ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1631
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ฟูจิบายาชิโอตะกลัวจนหัวหด!
นี่เป็นการยืนยันข้อสันนิษฐานที่น่ากลัวที่สุดที่เขาคิดไว้จริงๆ!
คนจีนคนนั้น หลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่และไม่เคยจากไปเลย!
และตั้งแต่ต้นจนจบตัวเองไม่เคยได้ยินเสียงหายใจหรือเสียงการเต้นของหัวใจของเขาเลย เขาทำแบบนั้นได้ยังไง?!
และเขาเคยตบไหล่ของตัวเองไปสองครั้ง ซึ่งมันพิสูจน์ได้ว่าเขาเคยเข้ามาระยะใกล้ชิดตัวเองได้ถึงสองครั้ง แต่ตัวเองไม่เคยได้ยินอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาก็ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน!
ในขณะนี้ เขาอยากจะหันหลังและขว้างปามีดคุไนออกไป แต่ในใจลึกๆของเขารู้สึกกังวลมากๆ
เพราะตัวเองมีมีดคุไนเพียงแค่หกเล่ม เมื่อสักครู่ขว้างปาไปแล้วสี่เล่ม ตอนนี้ในมือมีแค่สองเล่ม และมันเป็นสองเล่มสุดท้ายแล้ว!
ถ้าสองเล่มนี้ขว้างปาออกไปแล้วไม่โดนเป้าหมายจะทำยังไง?
อีกฝ่ายอยู่ตรงหน้าตัวเอง เขาคงไม่ให้โอกาสตัวเองหยิบอาวุธอย่างอื่นแน่นอน กล่าวได้อีกนัยหนึ่งคือ มีดคุไนสองเล่มนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของตัวเองแล้ว
ถ้าหากใช้มันอย่างบุ่มบ่าม ก็จะทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายสุดชีวิต!
ฟูจิบายาชิโอตะไม่กล้าลงมือบุ่มบ่าม เขาจึงทำได้แค่กลืนน้ำลายตัวเองด้วยความตื่นเต้น และพูดด้วยความถ่อมตนว่า:"คุณผู้ชายครับ คุณอาจจะเข้าใจผิดเรื่องบางอย่าง ฉันไม่ใช่นินจา เป็นเพียงแค่คนที่ชอบฝึกขว้างปามีดคุไนเท่านั้นเอง"
"อ้อ?"เย่เฉินยิ้มและถามว่า:"ถ้าคุณไม่ใช่นินจา งั้นคุณสะกดรอยตามฉันทำไม?"
ฟูจิบายาชิโอตะพูดอย่างลนลาน:"ฉันไม่ได้สะกดรอยตามคุณ ฉันพึ่งทานอาหารค่ำเสร็จ มาที่นี่เพื่อฝึกขว้างปามีดคุไน..."
เย่เฉินพูดด้วยเสียงเย็นชา:"ข้ออ้างที่ไม่สมเหตุสมผลแบบนี้ คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณเหรอ?"
ฟูจิบายาชิโอตะพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสาว่า:"ฉัน...ฉัน...สิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง..."
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา:"ถ้าฉันทายไม่ผิด คุณน่าจะเป็นคนของตระกูลทากาฮาชิใช่ไหม? ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสคุณมีชีวิตรอด แต่คุณต้องบอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ฉันฟัง ถ้าคุณพูดออกมาแล้วทำให้ฉันพอใจ ฉันจะพิจารณาปล่อยตัวคุณไป"
เมื่อฟูจิบายาชิโอตะได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็รู้ได้ทันที การพูดปฏิเสธไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ถ้าเขายังพูดปฏิเสธอีก เขาอาจจะโดนฆ่าตายอยู่ที่นี่ก็ได้
เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น:"ได้ คุณหันหน้ามาเลย"
ฟูจิบายาชิโอตะค่อยๆหันกลับมา ขณะที่เขาหันหน้ากลับมา มีดคุไนที่อยู่ในมือของเขาก็ไม่ได้ถูกขว้างปาออกไป
ในเวลาเดียวกัน ปลายเท้าของเขา ค่อยๆขยับลงไปที่พื้น ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เย่เฉินสังเกตเห็นจุดประสงค์ของอีกฝ่ายทันที
รองเท้าของฟูจิบายาชิโอตะ เป็นรองเท้าของนินจาที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ รองเท้านี้มีน้ำหนักเบาและเงียบ สิ่งสำคัญที่สุดคือ ในพื้นรองเท้านี้ซ่อนมีดสั้นไว้
การดีดใบมีดออกมา อยู่ในตัวเลื่อนที่มีลวดลายพิเศษที่อยู่ในพื้นรองเท้า
การเดินและวิ่งโดยปกติจะไม่ทำให้ตัวเลื่อนดีดใบมีดออกมา หลังจากตัวเลื่อนเปลี่ยนเป็นรูปตัว S กลไกดีดใบมีดสั้นก็จะทำงานทันที
อาวุธแบบนี้มักจะพบได้ทั่วในยุคสงครามโบราณ แม้แต่ในประเทศจีนเมื่อร้อยปีที่แล้ว มีคนจำนวนมากออกเดินทางไปในที่ต่างๆก็จะเตรียมอาวุธลับแบบนี้ไว้เหมือนกัน
ในภาพยนตร์และละครทีวีหลายเรื่อง มีการแสดงอาวุธลับประเภทนี้ออกมาเหมือนกัน แต่ไม่เคยเปิดเผยกลไกการทำงานของอาวุธลับนี้ อันที่จริงตัวเลื่อนรูปSแบบนี้ก็เหมือนกับรหัสกลไกที่ง่ายมากๆ คนอื่นอาจจะไม่รู้ว่าต้องเปิดกลไกยังไง แต่คนที่ใช้งานอยู่จะรู้วิธีเปิดกลไกเสมอ และใช้มันในการโจมตี โดยที่คู่ต่อสู้ไม่ทันตั้งตัวได้ทุกเมื่อ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...