ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1660
เย่เฉินโบกมือลา “ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องห่วง ผมมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องไปจัดการนิดหน่อย จัดการเสร็จแล้วก็จะกลับมา”
เฉินจื๋อข่ายถามว่า “อยู่ในโอซาก้าไหม? ให้ผมจัดคนไปปกป้องคุณหรือไม่?”
“ไม่ต้องแล้ว” เย่เฉินไม่ได้บอกว่าตัวเองจะไปไหนกันแน่ และเขาก็ไม่ต้องการที่จะพูด
เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม เขาเอาแต่คิดถึงอิโตะ นานาโกะอยู่ในสมอง บางทีอาจจะเพราะเห็นใจผู้หญิงคนนั้น หรืออาจจะเพราะชื่นชม หรือจากอารมณ์อื่นๆ เย่เฉินคิดไม่ออก และก็ไม่อยากจะไปคิดมัน
ตอนนี้เขา เพียงแค่อยากจะไปเกียวโตเพื่อพบกับอิโตะ นานาโกะกับตาด้วยตัวเอง และไปเยี่ยมดูอาการบาดเจ็บของเธอด้วย
ไม่ว่าจะเป็นยังไง หากอาการบาดเจ็บของเธอหายดีแล้ว ตัวเองก็จะสามารถกลับไปได้อย่างสบายใจ
เฉินจื๋อข่ายเห็นว่าเย่เฉินไม่ยอมเปิดเผยการเดินทางของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป เพียงแค่ขอให้เขาขับรถอย่างระมัดระวัง หากหิมะตกหนักขึ้นก็รอให้หิมะหยุดตกแล้วค่อยขับรถ
เย่เฉินยอมรับ แล้วขับออกไปตัวคนเดียว
โอซาก้าอยู่ใกล้กับเกียวโตมาก และใช้เวลาในการขับรถเพียงประมาณหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น
เมื่อเขามาถึงเกียวโต ท้องฟ้าก็ได้มืดลงแล้ว
หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ราวกับหิมะขนห่านเลยทีเดียว
เย่เฉินไม่รู้ว่าคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ที่ไหน ดังนั้นเขาจึงไปหาร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งแล้วกินราเมงสไตล์จีนไปชามหนึ่ง ตอนที่เช็กบิล เขาก็ถามจากเถ้าแก่ไปคำหนึ่งว่า “เถ้าแก่ คุณรู้ไหมว่าคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ที่ไหน? ”
อีกฝ่ายยิ้มและพูดว่า “คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ถัดจากปราสาทนิโจ ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่มาก และหาง่ายมาก มีโล่ประกาศเกียรติอยู่ที่ทางเข้าด้านหน้า ซึ่งก็คืออิโตะในตัวอักษรจีน”
เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็เดินออกจากร้านอาหาร
ปราสาทนิโจเป็นจุดท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในเกียวโต ดังนั้นจึงสามารถค้นหาจากแผนที่ได้โดยตรง และอยู่ห่างจากเย่เฉินเพียงสองกิโลเมตร
เห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงแล้ว เย่เฉินที่นั่งอยู่ในรถก็เริ่มลังเลและไม่กล้าเดินต่อเล็กน้อย
เขายังทำใจไม่ได้ ตัวเองจะไปพบกับอิโตะ นานาโกะได้อย่างไร
อิโตะ นานาโกะเพิ่งแช่น้ำพุร้อนเสร็จ
เพราะในที่สุดในวันนี้หิมะที่ตั้งตารอคอยมานานก็ได้ตกลงมาแล้ว และยังเป็นหิมะที่ตกหนักอีกด้วย อิโตะ นานาโกะกวาดล้างหมอกควันในหัวใจของเธอออกไป และก็รู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เธอขอให้คนรับใช้ของเธอเปลี่ยนชุดกิโมโนที่สวยงามอย่างเปรียบเทียบกับสิ่งอื่นไม่ได้ให้กับตัวเอง จากนั้นก็ขดผมยาวของตัวเองอย่างสง่างาม และติดกิ๊บตัวโปรดของเธอ
จากนั้น เข็นรถเข็นเพียงลำพัง แล้วมาถึงที่ลานเล็กๆ ของตัวเอง เพื่อเพลิดเพลินกับหิมะด้วยความปีติยินดี
บ้านพักของตระกูลอิโตะครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ และมีลานบ้านขนาดใหญ่และขนาดเล็กอยู่หลายแห่ง ลานบ้านที่อิโตะ นานาโกะอยู่นั้นห่างไกลและเงียบสงบที่สุด
หิมะตกหนักมาก และในไม่ช้าก็มีหิมะสีขาวตกลงมาบนหัวของเธอชั้นหนึ่ง และอิโตะ นานาโกะมองดูหิมะที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า กระโดดด้วยความปีติยินดีเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง
หลังจากนั้นไม่นาน เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า และพูดอยู่ในใจอย่างตั้งใจว่า “ไม่รู้ว่าเย่เฉินซังกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้? และไม่รู้ว่าที่จินหลิงมี
หิมะตกอยู่ในตอนนี้หรือเปล่า? และก็ไม่รู้ว่าเขาจะคิดถึงฉันหรือไม่........”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...