ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1647
การเจรจาระหว่างซูจือเฟย ซูจือหยูและนางาฮิโกะ อิโตะ สุดท้ายก็ต้องจบลงด้วยแบบที่ไม่มีความสุข
เมื่อพี่น้องทั้งสองออกจากอิโตะ คอร์ปอเรชัน นางาฮิโกะ อิโตะยังคงด่าแม่อยู่ที่เดิมอย่างโกรธจัด
ระหว่างทางกลับโรงแรม ซูจือเฟยก็ถามซูจือหยูว่า “จือหยู เมื่อกี้นี้ผมยังกะว่าจะหลอกนางาฮิโกะ อิโตะสักหน่อย และดูว่าเขาจะยอมรับอัตราส่วนยี่สิบเปอร์เซนต์ได้หรือไม่ ทำไมจู่ๆ คุณถึงไม่ไว้หน้าเขาในทันใด?”
ซูจือหยูยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “เห็นได้ชัดว่ายี่สิบเปอร์เซ็นต์นั้นต่ำกว่าราคาต่ำสุดที่เขาสามารถยอมรับได้ ดังนั้นไม่ว่าวันนี้คุณจะคุยกับเขาอย่างไร เขาก็จะไม่สามารถยอมรับอัตราส่วนนี้ได้ ถ้าคุณอยากจะบังคับเขาจริงๆ คุณก็ต้องกดดันเขาให้เพียงพอ”
ซูจือเฟยถามว่า “คุณมีความคิดดีๆ อะไรบ้างไหม?”
ซูจือหยูกล่าวว่า “คุณโทรหาทากาฮาชิ มาจิ และบอกว่าคุณวางแผนที่จะเซ็นสัญญากับเขาในวันพรุ่งนี้ แต่ก่อนที่จะเซ็นสัญญา คุณต้องคุยกับเขาเกี่ยวกับรายละเอียดอีกครั้ง เวลาก็กำหนดเป็นพรุ่งนี้ช่วงเช้าเลย”
ซูจือเฟยถามต่อว่า “พูดอย่างไร? จะตกลงตามนี้เลยเหรอ ให้พวกเขาเซ็นสัญญาไปเลยงั้นเหรอ?”
“ไม่” ซูจือหยูพูดอย่างเฉยเมยว่า “วางแผนที่จะเซ็นสัญญา แต่รายละเอียดยังต้องได้รับการพิจารณา ถึงเวลานั้นเราก็สามารถหาเหตุผลบางอย่าง และบอกว่ามีรายละเอียดบางอย่างที่จะต้องพูดคุยกันอีกครั้ง และฉันก็จะสามารถเลื่อนวันที่เซ็นสัญญาไปเป็นวันหลังใช่ไหม? ”
ขณะที่พูด ซูจือหยูก็พูดอีกว่า “ถ้าปล่อยข่าวออกไปตั้งแต่ตอนนี้ นางาฮิโกะ อิโตะจะต้องเป็นกังวลมากแน่นอน รอไม่ถึงวันรุ่งขึ้น เขาก็จะลดท่าทีลง และริเริ่มมาพูดคุยกับพวกเราอีกครั้ง”
ซูจือเฟยพยักหน้า และพูดว่า “เอาล่ะ งั้นก็ฟังของคุณ ผมจะโทรหาทากาฮาชิ มาจิเดี๋ยวนี้เลย!”
ทากาฮาชิ มาจิได้รับโทรศัพท์จากซูจือเฟย เมื่อเขาได้ยินว่าตระกูลซูกำลังจะเซ็นสัญญากับตัวเอง เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างมาก!
ต่อมา ขณะกำลังจัดลูกน้องเพื่อเตรียมพิธีลงนามในวันพรุ่งนี้ เขาก็ปล่อยข่าวออกไป บอกให้คนทั้งโตเกียวรู้เรื่องว่า ตระกูลซูพร้อมที่จะเซ็นสัญญากับตัวเองแล้ว
ข่าวนี้ แพร่กระจายทันทีในหมู่ยอดธุรกิจของโตเกียว
ผู้คนนับไม่ถ้วนโทร และส่งข้อความแสดงความยินดีกับทากาฮาชิ มาจิ เพราะพวกเขาเชื่อว่า เมื่อตระกูลทากาฮาชิและตระกูลซูร่วมมือกัน ตระกูลทากาฮาชิก็จะแซงหน้าตระกูลอิโตะอย่างแน่นอน และกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในญี่ปุ่น!
นางาฮิโกะ อิโตะที่รู้สึกเบื่อหน่ายมาก ขังตัวเองอยู่ในห้อง และคิดเรื่องนี้คนเดียวตลอดทั้งเย็น
ในท้ายที่สุด หลังจากเข้าสู่ตอนกลางคืน เขาตัดสินใจอย่างไม่เต็มใจ และโทรหาตระกูลซู เพื่อขอโอกาสในการเจรจาพูดคุยอีกครั้ง
หากไม่ได้ผลจริงๆ ก็ตกลงโดยตรงกับเงื่อนไขความร่วมมือยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของตระกูลซู
ในขณะนี้ ซูจือหยูและซูจือเฟยเพิ่งกินข้าวเสร็จในร้านอาหารหมุนเวียนที่ชั้นบนสุดของโรงแรม หลังจากที่ทั้งสองกลับถึงห้องแล้ว ซูจือหยูก็ไปอาบน้ำก่อน
ในเวลานี้ กริ่งประตูก็ดังขึ้น และเธอเห็นจากจอ LCD ว่าเป็นพี่ชายของเธอกำลังเคาะประตูอยู่ และเธอก็เปิดประตูด้วยมือ
ซูจือเฟยยืนอยู่ที่ประตู ถือโทรศัพท์มือถือ ยิ้มแล้วพูดว่า “จือหยู คุณช่างชาญฉลาดจริงๆ ! เมื่อกี้นี้นางาฮิโกะ อิโตะโทรมาหาผมแล้ว!”
ซูจือหยูพิงอยู่ที่กรอบประตู แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “เขาพูดว่ายังไง?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...