เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1668

“เย่เฉินซัง…”

อิโตะ นานาโกะสะอื้น หมุนล้อรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วเข้ามาหาเย่เฉิน

เย่เฉินเดินไปไม่กี่ก้าวอย่างรวดเร็ว มาถึงตรงหน้าของเธอ และเอ่ยปากถามว่า: “คุณอิโตะ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร…”อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า ต่อจากนั้น ก็ปิดหน้าร้องไห้อย่างควบคุมไม่หยุด

ในขณะนี้ ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอไม่ใช่ชีวิตที่รอดพ้นจากความตาย แต่เป็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเย่เฉิน นำความประหลาดใจครั้งใหญ่มาให้เธอ

เมื่อเย่เฉินเห็นเธอร้องไห้ราวกับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ก็อดไม่ได้ยื่นมือออกไป จับหลังมือที่เย็นเฉียบของเธออย่างอ่อนโยน และพูดปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “คุณอิโตะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

อิโตะ นานาโกะเช็ดน้ำตา และส่ายหน้าพูดว่า: “ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องเมื่อกี้นี้…”

หลังจากที่พูดจบ เธอเงยหน้าขึ้น ไม่ซ่อนเร้นความรักอันลึกซึ้งในดวงตา และถามอย่างสะอื้นว่า: “เย่เฉินซัง ทำไมคุณมาที่เกียวโตได้ล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “มาทำธุระที่ประเทศญี่ปุ่น มาถึงที่โอซาก้าพอดี คิดว่าโอซาก้าอยู่ใกล้คุณมาก ดังนั้นก็มาเยี่ยมคุณ”

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ความหวานในใจราวกับน้ำตานับไม่ถ้วนก็ละลายไปในทันที

เธอถามอย่างตื่นเต้น: “เย่เฉินซัง คุณ…คุณเป็นเพราะคิดถึงฉัน ดังนั้นจึงมาเยี่ยมฉันเหรอ?”

“เอ่อ…”เย่เฉินถูกเธอถามจนตอบไม่ออก

เดิมทีอยากจะหาข้ออ้างปกปิด แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามาไกลจนถึงที่นี่ การกระทำนี้เป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว ตัวเองในเวลานี้ ยังจะมีอะไรโกหกได้อีก?

ดังนั้น เขาพยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ: “ก็คงจะอย่างงั้น…”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน