ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1632
อย่างไรก็ตาม เมื่ออาวุธสมัยใหม่ถูกพัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ทำให้อาวุธลับเหล่านั้นค่อยๆหายไปจากประวัติศาสตร์
แต่คาดคิดไม่ถึงเหมือนกันว่านินจาของญี่ปุ่นยังใช้อาวุธลับพวกนี้อยู่
ในขณะที่เขาขยับพื้นรองเท้า เย่เฉินก็ตระหนักได้ทันที ผู้ชายคนนี้กำลังเตรียมจะดีดมีดสั้นที่อยู่ในรองเท้าออกมา
และหัวรองเท้าของเขาได้เลื่อนตัวSไปแล้วแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าเขาเลื่อนไปในทิศทางที่ถูกต้องอีกเพียงแค่หนึ่งเซนติเมตร มีดสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้รองเท้าก็จะดีดออกมาจากหัวรองเท้าทันที!
ในเวลานี้ฟูจิบายาชิโอตะได้ตัดสินใจแล้ว ถ้าเขามีโอกาสลงมือที่เหมาะสม เขาจะใช้มีดคุไนสองเล่มดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย เมื่อความสนใจทั้งหมดของเย่เฉินมาอยู่ที่มีดคุไน เขาจะใช้มีดสั้นในรองเท้านินจาจู่โจมเขาทันที
เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะโจมตีทั้งบนและล้าง มีดทั้งสี่เล่มจู่โจมพร้อมกัน ถ้าเย่เฉินได้รับบาดเจ็บจากมีดเล่มหนึ่งจากมีดทั้งสี่เล็มนี้ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน!
ถึงแม้ว่าทากาฮาชิมาจิเคยบอกไว้ อย่าพึ่งฆ่าเย่เฉินในตอนนี้ แต่เขารู้สึกว่าตอนนี้เย่เฉินกำลังคุกคามความปลอดภัยในชีวิตของตัวเองอยู่ ตอนนี้เขาไม่สนใจคำพูดของทากาฮาชิมาจิแล้ว เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องกำจัดเย่เฉินก่อน!
หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เขาก็เริ่มดึงดูดความสนใจของเย่เฉินทันทีและพูดว่า:"คุณครับ คุณยังมีคำถามอะไรอีกไหม คุณถามมาได้เลย ฉันจะบอกความจริงทุกอย่างที่ฉันรู้!"
เย่เฉินพยักหน้าและถาม:"พวกคุณสี่คนเป็นนินจาที่แข็งแกร่งที่สุดของทากาฮาชิมาจิใช่ไหม?"
"ใช่ครับ"
เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดด้วยความดูถูกดูแคลนว่า:"ฉันคิดว่าพวกคุณสี่คนกระจอกมากๆ ความสามารถของคุณคือการขว้างมีดบินใช่ไหม? แต่คุณขว้างได้ไม่แม่นเลย ความสามารถของคุณแค่นี้ถ้าอยู่ในประเทศจีน ออกไปแสดงศิลปะบนถนนก็คงไม่มีใครอยากดู คุณทำอะไรก็ช้ากว่าคนอื่นเสมอ"
ฟูจิบายาชิโอตะรู้สึกอับอายขายขี้หน้าและพูดทันที:"คุณพูดไร้สาระ! มีดคุไนของฉันแม่นยำมากๆ ในรัศมีหนึ่งร้อยเมตร และสามารถแทงโดนปีกของแมลงวันที่กำลังบินอยู่ได้!"
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:"คุณเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?"
ฟูจิบายาชิโอตะกล่าวอย่างเคร่งขรึม:"แน่นอน! ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะโชว์ให้คุณดู!"
เย่เฉินยิ้มอย่างดูถูก:"เอาเลย คุณเริ่มโชว์ได้เลย"
ฟูจิบายาชิโอตะกัดฟันตัวเองและเขาก็ตระหนักได้ว่านี่เป็นโอกาส เขายิ้มเยาะเย้ย:"ได้!ถ้าอย่างงั้นคุณก็ดูให้ดีๆละกัน!"
เมื่อพูดจบ จู่ๆเขาก็สะบัดมือทั้งสองข้าง มีดคุไนสองเล่มพุ่งไปที่เย่เฉินทันที!
ในเวลานี้ เย่เฉินยิ้มอย่างเยาะเย้ยและพูดอย่างดูถูก:"ในเมื่อคุณชอบใช้มีดสั้นทำร้ายคนอื่น งั้นฉันจะทำตามที่คุณต้องการ ทำให้คุณมีจุดจบของชีวิตที่สมบูรณ์!"
ฟูจิบายาชิโอตะตกใจสุดขีดและพูดอ้อนวอนว่า:"อย่า! ฉันขอร้อง..."
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มาจากข้อเท้าและเข่าของเขา!
หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกร๊อบแกร๊บ จากนั้นฟูจิบายาชิโอตะก็เห็นน่องของตัวเอง เพราะหัวเข่าของตัวเองถูกหักและน่องก็ถูกพับไปข้างหน้า!
ปรากฏว่าเย่เฉินใช้มือเพียงข้างเดียวหักกระดูกข้อเข่าของเขา ทำให้น่องและข้อเข่าหักออกจากกัน!
เขาถูกความเจ็บปวดทรมานจนเกือบจะเสียสติ เขาเปิดปากและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง:"อ้า!!!"
วินาทีต่อมา เสียงของเขาก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
มีดสั้นที่อยู่ในรองเท้านินจาของเขา ตอนนี้มันได้แทงเข้าไปในปากของเขา และปลายมีดสั้นที่มีเลือดติดอยู่ ได้แทงทะลุออกมาจากท้ายทอยของเขา!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...