ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1629
เหตุผลที่เย่เฉินต้องแยกตัวออกจากเฉินจื๋อข่ายกับหงห้าและคนอื่นๆ เพื่อหาโอกาสที่จะลงมือเพียงคนเดียว และลองต่อสู้กับนินจาของญี่ปุ่นที่ตามสะกดรอยตัวเอง ดูว่าพวกเขามีความสามารถมากน้อยแค่ไหน
ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ดีอยู่แก่ใจ ในเมื่ออีกฝ่ายตามสะกดรอยตัวเองมาถึงโรงแรม พวกเขาคงคิดไม่ว่าตอนนี้ตัวเองจะไปที่ไหน สุดท้ายก็ต้องกลับไปโรงแรมอย่างแน่นอน
ดังนั้น จึงมีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาทั้งสี่คนจะไม่สะกดรอยตามตัวเองทั้งหมด
ไม่ใช่ว่าเย่เฉินกลัวพวกเขาร่วมมือกัน แต่เขารู้สึกว่าคนพวกนี้ตามสะกดรอยมาตั้งแต่โตเกียว มีเพียงแค่สี่คน ถ้าหากตัวเองฆ่าพวกเขาสี่คนจนหมด ทากาฮาชิมาจิคงไม่มีลูกน้องให้ใช้งานอีกแล้ว
ถ้าฆ่าอีกฝ่ายทั้งหมดในคราวเดียว เวลาที่เหลือของเขาที่ต้องอยู่ในญี่ปุ่น คงน่าเบื่ออย่างแน่นอน
ดังนั้น เย่เฉินหวังว่าจะกำจัดพวกเขา"ทีละคน"
มีเพียงการกำจัดทีละคนเท่านั้น ที่จะทำให้อีกฝ่ายเกิดความหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ และทำให้ทากาฮาชิมาจิเกิดความกลัวมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน
เมื่อออกจากร้านอาหาร เย่เฉินก็สังเกตเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายส่งคนมาสะกดรอยตามตัวเองเพียงแค่คนเดียว
ดังนั้นเขาก็เลยวางแผนที่กำจัดผู้ชายเพียงคนเดียวที่สะกดรอยตามเขาก่อน
ผู้ชายคนเดียวที่สะกดรอยตามเขามีชื่อว่าฟูจิบายาชิโอตะ เป็นญาติห่างๆกับตระกูลรองของฟูจิบายาชิ สมัยเด็กเขาก็ติดตามพ่อของฟูจิบายาชิมาสะเพื่อเรียนรู้วิชานินจา ดังนั้นเขากับฟูจิบายาชิมาสะจึงเรียกอีกฝ่ายว่าศิษย์พี่กับศิษย์น้อง
ในบรรดาศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งสี่คนของฟูจิบายาชิมาสะ ถึงแม้ว่าฟูจิบายาชิโอตะจะไม่ใช่คนที่เก่งที่สุด แต่เขามีพรสวรรค์มากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาชำนาญด้านสะกดรอยและการอำพรางตัว หลายปีมานี้ ไม่ว่าเขาจะไปสะกดรอยตามใคร ก็ไม่เคยปล่อยให้อีกฝ่ายหนีไปได้
ฟูจิบายาชิโอตะสะกดรอยตามเย่เฉินตลอดทาง และติดตามเย่เฉินจนออกไปจากย่านใจกลางเมืองและย่านที่อยู่อาศัยที่แออัด เขารักษาระยะห่างจากเย่เฉินประมาณหนึ่งร้อยเมตรถึงสองร้อยเมตรเสมอ
เขาอำพรางตัวได้อย่างแนบเนียน เขากำหนดลมหายใจได้อย่างดีมาก ถ้าคนที่มีความสามารถไม่พอ อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังสะกดรอยตามอยู่
หลังออกจากตัวเมือง เย่เฉินก็ตรงไปที่สวนสาธารณะที่อยู่ริมแม่น้ำ
เนื่องจากเป็นช่วงดึก อากาศหนาวเย็น และอยู่นอกเมือง ทำให้สวนสาธารณะไม่มีใครเลยสักคน
แต่เมื่อสักครู่ เย่เฉินอยู่ในรัศมีประสาทสัมผัสการได้ยินและการมองเห็นของเขา แต่เขากลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเสียงหายใจ และไม่มีเสียงการเต้นของหัวใจด้วย!
การกลั้นหายใจช่วงสั่นๆได้นั้นไม่ยาก แต่มนุษย์สามารถหยุดการเต้นของหัวใจได้เหรอ? เห็นได้ชัดว่านี่มันอยู่เหนือการควบคุมของมนุษย์ไปแล้ว!
สิ่งเหล่านี้ทำให้ฟูจิบายาชิโอตะรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที
เพราะเขาตระหนักได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ธรรมดาแล้ว!
เขารีบกำหนดลมหายใจของตัวเองให้แผ่วเบาที่สุดและระแวดระวังขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็หยุดนิ่งและไม่ขยับ และฟังเสียงรอบข้างอย่างละเอียด
ในขณะเดียวกัน เขาก็หยิบมีดคุไนสีดำสองเล่มออกมาจากหน้าอกของตัวเอง
มีดคุไนเป็นหนึ่งในอาวุธที่นิยมใช้กันอย่างมากของนินจา อาวุธนี้มีความยาวประมาณสิบห้าเซนติเมตร มีความคมทั้งสองด้านและมีด้ามจับสั้นๆ ซึ่งดูเหมือนมีดสั้น
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...