ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1651
ในเวลานี้ เย่เฉินกำลังเดินเล่นอยู่ที่ถนนคนเดินในโอซาก้า
ที่ออกมาข้างนอกในครั้งนี้ เขาก็ยังคงไม่ยอมให้เฉินจื๋อข่ายและคนอื่นๆ ติดตามมาด้วย
เหตุผลก็คือ เขาอยากจะใช้โอกาสจากเวลานี้ กำจัดนินจาที่เหลืออีกสามคนที่ติดตามเขาอยู่โดยตรง
เนื่องจากโอซาก้าเป็นจุดสุดท้ายของธรกิจ ในการเดินทางญี่ปุ่นในครั้งนี้ ดังนั้น เขาอยากจะกำจัดผู้ติดตามสามคนนี้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบไปที่เกียวโต
เขาจงใจนำฟูจิบายาชิ มาสะทั้งสามคนออกจากย่านใจกลางเมือง เตรียมหาสถานที่ที่เหมาะสมในการลงมือ
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ แต่เดิมคนสามคนที่เดินตามเขาอย่างเงียบๆ ซึ่งอยู่ห่างออกไปสองสามร้อยเมตร ก็เริ่มหันหลังและเดินกลับไป
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะแอบสงสัยว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? พวกเขาไม่ติดตามผมอีกแล้วเหรอ หรือว่าพวกเขาจะสังเกตได้อะไรบางอย่างงั้นเหรอ?”
“แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ผมตัวคนเดียว ไม่ได้แสดงเจตนาการโจมตีใดๆ แม้กระทั่งทำเหมือนไม่รู้ว่ามีพวกเขาอยู่ด้วยซ้ำ พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ
“หรือว่าพวกเขาจะมีเรื่องรีบร้อนอะไร? หรือว่า ทากาฮาชิ มาจิคนนั้นยอมแพ้ปล่อยให้พวกเขาเลิกติดตามผมงั้นเหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็ถอนหายใจ หันหลังกลับมา และเริ่มติดตามสามคนนี้กลับไป
เขาไม่อยากทิ้งอันตรายที่ซ่อนอยู่ให้กับตัวเอง ยังไงซะนินจาพวกนี้ก็ติดตามเขามานานมากแล้ว ถ้าตัวเองปล่อยให้พวกเขาจากไปแบบนี้ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะกลับมาฆ่าเขาอีกหรือเปล่า?
แม้กระทั่ง ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่พวกเขารู้ว่าตัวเองได้ออกจากญี่ปุ่นไปแล้ว จะตามไปหาเรื่องตัวเองที่เมืองจินหลิงหรือไม่?
เมืองจินหลิงมีภรรยาของตัวเองเซียวชูหรันอยู่ ซึ่งนั่นเป็นจุดอ่อนของตัวเอง ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอตกอยู่ในอันตรายได้!
ดังนั้น ในวันนี้ ให้สามคนนี้ทิ้งชีวิตของพวกเขาไว้ที่นี่เลยจะดีกว่า!
ฟูจิบายาชิ มาสะไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะหันกลับมาติดตามพวกเขา เขารู้สึกมาตลอดว่าเย่เฉินน่าจะยังไม่ได้สังเกตเห็นการดำรงอยู่ของพวกเขา ดังนั้นตอนนี้เขาจึงพารุ่นน้องสองคน และรีบวิ่งไปในทิศทางของโรงแรม
ตอนนี้ฟ้ามันเริ่มมืดแล้ว และเป็นไปไม่ได้ที่อยากจะเดินทางจากโอซาก้าไปโตเกียวด้วยชิงกันเซ็งและเครื่องบิน ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดก็คือการขับรถไปจนสุดทาง
ถ้าขับรถเร็ว ก็จะสามารถไปถึงโตเกียวได้ภายในห้าถึงหกชั่วโมง
ดังนั้น พวกเขาต้องกลับไปที่โรงแรมเพื่อไปรับรถ จากนั้นก็ออกเดินทางอย่างรวดเร็ว ไปยังกรุงโตเกียว
ทันทีที่เขากำลังจะปลดล็อคประตูเพื่อเข้าไปในรถ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีแรงเข้ากระชากคอของเขาโดยตรงจากด้านหลัง!
ทันทีหลังจากนั้น เขาก็เห็นคนใช้มีดคุไน จี้ที่คอของตัวเองอย่างแน่นหนา!
อีกอย่าง เขาก็รู้จักกับมีดคุไนนี้ด้วย! มันเป็นสิ่งที่ศิษย์น้องเล็กของตัวเองฟูจิบายาชิ โอตะที่เป็นเจ้าของ!
เขาพึมพำอยู่ในใจด้วยความตื่นตระหนกว่า “หรือว่า คนคนนี้ ก็คือคนที่ฆ่าศิษย์น้องเล็ก!”
เขาตกใจไปหมดทั้งคน และพูดโพล่งออกมาว่า “พี่ใหญ่โปรดไว้ชีวิตผมด้วย อย่าฆ่าผมเลยนะครับ!”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ก็ทำตามที่ผมพูด!”
เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วราวกับโขลกกระเทียม “ผมจะฟังของคุณทั้งหมดเลย คุณอย่าหุนหันพลันแล่น มีดคุไนนี้ทายาพิษที่ดุร้าย ถึงแค่จะโดนผิวหนังเพียงเล็กน้อยก็คงไม่รอดแล้ว........”
......
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...