ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 167

บทที่167 ตั้งใจตีเธออีกครั้ง ก็เพื่อกำจัดพวกเขา（1）

หลังรถยนต์แล่นมาถึงตัวเมือง พายุฝนที่ตกกระหน่ำเมื่อครู่ ค่อย ๆ สงบลงในที่สุด

จากนั้น ลมพัดเปิดเมฆ จนปรากฏรุ้งกินน้ำขึ้นบนท้องฟ้า ดึงดูดให้ผู้คนจำนวนมากแหงนหน้าขึ้นมอง

เย่เฉินจอดรถที่หน้าประตูตลาดขายสินค้า ให้จางเอ้อเหมาลงจากรถไปก่อน

หลังจางเอ้อเหมาลงจากรถแล้ว โค้งคำนับเย่เฉินด้วยความนอบน้อม สามครั้งงาม ๆ พูดอย่างนอบน้อมว่า: “ขอบคุณอาจารย์เย่!”

เย่เฉินมองเขาและพูดเบา ๆ ว่า: “จางเอ้อเหมา เรื่องในวันนี้ เจ้าอย่าเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“อาจารย์เย่วางใจเถอะ เอ้อเหมาเข้าใจดี!” จางเอ้อเหมาใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ เวลานี้ได้นับถือเย่เฉินอย่างกับเทพบนสวรรค์

เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพอใจ และขับรถออกไป

จากเอ้อเหมายังยืนอยู่ที่เดิม สายตามองรถของเย่เฉินแล่นออกไปไม่ขยับเขยื้อนตัวแม้แต่นิดเดียว

สำหรับต่งรั่งหลินที่อยู่บนรถ เย่เฉินขับรถไปส่งเธอที่โรงแรมพร้อมกับเซียวชูหรัน

ต่งรั่งหลินพักอยู่ที่โรงแรมในเมืองจินหลิงมาตลอด อีกทั้งพักอยู่ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม อีกทั้งยังเป็นกิจการของเย่เฉินอีกด้วย ต่อให้พี่ชายของต่งรั่งหลินใจกล้าขนาดไหน เขาก็ไม่กล้าที่จะลงมือกับต่งรั่งหลินในที่แห่งนี้

ต่งรั่งหลินลงจากรถ มองดูสีหน้าของเย่เฉินยังคงรู้สึกสับสน ในใจของเหมือนกับมีหินก้อนมหึมาวางทับอยู่ มีคำพูดมากมายอยากจะพูดกับเย่เฉิน อยากจะพูดคำขอบคุณ อยากจะสารภาพผิด เสียใจที่ตนเองมีตาแต่ไร้แวว มองเขาผิดไป

แต่ว่าอยู่ต่อหน้าเซียงชูหรันแล้ว คำพูดที่เธออยากจะพูดยากที่จะพูดออกมาได้

หลายครั้งที่อดใจไม่ไหว ต่งรั่งหลินก็ยังอ้ำอึงไม่พูดออกมา

ต่งรั่งหลินเดินมาถึงหน้าประตูโรงแรม เซียงชูหรันกอดเธอไว้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า: “รั่งหลิน เธอจำไว้นะ ถ้าเจอเหตุร้ายอะไรต้องโทรหาเย่เฉินนะ อย่าให้ตนเองต้องอยู่ในสถานการณ์อันตราย”