ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1627
ทันทีที่ทากาฮาชิมาจิพูดคำนั้นออกมา ซูจือหยูก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า:"เมื่อวานเรื่องที่คุณพ่อของเธอพูดในการประชุมทางวิดีโอคอลว่าจะร่วมมือกับตระกูลหนึ่ง แล้วกำจัดอีกตระกูลหนึ่ง ทำไมวันนี้ทากาฮาชิมาจิถึงพูดเรื่องนี้ออกมา จะร่วมมือกับพวกเขาเพื่อกำจัดตระกูลอิโตะ?! มันเป็นความบังเอิญจริงเหรอ? หรือว่าเมื่อคืนทากาฮาชิมาจิแอบฟังการประชุมทางวิดีโอคอลของพวกเขาสามคน?"
ซูจือหยูรู้สึกว่าการคาดเดาของตัวเองมีความเป็นไปได้สูง
เธอคิดอยู่ในใจ:"ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเข้าพักที่โรงแรม และมีบอดี้การ์ดเคยตรวจสอบห้องอย่างละเอียดแล้ว ภายในห้องไม่มีเครื่องดักฟังและกล้องบันทึกภาพ แต่ที่นี่คือโตเกียว เป็นถิ่นของทากาฮาชิมาจิ ถ้าเขาใช้วิธีอื่นๆมาดักฟังฉันกับชายก็คงไม่ใช่เรื่องยาก..."
ซูจือเฟยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และสงสัยว่าพวกเขาโดนทากาฮาชิมาจิดักฟังหรือเปล่า
แต่ซูจือเฟยไม่สามารถสื่อสารกับน้องสาวได้ เพราะทากาฮาชิมาจิอยู่ตรงหน้า ดังนั้นเขาก็เลยส่งสายตาให้เธอ
ซูจือหยูพยักหน้าอย่างเงียบๆ จากนั้นเธอก็ถามทากาฮาชิมาจิด้วยสีหน้าสงบ:"คุณทากาฮาชิ ทำไมคุณต้องกำจัดตระกูลอิโตะให้สิ้นซากด้วย?"
ทากาฮาชิมาจิพูดด้วยความโกรธ:"ไอ้สารเลวอย่างอิโตะทาเคฮิโกะ ชอบมาต่อสู้และแข่งขันกับฉัน ถ้าแข่งขันกันด้านธุรกิจทั่วไปก็ไม่เป็นไร แต่เขาทำกับฉันและครอบครัวมากจนเกินไป ตอนนี้เขาดูถูกเหยียบหยามศักดิ์ศรีของฉันและคนในครอบครัวด้วย!"
ขณะพูด ทากาฮาชิมาจิก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ อิโตะทาเคฮิโกะส่งดอกไม้และกระเช้าผลไม้มาให้และยังโทรศัพท์มาเยาะเย้ยเขาด้วย
หลังจากที่เขาพูดด้วยความโกรธจนจบ เขายังด่าด้วยความโมโหว่า:"อิโตะทาเคฮิโกะ เอาเรื่องลูกชายมาหัวเราะเยาะฉัน และดูถูกเหยียบหยามฉันมากจนเกินไป! ดังนั้นเมื่อวานตอนที่อยู่โรงพยาบาล ฉันก็ได้ตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ถ้าโตเกียวมีเขาก็จะไม่มีฉัน ถ้ามีฉันก็ต้องไม่มีเขา!"
ทากาฮาชิมาจิไม่ได้เป็นคนโง่ เขารู้ว่าถ้าตัวเองเสนอให้ตระกูลของเขาร่วมมือกับตระกูลซูเพื่อกำจัดตระกูลอิโตะ คนของตระกูลซูจะต้องสงสัยว่าตัวเองโดนดักฟังอย่างแน่นอน
ดังนั้น เขาก็เลยพูดถึงเรื่องที่อิโตะทาเคฮิโกะโทรมาเยาะเย้ยตัวเอง จงใจพูดเกินจริง และเขาก็แสดงความโกรธจัดออกมา การแสดงของเขาในตอนนี้ เทียบได้กับนักแสดงมืออาชีพได้เลย
สิ่งที่เขากำลังคิด ถ้าคนของตระกูลซูเชื่อในคำพูดของเขา พวกเขาก็จะไม่สงสัยว่าตัวเองโดนดักฟัง และคิดว่าเขาเป็นพันธมิตรที่น่าร่วมมือที่สุด
ในขณะที่ทากาฮาชิมาจิเจรจารายละเอียดต่างๆกับซูจือเฟยและซูจือหยู เย่เฉินและคนอื่นๆก็เดินทางมาถึงโยโกฮามา และตรงไปที่บริษัทผลิตยาโคบายาที่ตั้งอยู่ในโยโกฮามา
ฉินกางได้ส่งวัตถุดิบของยาต่างๆมาถึงที่นี่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว
ดังนั้น โคบายาชิอิจิโร่และเว่ยเลี่ยงจึงเริ่มจัดระเบียนคนงานในบริษัทผลิตยาที่โยโกฮามา เพื่อดำเนินการทดลองผลิตยากระเพาะเก้าเสวียน
การดำเนินการทดลงผลิตยาเป็นไปอย่างราบรื่น ตอนบ่ายสี่โมง พวกเขาก็สามารถผลิตยากระเพาะเก้าเสวียนล็อตแรกที่ผ่านมาตรฐานได้สำเร็จ
หลังจากนั้น เย่เฉินและคนอื่นๆก็ขับรถยนต์ไปที่เมืองที่สำคัญที่สุดในภาคกลางของประเทศญี่ปุ่นทันที นั้นก็คือเมืองนาโงยะ
เมื่อพวกเขาถึงเมืองนาโงยะ เวลาก็ดึกแล้ว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...