ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1631

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ฟูจิบายาชิโอตะกลัวจนหัวหด!

นี่เป็นการยืนยันข้อสันนิษฐานที่น่ากลัวที่สุดที่เขาคิดไว้จริงๆ!

คนจีนคนนั้น หลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่และไม่เคยจากไปเลย!

และตั้งแต่ต้นจนจบตัวเองไม่เคยได้ยินเสียงหายใจหรือเสียงการเต้นของหัวใจของเขาเลย เขาทำแบบนั้นได้ยังไง?!

และเขาเคยตบไหล่ของตัวเองไปสองครั้ง ซึ่งมันพิสูจน์ได้ว่าเขาเคยเข้ามาระยะใกล้ชิดตัวเองได้ถึงสองครั้ง แต่ตัวเองไม่เคยได้ยินอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาก็ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน!

ในขณะนี้ เขาอยากจะหันหลังและขว้างปามีดคุไนออกไป แต่ในใจลึกๆของเขารู้สึกกังวลมากๆ

เพราะตัวเองมีมีดคุไนเพียงแค่หกเล่ม เมื่อสักครู่ขว้างปาไปแล้วสี่เล่ม ตอนนี้ในมือมีแค่สองเล่ม และมันเป็นสองเล่มสุดท้ายแล้ว!

ถ้าสองเล่มนี้ขว้างปาออกไปแล้วไม่โดนเป้าหมายจะทำยังไง?

อีกฝ่ายอยู่ตรงหน้าตัวเอง เขาคงไม่ให้โอกาสตัวเองหยิบอาวุธอย่างอื่นแน่นอน กล่าวได้อีกนัยหนึ่งคือ มีดคุไนสองเล่มนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของตัวเองแล้ว

ถ้าหากใช้มันอย่างบุ่มบ่าม ก็จะทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายสุดชีวิต!

ฟูจิบายาชิโอตะไม่กล้าลงมือบุ่มบ่าม เขาจึงทำได้แค่กลืนน้ำลายตัวเองด้วยความตื่นเต้น และพูดด้วยความถ่อมตนว่า:"คุณผู้ชายครับ คุณอาจจะเข้าใจผิดเรื่องบางอย่าง ฉันไม่ใช่นินจา เป็นเพียงแค่คนที่ชอบฝึกขว้างปามีดคุไนเท่านั้นเอง"

"อ้อ?"เย่เฉินยิ้มและถามว่า:"ถ้าคุณไม่ใช่นินจา งั้นคุณสะกดรอยตามฉันทำไม?"

ฟูจิบายาชิโอตะพูดอย่างลนลาน:"ฉันไม่ได้สะกดรอยตามคุณ ฉันพึ่งทานอาหารค่ำเสร็จ มาที่นี่เพื่อฝึกขว้างปามีดคุไน..."

เย่เฉินพูดด้วยเสียงเย็นชา:"ข้ออ้างที่ไม่สมเหตุสมผลแบบนี้ คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณเหรอ?"

ฟูจิบายาชิโอตะพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสาว่า:"ฉัน...ฉัน...สิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง..."

เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา:"ถ้าฉันทายไม่ผิด คุณน่าจะเป็นคนของตระกูลทากาฮาชิใช่ไหม? ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสคุณมีชีวิตรอด แต่คุณต้องบอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ฉันฟัง ถ้าคุณพูดออกมาแล้วทำให้ฉันพอใจ ฉันจะพิจารณาปล่อยตัวคุณไป"

เมื่อฟูจิบายาชิโอตะได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็รู้ได้ทันที การพูดปฏิเสธไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ถ้าเขายังพูดปฏิเสธอีก เขาอาจจะโดนฆ่าตายอยู่ที่นี่ก็ได้