ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1637

ศิษย์น้องสองคนของฟูจิบายาชิมาสะจับตาดูสถานการณ์อยู่รอบๆห้องโถงของโรงแรม

เมื่อเห็นเย่เฉินกลับมาที่โรงแรมเพียงคนเดียวและทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาก็รีบรายงานให้ฟูจิบายาชิมาสะทราบทันที ในขณะเดียวกันพวกเขาสองคนก็รู้สึกประหลาดใจ ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนออกไปเดินเล่นเฉยๆ และมองไม่ออกว่าเขามีร่องรอยการต่อสู้มาก่อน หรือว่าฟูจิบายาชิโอตะไม่ได้ลงมือต่อสู้กับเขา?!

เหตุผลที่พวกเขาคิดแบบนี้ เพราะพวกเขาสองคนคิดว่า ถึงแม้ฟูจิบายาชิโอตะจะสู้เย่เฉินไม่ได้ แต่เขาคงไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดรับมือเย่เฉินไม่ไหว

ถ้าหากตอนนี้เขาเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น งั้นคู่ต่อสู้ของเขาก็คงจะได้รับบาดเจ็บบ้าง และเป็นไปไม่ได้ที่คู่ต่อสู้ของเขาจะไม่เป็นอะไรเลย

ฟูจิบายาชิมาสะที่ใส่เครื่องดักฟังหลายๆอันในห้องของเย่เฉินจนเสร็จ ก็แอบออกมาจากห้องของเย่เฉิน จากนั้นก็ใช้อินเตอร์โฟนบอกพวกเขาสองคน:"มาที่ห้องของฉัน!"

อันที่จริง ทันทีที่เย่เฉินเดินเข้ามาในโรงแรม ก็สังเกตเห็นพวกเขาสองคนทันที

เพราะพวกเขาสะกดรอยตามตัวเองตั้งแต่โตเกียวมาถึงนาโงยะ และเขาก็คุ้นเคยกับสี่คนนี้มาระดับหนึ่งแล้ว

เมื่อเห็นคนพวกนี้มานั่งรอตัวเองที่ห้องโถงของโรงแรม เย่เฉินรู้ว่าพวกเขาต้องมีแผนอะไรบางอย่าง

ดังนั้น เขาไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาเลย และนั่งลิฟต์ขึ้นไปในห้องของตัวเอง

เมื่อเดินเข้ามาในห้อง เขาก็รู้สึกว่าในอากาศมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกคุ้นชิน

จาก《ตำราเก้าเสวียนเทียน》เย่เฉินรู้ว่าทุกคนมีลมหายใจที่ไม่เหมือนกัน

สิ่งที่เรียกว่าลมหายใจ มันก็คือสนามแม่เหล็กในวิชาฟิสิกส์

คนๆหนึ่งถึงแม้ว่าจะอำพรางตัวได้อย่างแนบเนียน แต่ถ้าเขาไม่มีความสามารถเหมือนกับเย่เฉิน มันยากมากที่เขาจะซ่อนลมหายใจของตัวเองได้

ก็เหมือนรถยนต์ที่กำลังวิ่งอยู่ ถึงแม้มันจะเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมแค่ไหน แต่มันก็ปล่อยควันไอเสียจางๆออกมา หลังจากที่รถยนต์วิ่งผ่าน ควันไอเสียก็จะอยู่ในอากาศ

อย่างไรก็ตาม ถ้าใครที่มีประสาทสัมผัสไวในด้านการดมกลิ่น ก็จะสามารถพบกลิ่นของควันไอเสียได้

แต่ลมหายใจอันแผ่วเบาของร่างกายมนุษย์ มันจะระเหยไปได้ง่าย เว้นแต่คนที่มีประสาทสัมผัสที่ไว ถ้าเป็นคนทั่วไปก็จะสัมผัสได้ยาก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน