ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1664
เย่เฉินรู้สึกว่าพวกเขามาไม่ดี จึงปิดซ่อนลมปราณในทันทีและสังเกตการณ์อย่างลับๆ ก็เห็นว่าคนเหล่านี้ปีนข้ามกำแพงรั่วด้วยความเร็วที่เร็วมาก ต่อจากนั้นก็จากหลายทิศทาง วิ่งเตลิดไปหาอิโตะ นานาโกะ!
แม้ว่าอิโตะ นานาโกะจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เนื่องจากพื้นฐานก็ยังเป็นยอดฝีมือศิลปะต่อสู้คนหนึ่ง ความรู้สึกไวเป็นอย่างมาก เมื่อตอนที่ทั้งหกนี้ยังไม่เข้าใกล้ เธอก็รับรู้ทั้งหมดแล้ว
ในขณะนี้ อิโตะ นานาโกะอยากจะตะโกนเสียงดัง ให้คนดูแลบ้านกับพ่อบ้านในลานบ้านอื่นมาช่วยเหลือ แต่ทว่า ตอนที่เธอเตรียมจะร้องขอความช่วยเหลือ ก็ล้มเลิกความคิดนี้อย่างกะทันหัน
เพราะว่า เธอจากร่างของทั้งหกคนนี้ มองออกว่าคนเหล่านี้ เป็นนินจาทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้น!
แม้ว่าตระกูลของตัวเองจะมีนินจาอยู่ แต่ทว่า นินจาเหล่านั้นต่างก็อยู่ที่โตเกียว ไม่ได้อยู่ที่เกียวโต
ความแข็งแกร่งของนินจานั้นแข็งแกร่งมาก ความสามารถในการต่อสู้ที่แท้จริงนั้นแข็งแกร่งมากกว่า ต่อให้ก่อนหน้านี้ที่ตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ คงจะไม่สามารถเอาชนะนินจาธรรมดาคนหนึ่งได้ นับประสาอะไรกับที่นี่มีหกคน!
ที่สำคัญดูเหมือนว่า อย่างน้อยก็มีความแข็งแกร่งเทียบเท่านินจาระดับกลาง
แทบจะในทันที อิโตะ นานาโกะก็เข้าใจ รวบรวมคนทั้งหมดในคฤหาสน์นี้ คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหกคนนี้
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ตัวเองจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือทำไม ให้คนอื่นมาตายเพื่อตัวเองเหรอ?
เนื่องจากว่า คนพวกนี้แค่มองก็รู้ว่ามุ่งหามาตัวเอง
ดังนั้น ตอนที่ทั้งหกคนเกือบจะวิ่งไปถึงตรงหน้าของอิโตะ นานาโกะอย่างรวดเร็ว เธอเอ่ยปากพูดอย่างไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งว่า: “ผู้อาวุโสหลายท่าน ถ้าหากมาเอาชีวิตของฉัน งั้นฉันก็จะให้ความร่วมมือได้ แต่พวกคุณได้โปรดไว้ชีวิตของคนอื่นๆในคฤหาสน์ด้วย พวกเขาส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลอิโตะ เพียงแค่คนใช้ที่ทำงานในตระกูลอิโตะเท่านั้น”
หัวหน้าคนนั้นแสยะยิ้มพูดว่า: “ได้ยินมานานแล้วว่าลูกสาวคนโตของตระกูลอิโตะนั้นไม่ธรรมดา เมื่อได้เจอวันนี้ พิเศษจริงๆ!”
จากนั้น เขาก็ดึงดาบออกมา พูดอย่างเยือกเย็นว่า: “พูดตรงๆแบบไม่ปิดบัง วันนี้พวกเรามาเอาชีวิตของคุณ ต้องการให้พ่อของคุณเลือดต้องล้างด้วยเลือด เขาแอบฆ่าสมาชิกสี่คนของตระกูลฟูจิบายาชิ แล้วก็ฆ่าคุณชายใหญ่ของตระกูลทากาฮาชิ ทำได้เพียงให้ลูกสาวอย่างคุณลำบากชดใช้ดอกเบี้ยเล็กน้อยก่อนแล้ว!”
เมื่อเย่เฉินได้ยินเรื่องนี้ ในใจก็นิ่งอึ้ง: “อะไรนะ? ทากาฮาชิ เอคิจิตายแล้วเหรอ? ดูเหมือนว่า หลังจากที่ตัวเองออกจากโตเกียว โตเกียวก็ไม่สงบสุขแม้แต่น้อยนะ!”
หัวหน้าคนนั้นถอนหายใจเบาๆ: “คุณอิโตะ ฉันจะทำให้คุณตายอย่างมีความสุข หวังว่าชาติหน้าคุณจะได้ไม่ต้องมาเกิดอยู่ในตระกูลที่ร่ำรวย!”
พูดแล้ว เขาก็ยกคะนุอิขึ้นสูง รวบรวมแรงทั้งหมดไว้ที่แขนทั้งสอง เตรียมพร้อมที่จะฟันไปที่คอของอิโตะ นานาโกะอยู่ทุกเวลา
ในเวลานี้ใจของอิโตะ นานาโกะก็อ่อนปวกเปียกแล้ว ดวงตาที่สวยงามทั้งสองก็หลับตาลงอย่างแน่นหนา รอเวลาที่โชคชะตาสุดท้ายจะมาถึง!
ในขณะที่หัวหน้าคนนั้นยกมือขึ้นจะฟันดาบลงมา ใบมีดที่เยือกเย็นก็พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วผ่านอากาศด้วยความเร็วที่เร็วมาก!
ฉึกดังมาหนึ่งเสียง มีดคุไนที่อาบพิษเล่มหนึ่ง แทงไปที่กึ่งกลางหว่างคิ้วของเขา!
และคนที่เตรียมจะตัดหัวของอิโตะ นานาโกะคนนั้น ก็เสียชีวิตกะทันหันในทันที!
ในที่สุด เย่เฉินลงมือแล้ว!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...