ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1644

แผนกต้อนรับตกใจกับท่าทางที่น่ากลัวของเขา และพูดอย่างติดๆ ขัดว่า “ท่านผู้ชายคนนี้ ต้องขออภัยจริงๆ! ผู้ช่วยของแขกผู้มีเกียรติทั้งสองได้บอกกับเราอย่างชัดเจนแล้วว่า แขกผู้มีเกียรติทั้งสองไม่มีเวลาพบคุณจริงๆ ดังนั้นได้โปรดอย่าทำให้เราต้องลำบากเลย.......”

ความมั่นใจในตนเองที่แข็งแกร่งแต่เดิมของมัตสึโมโตะ โยชิโตะ ถูกหญิงสาวแผนกต้อนรับคนนี้บดขยี้จนแตกเป็นผงทันที!

เขาดุด่าอย่างบ้าคลั่งว่า “ผมชื่อมัตสึโมโตะ โยชิโตะ ไม่ใช่ท่านผู้ชายคนนี้! คุณเข้าใจไหม?”

หญิงสาวที่แผนกต้อนรับเดินถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ “ต้องขออภัยจริงๆ คุณมัตสีโมโตะ ฉันก็แค่บอกต่อคำตอบจากแขกให้คุณเท่านั้น ได้โปรดให้อภัยฉันด้วยเถอะ......”

ในล็อบบี้ มีคนจำนวนมากกำลังมองดูมัมัตสึโมโตะ โยชิโตะและกระซิบ

คนเหล่านี้กระซิบเป็นกลุ่มสองคนสามคน แม้ว่าจะไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด แต่จากสีหน้าของพวกเขา มัตสึโมโตะ โยชิโตะก็สามารถเห็นได้ว่า พวกเขาทั้งหมดกำลังหัวเราะเยาะตัวเองอยู่!

เขาหยิ่งผยองมาโดยตลอด โดยคิดว่าในแง่ของความสามารถ ตัวเองก็เป็นตำแหน่งสูงสุดในบรรดาบริษัทรุ่นใหม่ของญี่ปุ่น

แต่กลับไม่คิดเลยว่า ตัวเองคิดริเริ่มที่จะมาขอพบ แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจที่จะพบเขาเลยด้วยซ้ำ!

เรื่องนี้ทำให้มัตสึโมโตะ โยชิโตะรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ในใจอย่างมาก

มัตสึโมโตะ โยชิโตะกำหมัด และกัดฟันแน่น ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

ยิ่งคนที่มีความมั่นใจ และหยิ่งผยองมากเท่าไหร่ ความอดทนทางจิตใจของพวกเขาก็จะยิ่งแย่ลง

ยิ่งคนรู้สึกว่าทุกคนต้องมองตัวเองสูงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกลัวการถูกดูถูกจากคนอื่นมากขึ้นเท่านั้น

มัตสึโมโตะ โยชิโตะก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุด