ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1668
“เย่เฉินซัง…”
อิโตะ นานาโกะสะอื้น หมุนล้อรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วเข้ามาหาเย่เฉิน
เย่เฉินเดินไปไม่กี่ก้าวอย่างรวดเร็ว มาถึงตรงหน้าของเธอ และเอ่ยปากถามว่า: “คุณอิโตะ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร…”อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า ต่อจากนั้น ก็ปิดหน้าร้องไห้อย่างควบคุมไม่หยุด
ในขณะนี้ ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอไม่ใช่ชีวิตที่รอดพ้นจากความตาย แต่เป็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเย่เฉิน นำความประหลาดใจครั้งใหญ่มาให้เธอ
เมื่อเย่เฉินเห็นเธอร้องไห้ราวกับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ก็อดไม่ได้ยื่นมือออกไป จับหลังมือที่เย็นเฉียบของเธออย่างอ่อนโยน และพูดปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “คุณอิโตะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”
อิโตะ นานาโกะเช็ดน้ำตา และส่ายหน้าพูดว่า: “ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องเมื่อกี้นี้…”
หลังจากที่พูดจบ เธอเงยหน้าขึ้น ไม่ซ่อนเร้นความรักอันลึกซึ้งในดวงตา และถามอย่างสะอื้นว่า: “เย่เฉินซัง ทำไมคุณมาที่เกียวโตได้ล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “มาทำธุระที่ประเทศญี่ปุ่น มาถึงที่โอซาก้าพอดี คิดว่าโอซาก้าอยู่ใกล้คุณมาก ดังนั้นก็มาเยี่ยมคุณ”
เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ความหวานในใจราวกับน้ำตานับไม่ถ้วนก็ละลายไปในทันที
เธอถามอย่างตื่นเต้น: “เย่เฉินซัง คุณ…คุณเป็นเพราะคิดถึงฉัน ดังนั้นจึงมาเยี่ยมฉันเหรอ?”
“เอ่อ…”เย่เฉินถูกเธอถามจนตอบไม่ออก
เดิมทีอยากจะหาข้ออ้างปกปิด แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามาไกลจนถึงที่นี่ การกระทำนี้เป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว ตัวเองในเวลานี้ ยังจะมีอะไรโกหกได้อีก?
ดังนั้น เขาพยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ: “ก็คงจะอย่างงั้น…”
เย่เฉินพยักหน้า พูดอย่างจริงจังว่า: “อันที่จริงแล้วครั้งนี้ที่ฉันมาเยี่ยมคุณ หลักๆคืออยากจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของคุณให้หายดี คาดไม่ถึงว่าจะเจอกับเรื่องแบบนี้…”
อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างซาบซึ้ง และพูดว่า: “เย่เฉินซัง อาการบาดเจ็บของฉันให้หมอที่ดีที่สุดในประเทศญี่ปุ่นรักษาแล้ว ความหมายของพวกเขาคือ รักษาชีวิตของฉันไว้ได้ก็ยากมากแล้ว ด้วยวิธีทางการแพทย์ที่มีอยู่ เป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้ฉันหายดีอีกครั้ง ถ้าหากสามารถทำให้ฉันหลุดพ้นจากรถเข็นได้ภายในเวลาไม่กี่ปี ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ทางการแพทย์แล้ว”
พูดแล้ว อิโตะ นานาโกะก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองเย่เฉินด้วยดวงตาที่เร่าร้อน และพูดอย่างจริงจัง: “เย่เฉินซัง คุณมาเยี่ยมฉันได้ ฉันก็ซาบซึ้งมากแล้ว สิ่งนี้สำคัญกว่าให้ฉันลุกขึ้นยืนใหม่หรือว่าหายดีเหมือนเดิม…”
“คุณไม่รู้หรอกว่า ช่วงนี้ ฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน แม้แต่ฉันก็ไม่อยากที่จะเชื่อเลยว่า ฉันในช่วงเวลาที่นานมานี้ ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตัวเองไม่ใช่หายดี แต่เป็นการได้พบกับเย่เฉินซังอีก…”
พูดถึงตอนนี้ อิโตะ นานาโกะรวบรวมความกล้า จับมือของเย่เฉิน และเอ่ยปากพูดอย่างลึกซึ้งว่า: “ขอบคุณนะ เย่เฉินซัง! คุณสามารถปรากฏตัวที่นี่ได้ เป็นความโชคดีของนานาโกะ ถ้านานาโกะสามารถที่จะจับมือกับเย่เฉินซังท่ามกลางหิมะได้สักพัก ก็ไม่มีความเสียใจในชีวิตนี้แล้ว…”
เมื่อเย่เฉินเห็นดวงตาที่อ่อนโยนของเธอ ในใจก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขามองไปที่อิโตะ นานาโกะ และพูดอย่างจริงจังว่า: “นานาโกะ ฉันมีวิธีรักษาคุณให้หายดี ทำให้คุณหายดีเหมือนเดิมอย่างสมบูรณ์!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...