ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1667

นินจาทั้งสี่คนของตระกูลฟูจิบายาชิ ต่างก็รู้สึกว่าคราวนี้สามารถฆ่าเย่เฉินได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียวอย่างแน่นอน

และอิโตะ นานาโกะ ก็อกสั่นขวัญแขวน กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับเย่เฉิน

สำหรับเธอแล้ว ต่อให้ตัวเองตายแล้ว ก็ไม่ยอมให้เย่เฉินได้รับบาดเจ็บเพื่อตัวเอง

ในขณะนี้ เย่เฉินถอยห่างจากที่เดิมออกไปหลายเมตรอย่างรวดเร็วในทันที ด้วยความเร็วที่เร็ว ทำให้นินจาทั้งสี่คนตกตะลึงจนตาค้าง!

ตัวของพวกเขาเองก็คือลงมือก่อนได้เปรียบก่อน จากเวลาที่เริ่มต้นเร็วกว่าเย่เฉิน

ที่สำคัญ ในมือพวกเขาทั้งหมดมีคะนุอิที่มีความยาวเกือบหนึ่งเมตร สิ่งนี้ทำให้ระยะการโจมตีของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย บนพื้นฐานทำให้พวกเขาสามารถพอที่จะได้เปรียบที่ลงมือก่อน และก็เร็วไปหนึ่งก้าว

ตามความเข้าใจของพวกเขา แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ใครจะหนีไปได้ในชั่วพริบตาเดียวนี้

นี่ก็เหมือนกับว่า คนปกติไม่สามารถที่จะหลบกระสุนที่เขายิงมาได้!

แต่ทว่า เย่เฉินดันทำได้!

ในเวลาเดียวกันกับที่เย่เฉินถอยหลังอย่างรวดเร็ว ยันต์ฟ้าร้องก็เก็บอยู่ในกระเป๋าแล้ว ต่อจากนั้น ทั้งมือซ้ายและมือขวาก็มีมีดคุไนโผล่ออกมาสองเล่ม และพุ่งไปในทั้งสี่คนที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว บนท้องฟ้าคนนั้น และคนที่อยู่ข้างหน้าคนนั้น!

เมื่อทั้งสองได้ยินเสียงมีดคุไนพุ่งทะลุทะลวงอากาศ เห็นแสงแวบที่โบยบินด้วยความเร็วสูงอย่างฉับพลัน ต่างก็เตือนซึ่งกันและกันว่า: “ระวัง!”

ต่อจากนั้น ทั้งสองกำลังจะหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างก็รู้สึกว่าเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจอย่างฉับพลัน

คนที่ลอยขึ้นไปในอากาศคนนั้น ตกลงลงมาอย่างรวดเร็วในทันที และคนที่พุ่งเข้าหาเย่เฉินก่อนคนนั้น ก็คุกเข่าลงกับพื้นในทันที!

สองที่อยู่ด้านบนทั้งซ้ายและขวานั้น ตกใจกลัวกับสถานการณ์ที่อยู่ข้างหน้า!