล่วงหน้าแล้ว!”
ทากาฮาชิ มาจินึกอะไรบางอย่างได้ รีบพูดว่า: “ใช่แล้วคุณฟูจิบายาชิ ซูจือเฟยลูกชายคนโตของตระกูลซูก็พักอยู่ในโรงแรมบุรี ถ้าหากเป็นไปได้ ก็ช่วยผมจับตาดูเขาด้วย ผมอยากรู้ว่าเขาเจอใครในโรงแรมโทรหาใครแล้วพูดอะไรบ้าง”
ฟูจิบายาชิ มาสะพูดทันทีว่า: “ไม่มีปัญหา ผมจะตรวจสอบเดี๋ยวนี้!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...