ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1633
ในวินาทีที่มีดสั้นแทงทะลุท้ายทอยของฟูจิบายาชิโอตะ เขารู้สึกบาดแผลทั้งเจ็บและชา และความรู้สึกอ่อนแรงก็แพร่กระจายจากบาดแผลไปทั่วทั้งร่างกายของเขาทันที
ความเจ็บปวดนั้น มาจากบาดแผลที่โดนมีดสั้นแทง
ความอ่อนแรงนั้น มาจากยาพิษที่ทาอยู่บนมีดสั้น
เขาหายใจไม่ออก ใบหน้าของเขาเริ่มเขียว เขาจ้องมองเย่เฉินด้วยความหวาดกลัว และมีเสียงครวญครางไม่หยุด
เย่เฉินจ้องมองเขา และถามด้วยความสนใจ:"คุณอยากถามฉัน ฉันทำแบบนั้นได้ยังไง?"
ฟูจิบายาชิโอตะพยักหน้าทันที
จนกระทั่งใกล้ตายแล้ว ฟูจิบายาชิโอตะก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมเย่เฉินถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมเขาถึงสามารถหลบซ่อนอำพรางตัวต่อหน้าตัวเองได้ยังไง ทำไมเขาถึงทำให้มีดคุไนสองเล่มนี้เปลี่ยนทิศทางได้
ในเวลานี้ เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและเอ่ยปากพูด:"สมัยเด็กคุณเคยเรียนฟิสิกส์ไหม? การเคลื่อนที่ของเสียง อาศัยการสั่นสะเทือน ถ้าสามารถควบคุมการสั่นสะเทือน ก็จะสามารถควบคุมเสียงต่างๆได้ ไม่ว่าหูของคุณจะไวต่อเสียงแค่ไหน คุณก็ตรวจจับการเคลื่อนไหวของมันไม่ได้"
ดวงตาของฟูจิบายาชิโอตะเต็มไปด้วยความตกใจ!
การเคลื่อนไหวของเสียงอาศัยจากการสั่นสะเทือน เรื่องนี้เขารู้ แต่คนสามารถควบคุมการสั่นสะเทือนของเสียงได้ยังไง?!
จากนั้น เขาก็มองเย่เฉินด้วยสายตากระตือรือร้นและมีเสียงอู้อี้อยู่ในปาก
เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม:"คุณอยากถาม ฉันทำให้มีดคุไนสองเล่มนั้นโค้งออกไปได้ยังไงใช่ไหม?"
ฟูจิบายาชิ โอตะพยักหน้าอย่างควบคุมไม่ได้
เย่เฉินยิ้มอย่างสงบ:"มันก็เป็นหลักการเดียวกับที่ฉันควบคุมการสั่นสะเทือน แต่ความสามารถนี้ มันเป็นวิชาอันล้ำค่าของประเทศจีนที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ และวิชานินจาของญี่ปุ่นเทียบไม่ติดอยู่แล้ว ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องคิดมาก รีบลงนรกไปเถอะ"
มิฉะนั้น หากวันไหนเขาตกไปอยู่ในมือของศัตรูละก็ เขาอาจจะตายโดยศพไม่สมบูรณ์ก็ได้
ในเวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงสั่นเบาๆมาจากกระเป๋าของฟูจิบายาชิโอตะ
ถ้าเย่เฉินไม่มีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม เขาคงไม่เห็นอย่างแน่นอน
เขาประหลาดใจและเอื้อมมือไปจับกระเป๋าที่อยู่ด้านในเสื้อของฟูจิบายาชิโอตะ และเขาก็พบโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง
โทรศัพท์เครื่องนี้ผ่านการดัดเปลี่ยนมอเตอร์สั่นสะเทือน ทำให้การสั่นสะเทือนสั้นลงและแรงสั่นสะเทือนก็เบาลงอย่างมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการเผยตำแหน่งขณะหลบซ่อนอำพรางตัว เมื่อมีการส่งข้อความเข้ามาทางโทรศัพท์
ขณะนี้ มีข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ หลังจากเย่เฉินใช้นิ้วของฟูจิบายาชิโอตะในการปลดล็อกหน้าจอ เขาเห็นข้อความหนึ่งฉบับที่ส่งมาจากฟูจิบายาชิมาสะ ในข้อความมีเพียงตัวเลขสองตัวคือ:"07"
เย่เฉินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที และดูข้อความก่อนหน้านี้ที่พวกเขาคุยกัน และพบว่าพวกเขาใช้ตัวเลขสองตัวในการสื่อสาร ฟูจิบายาชิมาสะส่งตัวเลข 03 มา และฟูจิบายาชิโอตะก็ตอบกลับด้วยตัวเลข 11
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...